zaai

Die hele dag heb ik een reeks vergaderingen met Margot. Allemaal achterelkaar. Als ik eindelijk eens 5 minuten eerder dan afgesproken bij haar aan wil schuiven, zit ze al met een man te praten. "Dit is Hans" zegt Margot. Ze lacht vriendelijk van mij naar Hans. Ik frons met mijn rug naar Hans toe naar Margot. Die vertrekt geen spier. Dan weet ik genoeg. Lozen. Ik stel me voor aan Hans, wat moet ik doen? "Oh, maar ik ken jou wel" zegt Hans. Ik antwoord even handig (want we hebben weinig tijd) "Ik ken jou ook wel, jij bent nogal lang van stof". "Ja", zegt Margot meteen, "ik heb met Tess een drukke ochtend gepland, ga jij ergens anders zitten of wij?". Hans druipt af. Da's een.

Na de lunch komen er vier genodigden voor ons. We hebben geld te besteden voor volgend jaar en onze partner heeft afgelopen jaar betaald. Wij hebben tijdens de lunch besproken wat we willen, Margot en ik. Onze partner duidelijk niet. Ze kunnen niet kiezen. Dus ik zeg "wie betaalt bepaalt, zo is het al eeuwen". De leverancier kijkt een beetje beteuterd, maar Margot en ik vinden het alweer lang genoeg geduurd hebben. Ik schop haar zachtjes op haar voet, en zij mij keihard tegen mijn been waardoor mijn halve lijf heen en weer schudt boven de tafel. "Dan zijn we eruit toch?". Ik heb zin in koffie. "Even vervolg plannen?" zegt Margot (ik schop haar weer). "Nou, volgende keer ben ik met zwangerschapsverlof" zegt de jongste aan tafel. "Ik ben 24 weken en het is een tweeling en......". Ik krijg weer een duw. "Oh meid wat leuk, een tweeling, nou even een paar weken alles dubbel doen en dan ben je er al aan gewend hoor! 12 mei dan maar?". Ik sta op en iedereen volgt. Als ze uit zicht zijn draaien wij ons om naar de koffiemachine. "Misschien zei ze wel nee, en kreeg ze er twee?" zeg ik tegen Margot. "Wat nee?" zegt ze. En ze illustreert het even.  Da's twee. De koffie via de neus eruit van het lachen. Weg mascara en nog twee te gaan.

remancipatie svp

Wij willen de man terug in zijn oorspronkelijke rol. Niet perse in zijn oorspronkelijke habitat: de CV verwarmde woning bevalt ons beter dan de koude en vocht doordrenkte grot. Maar de man hoeft zich niet meer in allerlei emancipatoire bochten te wringen wat ons betreft. Laat hem doen waar ie goed in is, vinden Juul en ik. Wij willen remanciperen. Sterker nog: wij remanciperen al jaren. Dat de Dolle Mina’s door het dolle waren van de uitvinding van de anticonceptiepil, daarvoor hebben wij alle begrip. Wij zijn kotsmisselijk van het ding geworden. Net salmiakjes: eet je er teveel van dan ga je er vroeg of laat van kotsen. Dat ze vonden dat we gelijk berecht moeten worden als de man, eens. Dank Mina’s! Maar ook bij jullie voerden de mannen het woord en smeerden jullie de broodjes. Nou en? Jullie jargon was waarschijnlijk wat meer (sesam)streetwise, en dat van hen werkvloer,- en lopende band gericht: praktisch, helder en onomwonden. Dus ook jullie zetten die juiste man/vrouw op de juiste plaats. Laten we dat vooral zo houden. Juul en ik doen werktechnisch gezien aardig mee in de mannenwereld, maar ook wij ervaren dat (ondanks jullie inspanningen en faam) het verschil tussen man en vrouw gewoon consequenties heeft. Wij zeuren daar niet over, wij dealen daarmee. Sterker nog: wij genieten daar regelmatig van. Wij staan ons mannetje zonder dat we mannetje willen zijn of pretenderen te (kunnen) zijn. Immers: mannen nemen zelf het vette stuk runderlap en geven ons het minst vette, of snijden de vetrandjes er voor ons af. Mannen kluiven onze kip tot op het bot kaal nadat wij er al klaar me zijn of fileren onze sliptongetjes even. Mannen tillen ons de trap op als we teveel gedronken hebben of als het gewoon tijd is ons op het bed te gooien. Mannen doen alles waar een trap of gereedschapskist bij komt kijken (behalve ramen zemen en kerstversiering ophangen) en mannen fixen je auto als je er onschuldig bij staat te kijken. Mannen kunnen kiezen, houden hun woord, staan ergens voor en zeuren niet. Mannen zijn duidelijk en zeggen wat ze bedoelen. Mannen beschermen hun nest en beminnen hun vrouw. Blijf daar in vredesnaam van af Dolgedraaide Mina’s. Ga paalzitten.

stiften

"Met de plaatsingsadviescommissie, mag ik u tutoyeren?". De slaap overvalt me vrijwel meteen. Het onderwerp reorganisatie is binnen ons bedrijf de afgelopen jaren zo'n hot issue geweest dat het eigenlijk onverrichter zaken een slaapverwekkend fenomeen is geworden. Maar het is een publiek lijk in de kast, dus het moet er vroeg of laat uit. Dus nu, 3 jaar na dato, gaan we er blijkbaar weer eens een stapje mee maken. Ik bewonder de opgewektheid van de twee mannen die ik aan de lijn heb op de speaker. Ze leggen me de procedures en de protocollen uit van bezwaren en plaatsingen en schetsen een tijdlijn met veel onbekende variabelen. Dan zijn we 20 minuten verder. "Heeft u nog vragen?". "Ja, waarom tutoyeer je me niet en waar kan ik teruglezen wat je zojuist hebt verteld?" zeg ik. "Dat antwoord moeten we helaas schuldig blijven. Zullen we nu ter zake komen?". Ik leg uit dat ik daar al mee begonnen was. Het valt stil. "De functie die u nu vervult, sorry, die je nu vervult, bestaat helaas niet". (ik begrijp meteen waarom ik bij het opnemen van de telefoon al slaperig werd) "Waar heb ik dan precies salaris voor gekregen?" vraag ik. Ik begreep het niet, zeiden ze. In het nieuwe functiehuis word ik voornemens weggeschreven op de functie die ik 8 jaar geleden vervulde. Waarom ik daar bezwaar tegen had gemaakt terwijl ik nu geen functie heb. "Nou, gewoon, omdat ik niet achterlijk ben? Of is het gebruikelijk en volkomen geaccepteerd dat je in 8 jaar niets leert en jezelf niet ontwikkelt? Dan had ik dat graag eerder geweten, had me wat energie bespaard namelijk. Sterker nog: dan had ik mijn talenten liever bij een wat meer vooruitstrevende organisatie te gelde gemaakt". "We kunnen verder niet veel anders doen dan te adviseren u op uw functie van 8 jaar geleden te plaatsen, hoewel we wel begrijpen dat uw huidige werk meer complex en van belang is voor de organisatie en dat belang komende jaren alleen nog maar zal toenemen". Ik zeg "zet dat maar in het gespreksverslag, dan komt de rechter er wel uit denk ik, als ik dan nu weer even aan het werk mag?". Of ik het verder zelf met de directeur wil regelen, want hun invloed reikt niet tot dat "echelon" (bullshitbingo). Ja hoor, drie keer stiften en dan jack in the box! Echt he....

vrouwen bajes

Buiten is het een grote winderige modderpoel. De wind zit opdringerig in onze nekken te hijgen en de regen doet er alles aan Wella en waterproof te weerleggen. Juul en ik ontmoeten elkaar op de luchtplaats. Hadden we niet verwacht maar we waren er tegelijk. Zij loopt met een knijptang en ik met Droste chocolade (variant sinaasappel). We zijn enkel gescheiden door het Heras hekwerk en een paar pollen mos. Zelf heb ik mijn reuze-capuchon opgedaan, maar zij staat met pas gewassen natte haren in de wind en heeft slechts een knoop van haar vestje vast. Haar parka hangt nonchalant zijn vrolijk gestipte voering als een vlag te prijken in windkracht 8. Zelf praten we 10 Beaufort. Wij hebben geleerd zo snel te praten dat omstanders ons niet kunnen volgen. Wanneer dat wel de bedoeling is zakken we af naar 5 a 6 Beaufort. Op de luchtplaats waait het wel vaker zo hard. Ik denk dat als we straks weer in vrijheid leven, we op een nazomerse dag op het strand nog steeds 10 Beaufort gaan kletsen als de wind aanrukt. Geleerd in de vrouwen bajes. Gaat er nooit meer uit.

Ik vraag haar waar ze de knijptang vandaan heeft, en zij verwondert zich over mijn Droste. We ruilen uit door het hekwerk en stoppen al pratend onze veroveringen in onze grote zakken. Omdat onze tijd samen altijd schaars is, slaan we de koetjes en kalfjes over en komen direct ter zake. De dagen dat we elkaar niet zien slaan we alles in ons hoofd op wat we moeten uitwisselen de eerst volgende luchtplaatsontmoeting. En dat is nu. Er staan twee kleine voertuigen buiten het hek. We houden ze nauwlettend in de gaten. Wij zien aan de manier van parkeren dat ze vlak na elkaar zijn aangekomen, en aan de voetsporen in de modder wie uit welke is gestapt. Wij zijn razend snel. Voor ons weinig geheimen. We nemen ons “hier en nu” en onze weekopdrachten door, neuzen even door het Heras hekwerk heen en vervolgen onze luchtpauze. Als de laatst gearriveerde auto claxonneert, zwaaien we allebei. Onder ons gezegd is onder ons gezwegen. De strafpleiter is eindelijk geregeld.

pompchagrijn

Op weg naar ons valentijnsdiner (wat trouwens een complete verrassing was), moet ik nog snel even tanken. Het wordt vast een latertje dus beter nu dan straks. Als ik de slang in het coopertje hang heb ik (natuurlijk weer) ruim 40 liter de tijd om even om me heen te kijken. Bij naastgelegen pomp staat de ega te tanken. Zijn vrouw zit met een hoofd op onweer en een gebochelde rug uit het raam te kijken. Ik hoop niet dat hij zijn portemonnee nog uit het middenconsole moet pakken zo meteen, want ze bijt zijn kop eraf denk ik. Het is donker, -4 graden en zaterdagavond, dus waarom zij chagrijnig kijkt als ze lekker warm in de auto mag blijven zitten met haar centen in haar handtas is me een raadsel. Ik zou mijn rug rechten en mijn lippenstift even bijwerken of Juul gezellig appen, zoiets. Of een lekker CDtje uitzoeken en de vuilnis in de auto verzamelen en uit het raam houden. Wedden dat ie, geflankeerd door Justin Bieber en rood gestifte lippen, vast "dank je schat" zegt en het even aan pakt? Maar nee, zij kijkt of ze mee moet naar de condoleance van zijn minnares, van wie ze nog maar 5 minuten weet heeft en die straks slechts schijndood blijkt te zijn.
Bij het valentijnsdiner aangeschoven vraag ik te midden van prachtige bloemen en lieflijk roze taartjes waarom vrouwen altijd zo chagrijnig kijken als hun man staat te tanken. Dat schijnt een hele logische "mise-en-scene" te zijn. Er wordt me duidelijk gemaakt dat vrouwen nooit de tank bijvullen en altijd alle rode lampjes negeren. Dat ze bij thuiskomst na gebruik van de auto nergens anders over praten dan hun aankopen en de mannen altijd weer verrast worden met een lege tank, een oliepeil alarm of een bandenspanningslampje. Dat de auto voor een vrouw is wat de wasmand voor een man is: van nul en generlei waarde. En dat mannen daar ook echt helemaal klaar mee zijn, omdat een auto veel meer waarde en nut heeft dan zo'n achterlijke Xenos wasmand waar elke week minstens twee keer gezeik over is. "Zullen we nu dan maar proosten"?

Frieda's Joie de Vivre

Frieda gaat niet mee op wodka weekend. Frieda is vorig jaar met Evert naar Frankrijk verhuist. Frieda missen we wel. Ze regelde altijd alles. Nu heeft Anna die taak over genomen. Ze doet het prima maar Frieda was echt van de degelijke. Met Frieda aan het roer hoefden wij nooit te improviseren.
Ze is getrouwd met haar jeugdliefde. In de ban-de-bom tijd sloeg bij hen de vonk over, temidden van de madeliefjes. Maar nu, zoveel jaar later, dreigt de bom toch nog even in Frankrijk. Evert probeert zich aan zijn afkomst te ontworstelen, zijn hele leven lang eigenlijk al. Eerst door zijn eigen micro wereld te bouwen in modelspoortreinen, waarin hij de regie voerde en iedereen op zijn aanwijzingen wachtte. Later door zijn kritische houding naar de dagbladjournalistiek en de politiek. De Elite polariseert hem eigenlijk toch steeds weer dichter bij zijn Frieda, maar Frieda moet daar veel geduld en tolerantie voor in het laatje brengen. Frankrijk leek haar de oplossing: ver van huis en Joie de Vivre. Veel lavendel en zonnebloemen om het huis, een parasol en wagenwiel en een echte zuid-Europese klusjesman. Alles lijkt ingericht op innerlijke rust. Maar Evert kan zichzelf en Nederland maar moeilijk los laten. Frieda doet haar best en komt een heel eind. Dan ineens "zakt het water": Frieda ziet waar het is misgegaan. Blijkbaar heeft ze net genoeg innerlijke rust kunnen grijpen met haar nip aan het Joie de Vivre dat het haar gelukt is een patstelling te doorbreken met haar jeugdliefde. Evert, onverminderd verliefd op zijn Frieda, weet meteen wat hem te doen staat. Hij blijft ons verrassen en ook ontroeren. Lieve Saam, ook voor jullie succes witte muizen. We kijken nog steeds graag naar jullie!

Valentijn

Zondag wordt het druk op de weg. De smartphones gaan massaal op stil en de smoezen zullen niet van de lucht zijn. Chocola en bloemen gaan weer op de bon en lingerie gaat eindelijk naar de beurs! Bekend is dat de Romeinen vroeger al spelletjes speelden die we nu uiterst hip (of alweer zo 2013) vinden: met Valentijn vulden ze de hoge hoed nog niet met huissleutels, maar met briefjes met namen van ongehuwde vrouwen. Ongehuwde mannen mochten dan hun schatje uit de hoed toveren. Het schatje had zelf dus weinig tot niets in te brengen, romantisch en wel zo duidelijk. Waar is de tijd gebleven? Valentijn is nu iets meer geëmancipeerd maar dat is een tegenbeweging die van ons vrouwen echt niet had gehoeven. Sommige zaken ontwikkelen zich toch nog buiten onze invloed om mannen, ook al zullen jullie dat vast niet makkelijk van ons aannemen. (Trouwens, dat die hele emancipatie jullie af en toe de neusgaten uit komt, daarvoor beginnen wij steeds meer begrip te krijgen. Bevraag ons er gerust op tijdens een gezellig feestje: wij verlangen sterk terug naar het oude rollenpatroon en vertellen jullie daar graag de ins- en out van)
Dus ruim morgen een ommetje in langs de bloemenzaak, de lingeriewinkel of de chocolaterie dan wel parfumerie. Flink veel rode linten, doorzichtige folie met rozenblaadjes en hartjes-snoep of spannende doosjes met vloeipapier op kleur (en wees reëel met de maten hé, weet je heus wel). Zelf zal ik dit jaar de zaken ook beter regelen: ik zet emmers water voor de voordeur en laat het tuinhek open. Cadeaus die niet nat mogen worden kunnen jullie op de hooizolder leggen. De buitentemperatuur is prima voor chocolade en als ik zondagavond thuis kom beloof ik als eerste de brievenbus te legen. Happy Valentine!

wodka weekend

We gaan een weekend weg. Naar een stad in Oost Europa. Met de trein. Om wodka te drinken en ons thuis even achter ons te laten. Om soldatenliefjes en dronken te worden. Vier vrouwen met dezelfde middelbare school maar verschillende bagage op zak. Anna heeft gestudeerd, haar leven is op orde. Ze is bewust kinderloos en haar dagen verlopen als rimpelloze watertjes. Geen ups geen downs, alles gepland en alle planningen aangehouden. Tevreden aan zowel het begin als aan het eind van de voorspelbare dag. Ze heeft een rugzak bij zich met alle bagage geordend per categorie in doorzichtige plastic zakjes. Anna is altijd op orde. Ida snakt naar verdwijnen. Ida heeft het thuis niet best. Ze moet hard werken in een kussenfabriek om haar kinderen een toekomst te bieden. Haar man oogt perfect in de buitenwereld maar behandelt Ida achter de voordeur als een falende echtgenote, dag in dag uit. Thea is onze dikke hippie. Thea eet teveel sinds ze kinderen heeft. Ze draagt altijd een verhullende tuinbroek gecombineerd met stiletto's voor de illusie van lengte in verhouding tot haar breedte. Thea vindt het leven als moeder maar zwaar en leeg, ze eet de hele dag door en slaapt zodra er niets gezegd wordt. Thea heeft een enorme koffer vol met kleding en een dito tas vol met eten bij zich als we verzamelen op het station. Zelf kom ik uiteraard weer te laat, omdat ik met de organisatie van zo'n vrouwenweekend niets van doen wil hebben. De details en discussies maken mij kriegel, ik draag mijn vrolijke steentje wel bij als het eenmaal zover is. Of ik thuis ben of op reis maakt mij niet zoveel uit, ik heb het overal goed want ik neem mijzelf mee.
Nog even, dan hebben we de première van het stuk. Er is tijdens de repetities gehuild en gelachen, gemopperd en gescholden. Er zijn vele kannen smerige koffie geschonken en er is regelmatig tot tien geteld. Op goede rode wijn ging het 't best, maar die had teveel invloed op de verstaanbaarheid (werd wat loslippig ook). Na zes maanden zijn we er nu klaar voor. Op naar een aantal mooie voorstellingen in het lieflijke theatertje. Succes witte muizen. "Dames, dit wordt een lange nacht...".

spoorloos

Februari is een perfecte maand om Spoorloos te kijken. Ik bedoel het wordt toch uitgezonden, dan kun je het net zo goed kijken. In spoorloos zien we de gevolgen van mensen die het spoor bijster zijn. Ze maken van hun kinderen Spoorzoekers en zijn zelf vervolgens volkomen Spoorloos. Dat dit geen feestslingers, champagne en dijenkletsers oplevert mag duidelijk zijn.
Vanavond zien we een mooie vrouw van middelbare leeftijd. Ze knapt oude kasten op, met heel veel aandacht en engelengeduld. Ze worden als nieuw, als oud-nieuw. Als de kast helemaal klaar is, maakt ze er een tekst op. Bijvoorbeeld "Home is where the Hugs are". Ze vertelt ons dat haar jeugdherinneringen bestaan uit een leven met haar moeder en steeds weer vreemde mensen waar ze heengebracht werd. En dat dan bij tientallen verschillende adressen dagen achtereen. Verder herinnert ze zich niets van haar moeder, behalve dat ze dat niet leuk vond. Ze vraagt zich af of ze nog zussen of broers heeft. Haar moeder heeft tot haar sterfbed niets met haar gedeeld over vroeger en zij was al vrij snel klaar met haar moeder. Er is een zus gevonden. Deze zus heeft andere ouders gekregen van hun "moeder". Blijkbaar had "moeder" toen al enig inzicht verworven na het oneindig in onderpand geven van haar eerste dochter. Deze nieuwe ouders waren eerder slechter dan beter. Zus 2 werd geslagen met een natte theedoek en als ze haar handen ophief om haar hoofd te beschermen dacht de hond van "moeder" dat ze haar "moeder" wilde slaan, waarop die haar greep. Dit gebeurde een paar keer per week. Ze was ook blind, door een ongeluk met spelen. Niemand had aandacht aan de val geschonken, laat staan de moeite genomen met haar naar het ziekenhuis te gaan. De beide zussen, herenigd maar diep ongelukkig, vragen zich af of er nog een zus zal zijn. Zus nummer 3 wordt getraceerd. Ze gaan samen de plas over om haar te bezoeken, de blinde zus stevig aan de arm van de ziende. Zus nummer 3 heeft ook nieuwe ouders gekregen van "moeder". Deze waren voldoende. Ze heeft een acceptabele jeugd gehad met weinig warme franje, maar haar sociale contacten heeft ze later ingehaald door een kroeg te beginnen als zelfstandig kastelein. Ze opent de deur voor haar twee nieuwe zussen, trekt een zussenhoofd tegen haar rechteroor, en een zussenhoofd tegen haar linkeroor. Zo lopen ze naar binnen. "Pas op voor de hond" zegt ze, zonder hen los te laten. Waarop de zussen grappen "we zijn dol op honden". Daarom is februari een perfecte maand voor Spoorloos. Voorjaars"depressie"? Waar hebben we het over.

sexy women have messy kitchens

Mijn keuken is een puinhoop. Echt, het begint ‘s morgens redelijk op orde, maar voordat de voordeur achter me dicht slaat is het al een bende. Eigenlijk exact dezelfde bende dan die ik de avond ervoor tot vlak voor “we worden weer pompoen in plaats van prinses”-tijd te lijf ben gegaan. (nb dit is 00:00 uur, ken je klassiekers!) Ik hou van mijn keuken, ik leef er praktisch. De pannen en kannen, de stippen en kippen, de schouw, de Boretti en niet te vergeten de veteraan van een keukentafel. Als die kon spreken kreeg ik Anton TNT helemaal niet meer van mijn erf af. En dan de rieten hondenmand, als je me kwijt bent zoek dan daar als eerste. Hij wil vooralsnog geen gezicht krijgen op de dikke muis, maar oooh-la-laaaaa wat een hond is dat. Ik durf te wedden dat mijn hond model heeft gestaan voor het woord “hond”. Dat ie in de geïllustreerde Dikke van Dale staat afgebeeld bij "hond". Als een kind een hond tekent, tekent het mijn hond. Het is wat je noemt een echte hond-hond. Enorme lange hangoren, een dikke zwarte glimmende dop als neus en grote bruine ogen. En verder de bouw van Arie Boomsma (ex tatoos) verstopt onder een ruwharige knuffelvacht in drie vintage kleuren.
Misschien herberg ik teveel in mijn keuken? Misschien ben ik te makkelijk met pakken en gebruiken van wat er staat? Of te moeilijk in het opruimen ervan? Koop ik teveel leuks en te weinig nuttigs? Moet ik “Keukendiscipline voor Dummies” gaan bestellen? Do I need therapy or just coffee? Ik heb er tot de dag van vandaag nooit kritiek op gekregen maar het is gewoonweg altijd minimaal een lichte puinhoop. Schoon maar rommelig. Herstel, gezellig. Zie daar ga ik alweer. Reinheid rust en regelmaat, kom op zeg, hoe kort is dat nog maar geleden? Ik heb er heus wel iets mee, maar niet in de keuken geloof ik.

En dan ineens is dit hele dilemma van mijn schouders: een van mijn beste vrienden stuurt me een app van een een nieuwe keuken accessoire......(thanks darling)

brand meester

Kachelwillem heeft het niet gered. Hij zuchtte en steunde alleen al van het idee een kachel te moeten gaan verkopen. Zijn bouwmaat kwam meteen met “Mevrouwtje, zoiets doen we eigenlijk nooit. Het kan wel, maar het is nogal een klus, poeh....”. Ketelbinkie zegt nooit dat iets niet kan. Ketelbinkie weet alles van fik en warmte-uitlaat. Sowieso van alles wat door buizen en pijpen gaat. Hem maak je niet gek. "Alleen een beetje suiker, liefst een zoetje" zegt hij, terwijl hij een blik op de uitdaging werpt. Ketelbinkie haalde me gewoon op zaterdag gezellig met zijn bus op om de kachel (een donkerblauwe emaillen Noorse houtkachel) te gaan halen, en op woensdag stak hij de fik erin. Gewoon, met 3 espresso's en een snelle jelle. Gewoon tussen zijn bestaande werk door. Hij kwam binnen met een paar stukken pijp en een zak cement. Metselde het rookkanaal op maat, dronk zijn koffie en sloot de pijp aan de kachel. Hout in de kachel en de fik erin. Drie dagen later kwam hij de kachelpijp even op kleur spuiten en mijn kachelplaat van antieke tegeltjes leggen. Twee kopjes koffie, zes (echt) goeie grappen, een dikke knuffel en het was klaar. “Geniet lekker van je vuurtje!” en weg was ie. De lampjes van zijn bus knipperen nog een keer als ie de hoek om rijdt. This is why Juul and I love Ketelbinkie. Hij is onze held met gouden handen. Hij is kundig, handig, bescheiden en hij gunt je het genot van zijn werk. Of het nu een geitenhok, een varkenshok, een badkamer of een houtkachel is, als we er maar blij mee zijn. En dat zijn we. We dragen hem op handen. En ook al is dat best zwaar: we doen het. Kom niet aan Ketelbinkie, want dan kom je aan ons. Eigenlijk willen we hem niet eens delen met de rest van Nederland.....maar ja we moeten wel. Lieverds: binnenkort hutspot bij de kachel? Juul, neem je je blauwe glühwein pan mee? Kan nog net voor het Sangria seizoen begint en past er makkelijk op!