ik verrek

Het is kouder dan kerst. Het stormt en hagelt en de hele tuin ligt vol met stro. Alles wat een eigen plek had, is door de wind ergens anders neer gesmeten. Zo ook een plank via mijn hoofd. Een kant van mijn gezicht oogt als dat van een dikke lip vis. Ik kan mij nergens meer vertonen dus ik ga in bad. Ondertussen zijn John en Anita bezig hun afscheidsfeestje voor te bereiden voor hun "ik vertrek", naar Portugal. Vrolijke Brabanders, hij pijpfitter zij thuiskapper, en beide Nederland zoooo zat zeggen ze (?). De toespraak van John tijdens het feest luidt welgeteld de volgende roerende woorden: "Ik hou het kort. Wie als eerste gaat janken moet de drank betalen". Hun huis van rond de 300K is nog niet verkocht maar ze gaan toch maar. Ze hebben 350K van hun vriend geleend. Dat lijkt me een warme vriendschap. Wat maakt het uit dat het huis nog niet verkocht is, binnenkort zal de hoofdprijs erop vallen en krijgt vriendlief vast zijn 350K per kerende post terug.
John ziet er uit als een voormalig voetballer: een arm volledig getatoeëerd, inmiddels flinke wallen van het zuipen en non stop met rokerij op zijn lip. Zijn woordenschat past bij spits of middenveld: "ik ben beter in bed dan in de keuken" (gaap John....). Met Anita heb ik meer. Zij is snel dronken en niet slim maar wel opgewekt en een doorzetter. Ze vertelt John dat het geen zin heeft een lekkend zwembad van 25 bij 5 meter op drie willekeurige plekken open te breken om te kijken of er een lek zit. I like her. Na een paar maanden wordt het weer drukken natuurlijk met de verbouwing en de eerste gasten. De broers van John komen over om te helpen. Stevige hooligans zie ik. Mooi dat zal opschieten. Klussen in Portugese ruïnes is onbehouwen tekeer gaan, dat lukt ze vast. Maar het enige wat ze uit de rugzak trekken zijn sigaren en flessen drank en om 6 uur s morgens gaan ze slapen in plaats van klussen. Bedankt jongens.
Zodra de allereerste 4 gasten hun allereerste ontbijt op het gloednieuwe bord hebben liggen, pleiten John en Anita hem naar de groothandel voor 65 flessen Sangria. "Wij drinken omdat we zat willen worden, maar hier drinken ze omdat ze het lekker vinden" legt John ons het cultuurverschil uit. John, dat is geen cultuurverschil, dat is een klasseverschil, een regelrecht IQ verschil. John opent zijn stek met Anita meteen diezelfde dag voor alle buren en dorpsbewoners, en zet de camera pas aan als de flessenvoorraad vrijwel op is, met de vraag "wat vinden jullie ervan?". Nou, met 62 liter Sangria is iedereen tot tranen toe geroerd vanwege de noeste arbeid en het ongelooflijke financiële risico waarvoor John en Anita niet hebben teruggedeinsd. Kniesoor die 350 K. Betreffende vriend was er trouwens niet. Vast vliegtuig gemist. Veel succes John en Anita! Ze zullen jullie missen in de kantine.

schijtsrechter

Zet een clubje meiden bij elkaar en de IWAB vlag hangt uit. Geen fluitje meer tegen bestand.
Als ik op zaterdagochtend weer in alle vroegte op het sportpark arriveer, verzamelen de meiden zich uitgelaten in hun gesponsorde trainingspakken. 123 inkt. Nou, ik ben 123 aan koffie toe. Gelukkig zie ik nog wat vrienden die dit blijkbaar al jaren doen. Snel schuif ik aan, er is nog even tijd voor andere dingen dan wedstrijdschema's en opstellingen, ploegjes en doorgroeien naar het volgende ploegje. Ik zeg nog dat het over een paar weken vast warmer dan 7 graden zal zijn en het toch nog leuk wordt, maar toen werd me verteld dat de competitie dan afgelopen is en je weer een nieuwe hobby voor de zaterdag mag gaan zoeken..... Dan is het tijd. Bekertje in de afvalbak en in de benen. Ik coach vanmorgen en zet de meiden eerst voor het bord met de spelregels. "Lees nummer 6 even meiden". (De scheidsrechter heeft altijd gelijk). "Dat is niet waar!!!" roepen de IWAB's. "Jawel meiden, op het voetbalveld is dat altijd waar. Daarbuiten valt het nog te bezien, maar als ie groen onder zijn voeten heeft spreekt ie de waarheid". Afgelopen week kon ik me vanaf de zijlijn bijna niet verstaanbaar maken omdat de meiden de schijtsrechter met het volume van marktkoopvrouwen achterna riepen, al dan niet op weg naar de bal. En onze scheidsrechter is geen schijtsrechter, hij doet ontzettend veel voor het team. Hij traint, regelt, informeert en is er altijd. Mijn taak om van de schijts gauw weer een scheids te maken. Ik gooi in de groepsapp "richt iedereen haar eigen dochter verbaal naar rechts voor zaterdag?" en het werkte. Er werd gevoetbald in plaats van ge-IWABt. En er werd gezweten en gescoord. Het moet leuk blijven. Zowel voor de IWAB's als voor de schijts.

foebal moedah

We zijn me toch een potje chagrijnig, Juul en ik. De honden lusten er geen brood van. "Ik moet vanavond wat leuks gaan doen maar de was ligt er nog" zegt ze, waarop ik zeg "ik ook maar het varkenshok is echt een zwijnenstal". Juul haar schouder doet zeer en mijn rug. We mogen niet lachen want dan schiet het erin. We denken dat we verkeerd hebben gelegen maar het kan ook wat anders zijn. In ieder geval is het goed mis van de ene op de andere dag. Misschien missen we elkaar gewoon. "Ik krijg morgenochtend op mijn enige vrije ochtend 3 foebal meisjes om 07:30 op de stoep voor in de mini naar Kranenvogels uit, en ik moet ook nog coachen" grom ik. "Maar lieverd, dat kun jij toch helemaal niet?" zegt Juul. Ik hoor zo'n Bonus belletje rinkelen, die van vriendschap die je tegen jezelf beschermt als het nodig is. "Jawel joh, ik heb gekeken de vorige keer hoe ze dat doen en wat er moet gebeuren. Dat kan ik wel. Die andere moeders roepen "hup hup pak het ding" (?) en hangen al whats app-end tegen de doelpaal. Ik weet het echt veel beter: de bal moet er aan de overkant in en er moeten een paar meiden voor zorgen dat dat gebeurt. Een paar andere meiden uit het zelfde team moeten er voor zorgen dat ie niet in eigen goal komt, dat is het. Meer is het eigenlijk niet. Ik weet alleen niet hoe vaak je mag wisselen. Maar buiten spel doen ze nog niet dus dat is wel makkelijk". "Je hebt er waarschijnlijk teveel he, dat je wel moet wisselen?" zegt Juul. "Nee, we hebben er vast weer te weinig, even bedenken hoe ik dat ga doen, waar ik wat jongetjes vandaan trek bij Kranenvogels uit". "Eh....als je te weinig hebt, dan hoef je niet te wisselen hoor!"zegt Juul. Ineens liggen we helemaal blauw van het lachen "auw,  #$%^&, niet lachen mijn schouder!!!! Kut het schiet er weer in!" zegt Juul. Ik stel voor dat we nog een keer gaan lachen, dan schiet het er wel weer uit. Maar ze moet weer verder en ik ook, dus hangen we op. 

Pieter

Gewapend met een tas vol huisgemaakte pizza van Ketelbinkie en chocoladetoetjes op de achterbank, gingen wij op weg naar Pieter. Pieter zat ver weg, in een andere provincie dan waar wij wonen. Dat is beter. We wilden een beetje incognito gaan. We werden met 39 andere vreemden in een hok geduwd op klapstoeltjes, verre van comfortabel. Naast mij zat een grote basketballer en links van Juul een zwerver. Hij pruttelde, stonk en had zijn totale garderobe aan zodat ie geen tas hoefde te dragen. Zijn slaapzak lag vermoedelijk bij het koekoekluik van het stedelijk postkantoor klaar voor straks. Hij viel onmiddellijk in slaap, zich eindelijk verzekerd van een veilig hazenslaapje tussen niet zwervers en onder het wakend oog van Pieter.
Wij hangen Pieter bij nader inzien niet aan de hoogste boom. Pieter heeft ons, ondanks het discomfort dat wij beleefden, een enorm inspirerende avond bezorgd. Ik heb de afgelopen anderhalf jaar niemand gesproken die zo inspirerend was als Pieter. Hij wist werkelijk alles van hetgeen waarvoor wij kwamen. Pieter vertelde ons echt nieuwe dingen over het onderwerp wat wij al jaren uitgekauwd hebben in woord en geschrift. En ondanks een hok vol IWAB's en tassen vol cognitieve dissonantie, werkte hij zich rotsvast door zijn intensieve voorlichting heen. Pieter stond waarvoor hij staat, en dan heb je ons al in je zak. Pieter had zelfs de longartsen van het UMC uitgedaagd, welke de klakkeloze leugen van de tabaksindustrie voor waar hadden aangenomen over het decennia durende herstel van longen nadat de laatste sigaret gedoofd is. Drie weken, zei Pieter, en toonde het aan met een "before-and-after" foto van de longartsen zelfs, althans, zij die erin waren geslaagd de sigaret met rust te laten. (Uiteraard heeft Philip Morris er belang bij je te doen geloven dat herstel geen kado is als je zijn product niet meer smachtend uit de schappen op-eist, zo leerde Pieter ons) Nee, Pieter was top. Hij kon trouwens ook zo op de planken geflankeerd door rood velours: zijn humor was alles behalve flauw en zijn mis-en-scene briljant te noemen.
Terug naar huis regende het en het was bijna middernacht. We waren kapot moe. Evalueren deden we met de pizza van Ketelbinkie en we sloten af met een chocoladetoetje met lepeltjes uit zijn bestekcassette. Wat een naastenliefde. Verder wensen wij er niet meer over te praten. We maken het niet groter dan het is. Want dat zei Pieter. Thanks Pieter. XX

bakjes

We krijgen een heugelijk bericht, Juul en ik, dat een dierbare zijn/haar bakjes weer compleet heeft. Ze prijken op de foto op een blinkend leeg aanrecht in volgorde van groot naar klein, schoon en droog gesloten. Een tweede foto toont ze in elkaar gestapeld, schoon en droog gesloten. Ze zijn weer samen. Wonder boven wonder heeft iedereen na gul uitdelen van heerlijke haute cuisine toch weer het fatsoen gehad de bakjes netjes terug te bezorgen. Dit gaan we vieren.
(Ik heb een paar inboedels van erflaters besnuffeld. Ik mocht dat van de notaris, ik was daartoe bevoegd. Ik was testamentair executeur of andersom, dat dondert niet in zo'n geval. Anders zou ik het nooit doen natuurlijk. Ik duik bij de restanten meteen in de keukenkastjes voor Tupperware. Tupperware is zo retro, zo jaren 70, maar betere bakjes bestaan er niet. Er zijn bakjes en bakken, trommels en bekers, voor cake, sla, witte was (echt!), slagroom die geklopt blijft in de Tupperware, prakjes, hapjes, sapjes, you name it! En onverwoestbaar is het spul. Het lekt niet, barst niet, krimpt niet, niks niet.)
Juul en ik hebben niet zo'n gesmeerd bakjesregime. Wij hebben of een deksel, of een bakje, maar zelden allebei. Of de dop, of de kan, maar nooit in elkaar gezet als een geheel. En dan gooien we uiteindelijk het dekseltje maar weg omdat zijn bakje al zolang zoek is. Of het bakje, omdat de spaghetti het groene bakje knalrood heeft gemaakt en dat geen kijk is als er boerenkoolstamppot uit komt. We zijn dol op bakjes maar we behandelen ze als sokken. Als je een compleet paar hebt ben je een perfecte huisvrouw. Bij ons staan de bakjes dus meestal met huishoudfolie toegedekt in de koelkast, of de dekseltjes belemmeren de keukenlade om nog open te gaan. Wij beheersen het leven van de bakjes, en de bakjes niet dat van ons. Maar nu hebben we feest. De drie sluit- en stapelbare bakjes zijn herenigd en staan weer op hun eigen kavel in hun vaste kwadrant. Met lichte jaloezie zullen we braaf mee vieren en proosten, het is eigenlijk maar goed dat ze weer thuis zijn want anders zou hen nog een kliko beschoren zijn.....

(gezeik)garantie

Mijn vaatwasser weigert dienst. Echt, je mag veel van me afnemen maar niet mijn vaatwasser. Geheel tegen ieders verwachtingen in had ik alle papieren en kassabonnen van mijn keuken nog op de koelkast liggen. Mister Boretti was al eens geweest om zijn garantie na te komen. Het led klokje werd onleesbaar. "Zit vocht in", zei mister Boretti, in Boretti polo en Boretti broek, mij begroetend met Boretti fornuis cleaner en een Boretti waardebon voor een mega Boretti braadslede. Ik zei "persoonlijk denk ik China light". Het was China light. Zo gepiept en weg was mister Boretti.
Nu is Olle Ikea aan de beurt. Olle Ikea heeft in zoverre al tabak van zijn garantie-termijn dat op de pakbon meteen het rechtstreekse nummer van Electrolux staat als je serienummer met een 9 begint. Liliane van Electrolux had haar dag niet. Ze snauwde dat ze over 6 dagen zouden komen tussen 8 en 1230. "Kunnen jullie even bellen van tevoren?" vroeg ik, conform mister Boretti zijn standaard. "Nee, ze zijn er tussen 8 en 1230". "Heb je nog een optie wat eerder dan over 6 dagen?". "Nee, dit is drie werkdagen tellend vanaf morgen" snauwde Liliane tijdens het ophangen.
Er kwam niemand. Ik ging maar eens bellen. "Oh, u staat helemaal niet op de lijst! Oh wacht, op deze lijst staat dat ze tussen 8 en 1230 komen. Oh en hier staat dat ze s middags komen....ja, ze komen vanmiddag mevrouw". Drie lijsten is wel heel handig om je monteurs in te plannen en te volgen. "Als u even wilt zorgen dat ie op lijst twee begint te rijden, dan zie ik hem zo wel verschijnen" probeerde ik. "Mevrouw u wordt zo teruggebeld, ik ga het voor u regelen". Een half uur later krijg ik de onderaannemer van de onderaannemer van Olle Ikea. We zijn dus drie bedrijven verder. "Ze komen vanmiddag mevrouw, onze excuses". Terwijl ik naar de koolmonixide boterhamzakjes graai leg ik haar uit dat mijn uurtarief bruto bruto sowieso opweegt tegen dat van de monteur inclusief onderdelen en ik geen Max zit te kijken met krulspelden in en dat haar excuses noch centen nog een functionerende vaatwasser opleveren. Maar we gaan naar de volgende werkdag en die komt dik in orde belooft ze. Ik check even of de onderdelen dan ook twee bedrijven doorgestuurd zijn van Olle Ikea naar Electrolux naar haar. "Heel goed dat u me daaraan herinnert, ik check het even........nee, daar kan ik geen garantie op geven". "Oh, dus het kan zijn dat ik de hele middag thuis zit te wachten en uw monteur komt constateren dat de vaatwasser niet werkt en dat er een monteur met onderdelen moet komen binnen drie werkdagen tellend vanaf inmiddels overmorgen"? "Ja, dat kan. Bedankt voor uw begrip". "Graag gedaan, ik zal Ikea even mailen hoe jullie om gaan met hun klanten en garantie en er meteen even een concurrerende offerte voor servicecontracten van Bosch bij doen".