eut.org

Er is er weer een jarig, hoera-hoera. We zitten met elkaar bij de houtkachel en Juul en ik zijn stevig aan de Glühwein waar een speciale Italiaanse toevoeging in verwerkt is door een van de meest respectabele genodigden (wiens naam we graag voor onszelf houden). We hebben deze winter gemerkt dat wij erg leuke meisjes worden van Glühwein, en de Italiaanse toevoeging doet daar alles behalve afbreuk aan merken we. Zo kwamen wij op de climax van ons winter business plan: de concrete uitoefening van onze dienst en of wij daar nog voorfinanciering voor nodig hebben (want daarvan was ook een representant genodigd uiteraard). We kwamen tot de som van een klein onopvallend bedrijfsautootje, geen Antilliaanse Golf of een Marokkaanse BMW 3 serie. Een klein Matiz-je, foeigroen of schaamrood. En plastic hoezen voor de schoenen alsmede rubberen handschoentjes en twee grote grote zonnebrillen en dito Afro-pruiken. That’s it. De hardware wordt ons geschonken door de voetbalcoach, die zit regelmatig in zuid Nederland en vindt het wel een uitdaging er een te vinden met pluchen panterprint. En omdat ie onze toekomstige business nu al helemaal ziet zitten en daarbij zelf een warm hart toe draagt, krijgen wij ook nog borden langs het veld met "Cacnye en Lacey, eut.org" en ons 06 nummer, 1 nummer want we draaien piket Juul en ik. Nog twee Glühwein en we hebben langs de kritieke pad methode de hele bedrijfskolom inzichtelijk gemaakt en geconcludeerd dat het voor iedereen win-win wordt. Dweilen, ramen zemen, vrijgeven, bekisten en afvoeren. Het enige wat wij doen is na ontvangst en verificatie van de inschrijfformulieren en ons intakegesprek (dat stevig zal zijn) ter plaatse gaan, hoezen onder de schoenen, handschoenen aan, pruiken en brillen op, “blijf van de huisdieren af” en op de bel drukken. Na (liefst) opening voordeur doen we ons ding en zijn binnen tien seconden vertrokken. Vanaf daar gaat de volgende dienstverlener het traject met u verder. Wij zitten dan al ergens in de zon, want een passende strafpleiter hebben we nog niet gevonden. Komt wel, eerst nog even een Glühweintje.

end to end control

Uiteindelijk ben ook ik gevallen voor Apple. Binnen drie dagen na mijn eerste Iphone was ik verkocht. Wat er in huis ook hapert, tijdelijk disfunctioneert of er gewoonweg mee kapt, alles waar een Apple logo op staat blijft onophoudelijk functioneren. Het loopt niet vast, raakt geen verbindingen kwijt, is monkey proof en ziet er gelikt uit vanaf de seal van de verpakking tot de behuizing en de oplader. Bovendien praten alle appeltjes moeiteloos met elkaar en met de "cloud". Daarentegen zijn de appeltjes compleet autistisch in relatie tot software en hardware van andere merken en systemen, wat bij (eigenlijk dus niet) vergelijkbare producten niet zo is: die kun je tot op zekere hoogte onderling uitwisselen en aanpassen.

Vanavond draait in ons dorpshuis de film over Steve Jobs. Ik besluit er heen te gaan. Ik wil wel eens weten waar deze man zijn ongelooflijk onderscheidend vermogen en sublieme visie vandaan gehaald heeft. We zien de introductie van drie van zijn producten en wat daaraan vooraf gaat. We zien een onvermoeibaar creatief en visionair persoon zonder ook maar enig sociaal benul. Een man die onverstoord en lomp "zijn wil is wet" door de porseleinkast van bevlogen medewerkers heen jaagt, welke afgebrand zijn werkvloer moeten verlaten als ze zijn visie niet direct onderschrijven. Deze "arrogantie" zie je duidelijk terug in zijn product. Niet alleen in verschijning, capaciteit en prijs, maar ook in compatibiliteit met concurrerende "fruitsoorten". Steve gaf zijn productontwikkelaars de opdracht dat niemand (letterlijk) in het product mocht kunnen komen, behalve Apple zelf, wat ook technisch letterlijk het geval is. Het moest te allen tijde in de oorspronkelijk staat blijven en alleen in die staat functioneren. "End to end control" noemde Jobs dat. Dit hardnekkige kenmerk van Apple blijft boeien (en lonen), en wordt in oorsprong onthuld in de biopic van vanavond. De  voorzitter van de raad van bestuur spreekt hem op een zeker moment aan op zijn ongenuanceerde gedrag. Deze duidt het gedrag aan de hand van Jobs zijn adoptieverleden. Hij vraagt Jobs waarom hij denkt in termen van afgewezen zijn, in plaats van in termen van uitverkoren zijn. Jobs zijn antwoord daarop is dat hij geen idee heeft maar zijn leven sindsdien niet meer door verrassingen wil laten beïnvloeden en daarom altijd voor "end to end control" zal kiezen. Dat hij op die manier controle houdt op wat er tussen de eindjes in gebeurt. Helaas heeft hij op zijn beurt zijn eerste buitenechtelijke dochter deze "end to end control" pas laat gegund, verblind door zijn ambities en beoogde en behaalde successen.
Als de film na 2,5 uur is afgelopen besef ik me dat zelfs Steve Jobs niets menselijks vreemd was, en ieder mens zo zijn katalysator heeft waarop zijn succes gebaseerd is. Ik zet met een vinger snel het geluid van mijn Iphone weer aan, zonder hem te hoeven ontgrendelen. Good Job(s) Steve!

uitlijsten

In de app verschijnt “moeten nodig een etentje plannen, wie pakt ‘m op?”. De groepsapp bestaat uit 8 personen. Dat moet te doen zijn, mits de datum niet binnen nu en vier weken gekozen wordt. Ik zie dat Joost zich opwerpt om de datum te coördineren. Slim, hij kiest een datum 8 weken verwijderd van vandaag. Hij kiest een vrijdag, ook slim: dan is het weekend met sociale verplichtingen nog niet begonnen en zijn er doorgaans geen hei-dagen meer met managementteams. Joris piept als eerste: “ik heb de kinderen dat weekend en ga dan liever niet weg”. Ok, Joris moet er sowieso bij zijn, dus vrijdag 9 weken verder. De “ok’s” komen gestaag op gang, er zit zelfs een “gezellig, ik ben er” bij. Maar dan komt Anneke: “ik ben op vrijdag altijd doodmoe en dan nog zo’n lange avond achter de week aan, dat trek ik echt niet”. Anneke heeft suikerziekte, ze is 48 en heeft al ouderdomssuiker. Dat is niet leuk voor haar. En ze eet nog wel zo graag. Joost: “ok, iemand bezwaar tegen de zaterdag, over 8 weken dan?”. Joris: “nee, dat weekend heb ik immers de kinderen...”. John: “Wij hebben altijd de kinderen Joris, als je dan niet meer uit eten kunt...”. Joris: “maar jouw vrouw is nog niet vreemdgegaan John, dat is het verschil, wacht maar”. Joost: “rustig jongens, alleen de datum even hier, de rest komt tijdens het diner wel. what about de zaterdag over 9 weken?”. Ik tel dat ie 5 keer akkoord scoort, een “kan ik nu nog niet zeggen” en een “is het met of zonder partners?” van Liesbeth. Zij is er als laatste bij gekomen en weet dat nog niet. Joost: “zonder partners”. Liesbeth “oh wat jammer, waarom niet met?”. John: “ja Joost, ook leuk een keer met partners”. Joris: “effe geen partners jongens, dat regel ik niet op zo’n korte termijn, en ik heb ook nog de kinderen weten jullie nog?”. Liesbeth: “maar Freek wil ook graag mee!”. John: “als we met partners doen, zitten we weer met oppas”. Joost: “we moeten sowieso alle opties helder in beeld brengen en een weloverwogen keuze maken op basis van rationele overwegingen. aan beslissingen op basis van onderbuikgevoelens hebben we niets. ik stel voor: uitlijsten, beschrijven, prioriteren en beslissen. ik ben er klaar mee, Joris, succes ermee. als jij en Anneke het even oppakken vanaf hier? by the way: jullie lijken me een leuk stel! lukt dat binnen 8 weken?”.

kittekop

Kit is net “eh” voor loodgieters, tegelzetters en timmerlui. Ik weet niet hoeveel kit die lui er in een jaar doorheen jassen, maar meer dan de hele overheid aan print- en wc papier denk ik. Echt ze kitten de hele klusportefeuille liefst aan elkaar. Elke imperfectie krijgt kit. Verkeerd gemeten? Kit. Beetje beschadigd? Kit. Gaat nooit de garantieperiode halen? Kit. Beetje verrekend in de uurtjes? Kit. Sluit niet? Kit. Gaat lekken? Kit. Kitten is wel een kunstje, dat wel. Ik moest het zelf natuurlijk ook eens proberen toen ze ‘s avonds weg waren. Ik kon kiezen uit drie kleuren: wit, zwart en doorzichtig. En van elk minimaal twee aangebroken kitspuiten natuurlijk (het blijven mannen). Achter de badrand, dus wit. Wat een bende werd dat. Volgende dag afgekeken: je moet je vinger natmaken met afwasmiddel en dan een recht streep trekken zonder te stoppen, met dezelfde vinger het liefst en die ook nog in exact dezelfde hoek langs de te verbinden contactpunten laten glijden. Gaat ineens de telefoon of piept de oven, dan kun je weer opnieuw beginnen. Best kut, kit. En in de hoekjes is ook lastig: dan moet je verticaal en horizontaal die prut uitstrijken en dat kan niet in een richting. Ik heb alles er weer uitgetrokken en de kitspuit weer op de stapel gegooid voor ze, voor morgen. Een dag niet gekit is een dag niet geleefd immers. Maar op kit groeit van alles. Zwammen houden van kit, haren houden van kit, stof houdt van kit, schoonmaakmiddelen vreten kit, je schuursponsje lust kit. Blijkbaar denken ze dat wij het er wel kittig uit vinden zien ofzo, of vinden ze het er vooral zelf kittig uitzien? Ik kreeg er in ieder geval helemaal de katjes van, van die kit. Behalve dat je elke kitspuit op de factuur ziet staan met tientallen ervoor, zag ik het poetslijk ook al drijven en de slijtage van de rommel die er dan niet meer uitziet natuurlijk: een grillige bende van losse velletjes binnen enkele weken na het kittige vertrek van je handige Harry en zijn betaalopdracht. En losse velletjes beschermen niet tegen lekken he Harry? Losse velletjes houden geen contactpunten bij elkaar he schat? Losse velletjes vullen geen gaatjes he Kanjer? De “i” van kit moet een “u” zijn. Dyslexie akkoord, maar niet in mijn badkamer. Als je nou eens gewoon niets beschadigd, goed uitmeet en de moeite neemt om de juiste aansluitingen uit je bus te halen, wat dacht je ervan? Of kom op je eigen kosten elk half jaar even de bende eruit pulken en opnieuw kitten, wat jij wilt, ok? Kittekop.

weense wals

Mijn zaterdagmiddagprogramma eindig ik nog even vlak voor sluitingstijd bij Juul in de zaak, in het winkeltje. Het is er nog druk, en de dochter van mevrouw Lief (weduwe van mijnheer Lief) is er ook. We hebben elkaar nog nooit ontmoet en derhalve veel te delen. Juul is druk met de klanten en wij knabbelen kaasstengels op de Chesterfield en geven tussendoor ongevraagde adviezen aan klanten. Gewoon eerlijk, zoals Juul ons dat geleerd heeft en altijd weer voor leeft. De dochter van mevrouw Lief heeft het niet van een vreemde (zie bericht november vorig jaar). Zij zorgt nu thuis voor mevrouw Lief in de voetsporen van mijnheer Lief, nu mijnheer Lief niet meer bij ons is. Daarbij heeft ze haar eigen zaak, haar eigen gezin, haar eigen erf en tuin en, zoals ik waarneem, haar eigen warme vriendschappen te managen. De dochter van mevrouw Lief klaagt alles behalve, maar moet wel erg moe zijn inmiddels. Ik vraag hoe het met haar gaat na alles wat er gebeurd en veranderd is. Ze kijkt blij wanneer ze vertelt dat er een “zorg au-pair” gaat aansluiten op het gezin om dag en nacht bij mevrouw Lief te kunnen zijn, voor haar te zorgen en fijne dingen met haar te doen. We krijgen een foto te zien van Svetlana. Juul is meteen van de partij. En meteen grappen en grollen we er op los. “Nou, je man had er zeker geen enkel probleem mee dat ze aangenomen werd door je he?” en “Good heavens Lord, zou je dat wel in huis halen?”. Juul en ik hikken van het lachen. De dochter van mevrouw Lief grapte mee dat haar man die middag “condooms” tussen de boodschappen op het lijstje had gezet, en wij dachten “nou dat zal wel!”. Juul weer met haar klanten bezig en ik even snel zelfreflectie: was het niet een beetje ongepast om op dit moment die bijdehandjes uit de tas te halen....? Dan krijg ik nog iets te zien op de smartphone van de dochter van mevrouw Lief. Een filmpje. Op het filmpje danst haar man met mevrouw Lief (zijn schoonmoeder) een Weense wals door de keuken. De muziek galmt over de keukentegels. Mevrouw Lief danst in een mooie lange witte badjas van soepele katoen, haar schoonzoon in woeste spijkerbroek en met dito krullen. Op slag rollen de tranen mij over de wangen van ontroering. Weg haar op de tanden, weg lollige grapjes. Dat zal je leren. Ineens staan we alle drie weer met de voeten op dezelfde grond. We weten waar we naar kijken en wat het is. Gedeelde smart is halve smart. “Dag liefjes, fijn weekend!” groet de dochter van mevrouw Lief. Wij zuchten enkel nog respect voor haar. “Dag lieverd...”.

andere willem

“Dag Willem, met Tess. Ik heb een mooie gietijzeren kachel gezien die ik op mijn bestaande open haard wil laten aansluiten en nu.......”. Willem hakt mijn zin af. “Denk je dat ik Hans ben ofzo?”. Ik zeg “Nee, ik denk Willem, want dat zei je net”. Willem gromt verder “Hans Kazan. Dat ik wel effe die kachel kom aasluiten bij je. Heb je enig idee hoe weinig ruimte er dan is om te klussen achter die kachel?” Ik onderbreek hem en zeg “Willem, ik wilde iets anders vragen maar nu je erover begint: je kunt toch eerst uitmeten, dan de kachel weghalen, de voorbereiding in het haardkanaal maken en dan de kachel weer terugzetten en op de pijp aansluiten?”. “.....en iedereen komt altijd met slecht foto’s en dan moet ik er maar weer iets op verzinnen en waarschijnlijk woon je ook nog een eind uit de buurt of niet?”. Willem heeft een PMSje, dat is duidelijk. Ik snap wel dat zijn vrouw gezegd heeft dat ie best flink mocht overwerken vanavond, zo van “blijf lekker op de zaak schat en als je honger krijgt kan dit bakje gewoon in de magnetron in de kantine, zet m op he?”. “Maar stuur maar op” zegt Willem “dan kijkt Rik er wel even naar”. Ik zeg “kan Hans er dan niet beter meteen naar kijken?”. “Grapjas” gromt Willem en weg is ie. Ik had Willem even naar het vermogen willen vragen in vergelijking tot de inhoud van de woonkamer, maar daar zal ie pas na de aanbetaling iets over willen zeggen vermoed ik. Ineens werd ik benieuwd want ie zou rekenen als ik zou vragen hem de kachel te laten leveren en plaatsen. Beetje grommen naar mij. Nu is het mijn beurt. Ik maak haarscherpe foto’s van de binnenkant van de haard, meet de maten van de haardklep in de schouw tot op de millimeter en fotografeer de schouw nog even in zijn geheel. Dan druk ik als zwarte piet op verzenden en zet eronder “dan ga ik nu even het roet uit mijn ogen spoelen Hans, jij je mond?”. Binnen 30 seconden mailt ie terug: “Rik kijkt wel even. Het is wel een leuke schouw. Gr. Willem”. Grrrrrr Willem, inderdaad.

Balr.

Ik heb de grootste pan uit mijn BK stapel gesjord. Alleen hartje winter komt ie uit de kast, deze BK knul. Hij eet louter snert en hutspot. Vanavond zit er 4 kilo hutspot in met uitgebakken spek en rookworst. Juul komt eten met haar mannen. Als ik de deur open doe bijt Balr het spits af. Hij stapt binnen met een enorme gereedschapskist en een mijnwerkerslamp op zijn hoofd. Natuurlijk heeft hij zijn favoriete trui aan, ik kan hem er in uittekenen. BALR. De trui is in perfecte staat. Balr is Juuls jongste en een echte miniman. Hij heeft benijdenswaardig dik donker haar en een gezicht waar je moeilijk nee tegen kunt zeggen als moeder, en ook als vriendin van zijn moeder (en geloof me, Balr laat ons oefenen). Dat zal vast later niet anders gaan, als Balr de moeder van zijn kinderen heeft uitgekozen. Ik vraag aan Balr wat ie op zijn hoofd heeft. Hij zegt dat het achterlicht van de fiets van mijn dochter kapot is en dat ie dat na het eten even gaat vervangen. (dat zeg ik, een echte miniman) En wat heb je allemaal in die koffer zitten dan, zeg ik. Balr doet 'm open en laat me dingen zien waarvan ik het bestaan niet wist. Ook een CO2 pompje met reservepatronen. "Dat is makkelijk joh, dan kun je in twee seconden een band oppompen!" legt Balr me uit. Dat past bij Balr, makkelijk-joh, dat is echt zijn ding. Ook heeft hij een flesje waarmee je het lek in de band even vol kit, dan hoeft de band er niet af, ook "makkelijk joh". "Nou, dat is inderdaad makkelijk joh" zeg ik tegen Balr. Als de schat zijn tweede bord leeg heeft, maakt ie meteen aanstalten naar de tuin om de fiets te zoeken. De lamp op zijn hoofd gaat aan en mijn dochter volgt nieuwsgierig op de voet. Als we door het raam kijken naar de kinderen, hebben ze samen werkoverleg. De mijnwerkerslamp doet goed werk in het donker en Balr vindt zijn weg met de fiets. Juul legt uit dat de eerste crossmotor van Balr zijn intrede in huis (letterlijk) deed toen Balr 11 jaar was. Dat is nog maar heel kort geleden. In die tijd stak ze maar even geen kaarsjes aan bij het eten. Daar werd het broertje van het parfummerk "Diesel" geboren: "Bezine" wordt eind zomer 2016 geintroduceerd in Milaan, dankzij Balr. Balr is helemaal los gegaan op renovatie van de crossmotor in de woonkamer en sindsdien repareert hij alle fietsen in de straat waar ze wonen. Hij repareert, renoveert, en geeft complete make-overs aan alle fietssoorten die er bestaan. En vanavond zijn wij de gelukkigen. Balr is lief. Balr is leuk. Balr is een echte miniman. Balr heeft zo zijn voorkeuren om zijn energie voor aan te wenden, maar wat ie doet doet ie goed. Echt goed, en zelfstandig. Met een grote glimlach en (nu nog) helemaal voor niets. Ik zie Balr nog wel in de buurt van de Tour scharrelen later, paar leuke vrouwtjes eromheen (ook voor de was, niet iedereen mag aan zijn shirt komen) en hij iedereen snel weer op een perfecte staat stalen ros helpen. Dankjewel Balr, zet je je handtekening nog even op het spatbord? Deze gaat nooit meer op MP!

oortje

Onderweg naar huis op de A12 bel ik Juul. Even vragen hoe haar boekhouding vordert en of haar jongste zich al wat minder vaak boven de spuug-teil bevindt. Gisteravond was ik op zoek naar een potkachel. Ik ben deze kerstvakantie verslaafd geraakt aan houtvuur en de warmte ervan. Hoe heerlijk om je kamer lekker gietijzer op te stoken met dikke eikenhouten blokken en je in je onesie bij het vuur als een pudding in elkaar te laten zakken. Dus gooide ik in de groeps-app "de matties" wie mij erbij kon helpen om de potkachel te keuren en aan te sluiten. Ketelbinkie bood meteen enthousiast zijn kennis en kunde aan en deed instant super goeie voorstellen. Ik zei "Juul, wat heerlijk he, zo iemand die meteen even meedenkt en aan wil pakken...". Juul legt me uit dat je sowieso altijd mannen met bussen moet hebben, omdat die wat maken met hun handen waar je wat aan hebt. Mannen op kantoor brengen niets concreets voort waar we blij van worden. Mannen met bussen lossen echte problemen op en brengen echt comfort in je leven. Ik gniffel en schuif aan bij het tankstation om te tanken met mijn oordopjes nog in, terwijl we diepgaand (nou ja) verder filosoferen over mannen die griep hebben en denken dat ze dood gaan en mannen met bussen. Ondertussen loop ik naar de kassa hoewel het eigenlijk tegen mijn principe is al bellend andere dingen te doen: zowel voor de kassier als voor mijn Juul niet zo netjes. Ik zeg als ik aan de beurt ben "Juul, ik stop even met praten want ik moet even mijn benzine afrekenen", groet de kassier, druk op OK en hoor Juul in mijn oor roepen "Sigaretten, heb je sigaretten?". Ik zeg tegen de kassier "Sorry, zij zegt dat ik ook nog even sigaretten moet bestellen bij je". De kassier lacht hardop, de rij achter mij wordt langer. Juul weer in mijn oor: "Vraag of ie een bus heeft Tess!". Ik zeg "Heb jij een bus?". De kassier zegt "Hoe bedoel je?" waarop ik zeg "Nou, gewoon, of je een bus hebt. Omdat mannen met bussen tenminste leuke dingen maken waar we blij van worden en mannen op kantoor helemaal niet!". Inmiddels begint de rij achter me er zich mee te bemoeien. Dat wil zeggen dat de blauwe pakken beginnen te sputteren en de bouwvakkers beginnen te grijnzen. Ik druk weer op OK en de kassier zegt "Weet je? Ik denk dat ik gewoon een bus ga kopen voor je!". Ik pak mijn boeltje bij elkaar, kijk naar zijn naambordje en zeg "Weet je Jaap? Ik kom snel weer terug!".
Buiten besluiten Juul en ik mee te doen aan Foute Vrienden: zij verzint ze wel en ik durf het wel te vragen. Dat is dan ook weer geregeld. En wij hebben niet eens een bus....

Herman Doberman

Net op tijd parkeer ik in het grint voor de Heerenkamer. Vlug scan ik de auto’s: mooi, Victor is er nog niet. Het is tijd voor nieuwjaarstaart en ik wil dat het klaar staat als Vic komt. We moeten nodig even bijpraten en daar moet geen besteltijd vanaf. Als ik naar binnen wil, word ik opgehouden door een Gooische kakker met een enorme Doberman. Vlak voor hem loopt zijn oma, hij probeert met zijn rechterhand de deur voor haar open te houden (voordeel kakker: ze weten hoe het hoort) en met zijn linkerhand Herman met 4 poten op de grond te houden. “Herman, laag! Herman, af! Nee Herman....HERMANNN!”. Herman wil ook naar binnen, liever eerder dan later dan oma. Maar als Herman dat voor elkaar krijgt zal oma waarschijnlijk eerder dan later in het ziekenhuis liggen. De goed bedoelende kakker heeft het zweet in zijn rode nek staan. Oma drentelt wat stuurloos voor de drempel van de deur en kan haar gaspedaaltje in haar lak pumps niet echt vinden, zo lijkt het. Herman daarentegen zit op 4000 toeren, en zou in een sprong achter de bar kunnen zijn zodra de kakker de grip op zijn halsband verliest. Die kijkt op zijn beurt zenuwachtig achterom naar mij. Ik kijk zenuwachtig naar Herman vermoed ik. Ik heb het niet op Doberman Pinschers. Oma zal het roesten zie ik, die hijgende steigerende kwijlende Herman achter haar wollen camel coat. Dan is ze over de drempel en de kakker en Herman volgen haar letterlijk op de voet. Ik kan nog steeds niet passeren, ze bezetten de hele entree. De kakker kijkt beteuterd achterom en fluistert “sorry hoor” terwijl zijn lichtblauwe lamswollen truitje met zijn bovenarm en al bijna uit elkaar gerukt wordt door een in zijn halsband hangende Herman. Oma slaat linksaf, wij volgen. “Het lijkt wel of we allemaal met oma mee zijn!” roep ik. Dan mag oma een van de vier plekjes kiezen aan de eerste tafel die we tegenkomen vanaf de entree. Ik kan dus nog steeds niet passeren, de kakker zijn arm niet ontspannen en Herman niet vol gas door de tent rennen met zijn 4000 toeren zonder koppeling. “Waar wil je me hebben?” zegt ze tegen haar kleinzoon. Die heeft inmiddels een opvlieger en knikt zwetend “ga daar maar zitten oma”. Ze maakt aanstalten. “Kun je mijn jas even aanpakken jongen?” zegt ze in alle rust, zich van geen oponthoud bewust. De jongen kijkt nu bijna panisch achterom. Ineens heb ik een deja vu. Ik pak haar jas aan en.... oma gaat zitten. Herman schrikt ervan. Hij gaat ook zitten. Even later komt de kakker bij mij zitten. Maar ik zit lekker al bij Victor.

gevraagd:

Ik zoek een leuke papierwillem. Een DigiDwillem. Een bankwillem, een pakketverzekeringswillem. Een aangiftewillem, een autoverzekeringswillem en een autoreservesleutelwillem. Een CJIBwillem en een glasvezelwillem. Ik wil een abo- en adminwillem die overal verstand van heeft, alles slim regelt en er ook nog plezier aan beleeft. Een autistischewillem die alles netjes opbergt in gezellige mappen op logische plekken en op volgorde. Een deadlinewillem die op tijd betaald en naar het juiste rekeningnummer. Een belastingwillem die niet op 31 maart de blauwe envelop pas openmaakt en nog jaaropgaves moet zoeken, nee, een optijdwillem die al in februari fluitend op verzenden heeft gedrukt.
Moet dat een stevige controllerwillem zijn? Ik schat in het komende jaar nog wel, wil hij orde en inzicht krijgen. Of kan ik een administratief medewerkerwillem de klus laten doen? Immers het hele proces begint met simpelweg een container laten bezorgen en de afgelopen jaren de tuin uit sjouwen. Daarna is het een kwestie van zitten, koffiedrinken, de telefoon hanteren, de 40 a 45 inlogcodes intypen, gaatjes en nietjes meppen en de administratie doen. Zo’n administratief medewerkerwillem houdt langer uitdaging. Stel dat controllerwillem zich gaat vervelen en roekeloos gaat beleggen of gewaagde combinaties gaat maken met verzekeringen en alles naar zijn derdenrekening gaat oversluizen terwijl ik hem ‘s avonds nog even app “ziet er netjes uit mijn bureau en kantoor, wat lief dat je ook nog even de stofzuiger erdoor hebt getrokken, had niet gehoeven hoor!”. Of dat ie enge dingen gaat bestellen via mijn IP adres en ik de komende maanden allerlei spam krijg over viagra pillen, erectiestoornissen en thuishulp soa tests, telefoonnummers van spruiten jassende telefoonsexbijstandsmoeders, of de AIVD op bezoek omdat hij zich georiënteerd heeft op grotere uitdagingen dan zijn derdenrekening.....

Loserwillem: je doet je voor als een controller maar je bent nog geen administratief medewerker. Het enige wat je hier naar tevredenheid hebt gedaan is stofzuigen. Je profiteert van mijn identiteit en mijn centen. Had ik jouw hangende achterwerk maar nooit op mijn bureaustoel laten zitten. Ik word misselijk van jouw bestellingen (die ik allemaal naar je vrouw heb doorgestuurd: ik heb even voor je op de doos geschreven wat er in zit). Ik kan het allemaal zelf veel beter dan jij en nu ik jouw belachelijke urendeclaraties onderin het konijnenhok kan leggen, heb ik er nog plezier in ook! Ik willemniet.

bullshit bingo

Het is weer tijd voor bullshit bingo. Niks kerstboom, niks uitslapen, niks kampvuurtjes aan het einde van de middag met een kookpotje gluhwein: bullshit bingo. Het wordt weer een keiharde week van mail, papier, benzine, telefoon, koffie, click-call-face en vergaderingen. Iedereen zijn bingo kaarten weer gekopieerd dan wel nieuwe exemplaren uitgeprint?

De bullshit bingo kaart is een echte bingo kaart waarin de getallen zijn verwisseld voor loze kreten uit de organisatie waarvoor je werkt. Een soort managers-dialect. Het zijn de lege dozen onder het bedrijfsvocabulaire. De ingrediënten voor gebakken lucht, de taal der resultaatvermijding. Het is een soort truc om elkaar niet de echte waarheid te hoeven zeggen en lekker bezig te blijven. Bijvoorbeeld: we gaan een pilot starten in vestiging Haarlem, gebaseerd op de best practices uit het verleden. We zetten iedereen in op zijn kerncompetenties en gaan de pilot na een half jaar evalueren om de KPI's te definiëren. Als je hier de ventiel van gebakken lucht uit laat lopen zegt men het volgende: laten we het een uitproberen in Haarlem en leren van de fouten die we in het verleden hebben gemaakt. We spreken af dat iedereen alleen datgene doet waarvoor ie is aangenomen. Dan gaan we over een half jaar kijken of het resultaat opweegt tegen de kosten en bepalen aan de hand daarvan wat we verder doen.

En wat dacht je van deze bullshit: als deze co-creatie synergie op blijkt te leveren, toetsen we die aan de visie en herijken we die waar nodig. Voor de juiste incentives op de taskforce moeten we wel echt even outside the box denken. Hier staat in klare taal: als we nu eindelijk eens gaan samenwerken kunnen we daadwerkelijk geld gaan verdienen aan onze werkzaamheden, zoals dat oorspronkelijk ook bedacht en bedoeld is. Het zou belachelijk zijn om mensen extra te gaan betalen omdat ze eindelijk hun werk gaan doen waarvoor ze zijn aangenomen, dus daarvoor moeten we echt rotzooien in het HRM budget.

Nou ja, dat hoef ik jullie allemaal niet uit te leggen natuurlijk. Om de tijd nog een beetje leuk te verdrijven en toch enige uitdaging aan de vergadertafel te houden, raad ik je de bullshit bingokaart aan (bijgesloten). Kruis aan welke kreten er al over de tafel zijn gekomen en zorg dat je er niet een mist. Dat gaat vaak sneller dan je denkt en dat is mooi: je roept dan "bullshit!" en vertaalt even in concrete resultaat gerichte taal wat er moet gebeuren wil iedereen volgend jaar nog steeds aan deze tafel zitten omdat er genoeg hooi in de ruif is gekomen door bereikte resultaten. Omdat jullie daar uiteindelijk toch allemaal van moeten (vr)eten. Bingo. 

size matters

Een voordeel van mensen bezoeken die dement zijn, is dat het niet zoveel uit maakt hoe vaak je komt en hoe lang je blijft, dat weten wij heus wel. Maar Juul en ik deden daar nooit aan mee. Wij kwamen vaak en lang bij onze ouders. Omdat het onze ouders waren, bleven en altijd zullen zijn, en zij er ook niet om gevraagd hadden de weg kwijt te raken. Wij deden alle dingen met onze ouders die nog mogelijk waren. Fietsen op een tandem, ijsjes eten, filmpjes kijken, oud Hollandse hapjes eten, concerten en modeshows bezoeken, glossy’s bladeren, nagels lakken en hen natuurlijk naar de kinderboerderij torsen en neerzetten te midden van kippen, schapen, ezels en eenden. We kwamen elkaar op zondag vaak tegen rondom de gesloten afdeling van het verpleeghuis. Achter de rolstoel of op een bankje in de zon, naast een geruite deken met een stralend gezicht er bovenuit, dat een ijsje verslond. Dan begrepen we elkaar zonder een woord. Dat beeld van Juul zit in mijn hart, en daarmee dat van onze ouders, als verlengde van onze armen.
Op een dag besloot Juul met haar moeder puppy's te kijken. Ze pakte haar smartphone uit haar tas en kroop gezellig tegen haar moeder aan. Samen ploegden ze door alle nationale puppy-nesten, een heerlijk gossie gossie. Daags erna zei Juul tegen de jongens: mannen, luister, mama heeft een hond uitgekozen. De jongens zeiden met gefronste wenkbrauwen “wel een beetje een grote toch mam, niet zo’n achterlijk kleintje he?” Juul zei “komt goed, laat dat maar aan mij over”. Toen ze hem kort daarna aan haar jongens liet zien in de palm van haar hand, vroegen ze of ze nu ook nog een cavia had aangeschaft. "Nee jongens, dit is ........" (ik mag haar naam niet noemen, ze vond “size matters” namelijk al behoorlijk aanmatigend, maar neem van mij aan dat het geen Wodan of Hector is). “Hij wordt toch nog wel echt veel en veel groter he mam?”. Inmiddels is ze een aantal kaarsjes op de verjaardagstaart verder en slaapt ze overdag in haar mandje achter de houtkachel. Het is er bloedheet, maar als je binnenkomt rent ze naar je toe en heb je direct een lekker handenwarmertje aan haar, als je tenminste door je knieën gaat voor d’r. De jongens kijken haar nog steeds niet aan, maar als je de kamer van de zoon van Juul ziet, wordt je de puppy-love onthuld: naast zijn bureau staat een freestafel met Stanley gereedschapskisten, naast zijn kledingkast een schroevenkast, bekeuringen hangen tussen de ansichtkaarten aan zijn prikbord en naast zijn bed staat een oud fruitkistje met een bont gekleurd dekentje erin.....