Talisman

Juul en ik delen samen een Talisman. Dat is niet alleen modern, maar ook economisch. Bovendien is het minder belastend voor het milieu en scheelt het kinderarbeid in lage lonen landen om een Talisman te delen. Een Talisman behoed je tegen ongeluk of brengt geluk, maar net wat je het hardst nodig hebt. Soms ligt ie maanden in de kast, onaangeraakt. Maar ineens kan ie weer broodnodig zijn en komen we maar net rond met de planning om hem op tijd op de juiste plek te krijgen. We weten dat dat de consequentie is van het delen van een Talisman, maar dat delen maakt hem juist zo bijzonder. Van dat principe stappen wij niet meer af. Het werkt namelijk.
Talisman deed zijn werk tijdens bange ongewenste vluchten naar gewenste bestemmingen. Tegen behoud van afzet en omzet, en tijdens ontmoetingen met wat schoonouders zouden kunnen worden. Rouw of trouw: wij bezorgden onbesproken Talisman bij elkaar. Talisman was present als de vonk moest overslaan, (echt) nare vrouwen ons afgewend ongeluk bezorgd moesten krijgen of ons slaaptekort optisch weggewerkt moest worden. Talisman conserveerde onze lekkerste parfum en omringd ons met pit en vrouwelijkheid. Maar bovenal is onze Talisman een verbond van vriendschap, een symbool van samen voor uitdagingen staan en elkaar het geluk gunnen. Een besef van overeenkomsten in elkaars leven en in de manier van omgaan met het leven. Hij is van Juul en mij en wij verklappen zijn verschijningsvorm niet. Misschien heb je hem al wel eens gezien maar wij zwijgen als het graf over het ding. Ik heb eigenlijk alweer veel te veel verteld...... Juul, hij ligt bij jou nu toch? Gaat best goed he! Liefs, Tess

spring

Het komt allemaal goed. De neusspray kan de prullenbak in, de buitenkraan weer aangesloten, de kloven crème weer van het aanrecht, de winterjassen naar zolder en seizoen 2 van het dekbed afgeritst. In plaats van 20 Watt gloort er al 80 Watt als je wakker wordt s morgens, en de vogels raspen hun keeltjes en drukken weer op “play”. De decembermaand vind ik eindeloos, maar de rest van de winter kan me echt gestolen worden. De tuin oogt als een begraafplaats zonder stenen en zo rond januari durf ik al niet meer zonder zonnebril naar mijn eigen benen te kijken. De hutspotten en stamppotten komen mijn neus uit en alleen al de gedachte aan erwtensoep is ineens misselijkmakend. Maar december was top. Ow, wat was december fijn. New York, Central Park, Juul en Ketelbinkie, mijn grootste kleinste schat en het huiselijk gebeuren in en rond de keukentafel thuis en met dierbaren in de blokhut bij het verwarmende vuur en de “moonshine”. December was top.
Juul en ik gaan de glühwein komend seizoen proberen te ruilen voor de sangria. Tip van onze Italiaanse (huh?) bron notabene. Afgelopen weekend bleek dat echt ander koek, sangria. Ik was nog niet halverwege het glas of mijn knieën gingen al op slot. Juul fluisterde dat we conform instructies van de vinoloog ook de hele avond moesten doen met dat glas. Met glühwein hoefde dat nooit. Ach, dat is even schakelen, we geven het nog niet op. Juul haar winkeltje hangt alweer vol met vrolijke stippen en schulprandjes, Ketelbinkie is al buitenkeukens aan het maken voor pizza ovens en gezellige tuindiners, tussendoor nog wat winterschade herstellend. Zelf ben ik aan het graven in mijn dromen. Met blote handen in warme aarde, boven mij een regenboog van prachtige kleuren, “blijf tot de zon je komt halen”.... Het belooft een heerlijk voorjaar en een prachtige zomer. En daar hebben we deze winter het fundament voor gelegd, zo is het dan ook wel weer. Love is in the air. Hello Spring, welcome to our party!

joggingbroek (heren)

De joggingbroek. Die vraagt veel van ons. Echt, de joggingbroek is een item in het huishouden waarbij wij onze kaken echt op elkaar moeten houden. En dat is moeilijk voor ons, want huishouden en bewegende kaken is ons ding. Wat is er zo magisch aan het ding dat we er elke dag mee geconfronteerd kunnen worden als we ons omdraaien vanuit de keuken en de vaatwasser dicht slaan? Wie doet ons deze schrik aan, en waar is die afstraffing voor? Is zo’n ding op doktersadvies? (Mag ik dan even je voorschrift zien?) Ik heb het over de joggingbroek die niet gedragen wordt om te joggen, noch voor fitness of krachttraining. Ik heb het over de joggingbroek die op de bank zit. De joggingbroek die bestellingen doet. De joggingbroek die “huh” zegt op al je vragen als de televisie aan staat. De joggingbroek die niet opschuift als je ook even wilt zitten met je kopje thee. De joggingbroek die ook nog de hond uit gaat laten straks en daarmee de buurt in trekt. De joggingbroek die knipoogt naar onverwachte visite en jou het kippenvel bezorgt. De joggingbroek die je de hele week tegen komt op de bovenverdieping: over de rand van het bad, de balustrade of jouw stoel met lekker geparfumeerde sjaals. DAT ding. Die hobbezak die alleen model heeft als ie net uit de wasmachine komt. Met die kinderachtige boordjes onderaan en een touwtje op (of onder) de buik. Wat hebben we misdaan dat dat ding zo’n heilige avond-graal lijkt te zijn? Zijn we nu werkelijk zo vermoeiend dat de joggingbroek aan moet het laatste stukje van de dag? Of zijn we zo verdomde aantrekkelijk dat ie aan moet?

ikstopermee.nl

Juul en ik zijn gedisciplineerde en gehoorzame vrouwen. Vertel ons welke nagellak een week lang bladdervrij is, en we houden ons eraan. Breng ons op oorlogssterkte met een universeel schoonmaakmiddel dat ontsmet, ontvet, ontkalkt, glans geeft en ruikt naar Bakker Bart, en we switchen nooit meer. Pieter van ikstopermee.nl gaat ons binnenkort vertellen hoe wij kunnen roken op feesten en partijen en tijdens de zomervakantie. Als Pieter dat uitlegt en wij geloven het, dan doen we het nooit meer anders. We zijn namelijk een beetje te druk geworden om nog meer tijd te besteden aan roken. We willen meer hobbymatig aan de slag met het spul. We hebben echt geen tijd om in ons leuke leven steeds maar weer tijd vrij te maken voor die jengelende lange jannetjes in pakjes. We zijn immers al uit de luiers. Over een paar weken hebben wij ons feestje bij Pieter van ikstopermee.nl gepland. Niemand weet wanneer, de oppas ook nog niet. We wensen geen druk op onze schouders, geen faalangst in de tas. Wij gaan er een leuke avond van maken met bovenstaand doel, en Pieter gaat dat voor ons regelen. Wij betalen 50 pop en Pieter doet de rest. Doet ie het niet, dan krijgen wij onze 50 pop weer terug en gaan we rechtstreeks door naar de kroeg en steken er een in de brand, omdat we er een feestje van maken en wij wel kunnen wat Pieter niet scheen te kunnen. Flikt Pieter het wel, dan kijken we hem de rest van ons leven met de nek aan. Want wij moeten het chocoladebroodje vertellen dat lange jannetje er niet meer achteraan komt, dat lange jannetje er niet meer is. Dat ie van ons heen gegaan is op doordeweekse feestvrije dagen en tijdens alle vakanties behalve de zomervakanties. En dan moeten we troost-eten met het chocoladebroodje, net zo lang tot we 130 kilo wegen. En bij elk ons zullen we Pieter aan de hoogste boom nagelen. Echt bij elk ons naar de 130 kilo, want zo gedisciplineerd zijn wij wel. Juul en ik kunnen alles aan, we vinden echt overal een oplossing voor.

pipo

Clowns ruften bij de matinee voorstelling al naar drank en dat proberen ze te verhullen met Amando Noir. Als jij je keiharde koude dure stoeltje in het circus hebt gevonden, komt ie naar je kind toe. Omdat je toevallig een mooi kind hebt, dat met grote onschuldige ogen de circustent aanschouwt vanaf jouw schoot. Dan ruik je ineens spiritus en Amando Noir en is de clown daar. Hij benadert van achter over je schouder in het half donker en de geur is misselijkmakend. Getverdemme. Heeft ie ook nog een wit pluizig konijntje op zijn arm om de aandacht van je kind te trekken. Ik praat geen onzin, zo ging het. Zo gaat het. Zo zal het altijd gaan als we niet ingrijpen. Zo zijn clowns. Viezerikken zijn het. Ik moet ze niet. Ze stinken. Zijn lach is getekend op zijn gezicht, wie weet wat voor vuige smoel hij werkelijk trekt. En zijn ogen zijn groot en naïef gemaakt, zodat wij zijn ziel niet kunnen zien. Nou, mama trapt er niet in. Opzouten met je konijn, vieze gluiperige stinkerd. Ik weet niet of het je lukt de eerste letter van het alfabet twee keer achter elkaar te schrijven, maar als dat gelukt is zou ik ze zeker bellen voor een afspraak. Als je echt lef hebt haal je die zooi van je gezicht, poets je je tanden, neem je een kop koffie en gebruik je een fatsoenlijke bus Axe en laat je het daar voorlopig bij. En trek in vredesnaam je eigen schoenmaat aan debiel. Zet het konijn bij de kinderboerderij af en blijf uit de buurt van ons kroost ja. Op naar de Jellinek en daarna naar het Pieter Baan. Echt, ik wil je nooit meer zien. Klootzak.

foebal

Drie jaar lang heb ik mijn vinger in de dijk gehouden maar nu is de beer los. Een enkel appje over tekort in het meidenteam en ze kopte hem in. Hup in de kruising. Al jaren zoekt ze overal waar wij komen eerst het voetbalveldje of de goals nog voor de wc en de nooduitgang. Familie BBQ’s met warme en koude familieteams tegen elkaar (met fanatisme-garantie), vakantieparken en open dagen van middelbare scholen: let us find the goals mom! Nu ben ik helemaal voorstander van “worden wie je bent” in plaats van “worden wie ik vind dat je moet zijn”. Als je immers een paar begrafenis-speeches hebt gedaan, weet je dat dat de essentie van Leven is. En de dood zendt ons het levensmotto, maar ik zag het lijk al drijven in de weekends op de vroege ochtenden..... Kranenvogels Uit in godverlaten Vinex wijken om 08:30 aftrap op zaterdagochtend....? Mijn billies op zo’n kantine wc en mag ik mijn parels wel om op een voetbalveld. Is er sherry of enkel bier en kun je wel pinnen. Zijn de parkeerplaatsen camera-bewaakt en leert ze er geen (extra) schuttingtaal? Zoeken we een club met mooie clubshirts of doe je het met de lokale schreeuwende shit-combinaties?
Mama heeft de one-sie ritueel aan de wilgen gehangen en in de fik gestoken. Goodbye lekkere zaterdagochtenden in non-flatteus fleece. Geen maskertjes meer, geen nagellak bijwerken met koffie achter de nog uren gesloten voordeur. Gewapend met foebalschoenen, foebalsokken, foebalscheenbeschermers, foebalbroek, foeballangeonderbroek en foebalshirt op naar het foebalveld. Op zaterdag om 08.45 onbetaald (en zelfs betalend) ter plaatse gaan. Volgende week slechts 1, 5 uur eerder. Maar naast mij zit de zon te stralen, is de batterij opgeladen, staat de versterker aan en zie ik twee grote blauwe ogen en een half kiezen-loze lach van oor tot oor. F the one-sie: this is what life is all about. Vanaf vandaag flik ik dat foebal er ook nog wel effe bij. “Zet ‘m op lieve schat, en pas op je enkels. Mama is apetrots op je!”