vrienden in nood

Dit is alweer mijn honderdste bericht voor de dikke muis! Ik dacht aan het woord honderd. En aan het spreekwoord "vrienden in nood, honderd in een lood". Afgelopen weekend lekker bij Anna geweest, genoten van het goede leven. Terwijl ik door de schuimkraag van mijn cappuccino hap naar de koffie, tuur ik naar haar ogen terwijl ze me haar messcherpe analyse op een vriendschapsvisie geeft. Vertrouwd als ik ben met haar woorden, pak ik nog een koekje. Ik zit aan de juiste (tuin)tafel. Dit soort momenten zijn pareltjes uit de week. "Vrienden in nood, honderd in een lood" betekent zoiets als dat je in tijden van nood je vrienden leert kennen. Geen nieuws. Kinderen leren dat al (wie komt je huiswerk brengen als je ziek is, wie helpt je tuttel zoeken als je hem kwijt bent?) Als ouder kun je prima uitleggen dat je "even naar tante Sjaan gaat omdat zij het moeilijk heeft en verdrietig is". Vriendschap heeft te maken met mede-leven. Niet met medelijden maar met medeleven. Vrienden leven met je mee, letterlijk. Als je feest of verdriet hebt zijn ze er primair voor jou. Niet om wat je schenkt of betaalt (of nog zou kunnen gaan schenken of betalen) maar om je immateriële inhoud. Om dat wat je tussen je oren en in je hart hebt en......hebt laten zien op momenten dat er aanspraak op gedaan werd, al dan niet gevraagd.
Vriendschap is geen materiële uitwisseling. Geen "kijk eens wie ik ken". Dat zijn kennissen. Ik las trouwens laatst een wetenschappelijk artikel over vriendenkringen. Het blijkt dat hoe slimmer de mens, hoe diverser zijn of haar vriendenkring is. Dat ondersteunt vriendschapskeuze naar inhoud, in plaats van naar snuitje, lease-auto, baan, inkomen, netwerk en andere "we begrijpen elkaar zo lekker" en profiteurs blabla. In het meest gelezen boek ter wereld (nog steeds) staat "zeg mij wie uw vrienden zijn en ik zeg u wie gij zijt". En dat is een waarheid als een koe. Ik ben zuinig op mijn vriendschappen, ik heb aan de vingers van twee handen ruimschoots genoeg. Zij zijn het die mij verder helpen door te zeggen wat ik fout doe, of wat ik moet doen om mijzelf recht te doen. Zij zijn het die op de stoep staan als er nood is, met een sterke schouder of een meegebrachte levensles. Zij zijn het die oprecht naast me glimlachen als ik iets te vieren hebt, en zelf geen compleet feest hebben als ik er niet bij ben. Champagne lieve vrienden en vriendinnen, beter 93 in een lood en jullie van goud. Maakt 100 : )!

(afsc)huwelijk

He gezellig, Sil is er weer even. Terwijl ik met mijn George Clooney koffie voor ons zet en mee naar buiten neem, toont Sil al pratend op mijn hielen de foto’s van een bruiloft waar hij onlangs was. Als Sil er is let ik niet op wat ik zeg. Als Sil er is heb ik geen make up op en kan ik gewoon uitzweten na het hardlopen. Sil heeft wel voor hetere vuren gestaan. Ik bekijk de foto’s en flap uit “OMG”. Sil snapt meteen dat het niet om de bruid of gom gaat. Ze zien er prima uit, al vraag ik me af waarom er geen trouwjurk lijkt te bestaan die een beetje afkleedt. Is het de witte kleur? Of zijn het de eindeloze franjes en frunnikjes, seksloze plooitjes en slaapverwekkende roosjes en stras-steentjes die de mooie volslanke Sneeuwwitje altijd weer tot een glimmende brandgevaarlijke polyester bult Nachtmerrie maken? “Nou” zegt Sil, “niet zo negatief, deze blijven volgens mij wel een jaar of 15 bij elkaar hoor!”. “Oh, net tot midden in de pubertijd van de kinderen, dat zou fantastisch zijn inderdaad”. Neergestreken met de koffie zeg ik “sorry, we moeten de kinderen eigenlijk voorleven dat het juist prachtig is om jezelf levenslang fiscaal en juridisch vast te durven laten leggen, daar heb je een punt. Het is de mooiste dag van je leven immers, ook zo’n IQ loze opmerking als de rest van je leven nog moet komen he!”. Trouwen en Toedeledoki gaan tegenwoordig heel goed samen. Als je niet economisch gebonden bent kun je je eigenwaarde gewoon bewaken, dwars door je huwelijk heen. Ben je wel economisch gebonden, dan moet je “de hand niet bijten die je voedt”, dat zou dom zijn. Dan maar even inschikken omwille van jou en de kinderen want er moet toch brood te smeren zijn. En leven met je grote “broer” kan best een prima alternatief tegen de bijstand of drie hoog achter 4x bellen zijn. Als je niet economisch gebonden bent of je hebt voorafgaand aan de wittebroods weken de kans op ellende al voorzien, dan kun je gewoon Toedeledoki zeggen als je je dag niet hebt. Hup polyester bult Nachtmerrie op Marktplaats en even inloggen op de Hema site en even een flitsscheiding in het winkelmandje slepen et voilà: het gras is binnen zes weken overal weer groener dan dat in je huwelijk. Veel ouders checken gelukkig nog even aan de schoolresultaten of de kinderen geen hinder hebben van de scheiding. Blijven die redelijk stabiel, dan trekken ze de kennissenkring in met de boodschap “het is veel beter voor de kinderen ook, ze hebben er totaal geen last van”.
Hier is mijn advies: hou je BMI een beetje in de gaten en neem een hagelwit strapless trouwjurkje tot net boven de knie, met baleinen en zonder verdere toestanden. Witte open sandaaltjes met een hakje van 4 cm en witte nagellak op je tenen. That’s it. Geen gesleur met bloemen, dat is echt zo 1986. En trouw pas als je volwassen bent (ongeacht op welke leeftijd), de financiële en psychosociale consequenties van een huwelijk goed in de smiezen hebt en daar niet van gaat zweten, besef je (als je zo bevoorrecht mocht worden een ouder te mogen zijn) dat elk kind last heeft van een scheiding, ook die van jullie, en ga er voor. “Zo beter Sil he, dit is opvoeden. Nog een bakkie?”

vaderdag

Het vaderschap begint pas na de verwekking. Dat is voor niemand een geheim. Het is vanaf dat moment de taak van de vader het kwetsbare leven wat is voortgebracht te beschermen. Veel vaders doen dat dag in dag uit met alles wat ze in zich hebben en soms tot wanhoop toe. Van baby tot puber en adolescent en zelfs nog tot ver in de volwassenheid. Er zijn ook vaders die er geen hol van begrijpen en geen zak aan doen. Neem nou de vader van de schietpartij in de homoclub vorige week. Zoonlief kan het zijn verdere leven zonder hem stellen en de rest van zijn leven met schaamte rondsjouwen over 50% van zijn afkomst. Over die categorie losers gaan we het dan dus ook niet hebben. Deze is voor de vaders die staan voor hun kuiken, die roofvogels op afstand houden en wormpjes komen brengen. Die het nest in opbouw en in onderhoud tot hun verantwoordelijkheid rekenen. Die zichzelf bij de les houden om raad te kunnen geven. Die vooruit denken om toekomstadviezen te kunnen geven. Die zelfreflectie aankunnen om hun kind het goede van zichzelf aan te leren en te waken voor overdracht van het minder goede. Die onvoorwaardelijk integer zijn, zodat het kind nooit hoeft te twijfelen aan vaderlijk advies of voorbeeld en met vertrouwen op kan groeien, geflankeerd door bescherming en levenswijsheid.

Ik had er zo een. Ik had er echt zo een. En vandaag ben ik bij mijn moeder. Zij kookt en ik blader door een greep uit oude foto-albums buiten op hun tuinbank in de zon. Albums vol foto's van verre reizen, wereldwonderen en andere culturen. Papa maakte ze altijd. "Dat is zo'n reis echt waard, Tess". Om de foto's heen zijn grappige tekeningetjes gemaakt en uitgeknipte dagboekbeschrijvingen geplakt van gebeurtenissen en gedachten tijdens de reis. Mooie kiekjes van mama zitten er tussen, lieve plaatjes van hen samen. Ik zie mijn eigen naam staan bij Belize. "Tess gebeld". Ineens voelt het alsof ik door de ogen van mijn vader op reis ben. Alsof ik door zijn ogen zie en lees wat hem dierbaar genoeg was op te schrijven, het belangrijkste was om op foto vast te leggen. Als mijn moeder vanuit de keuken roept dat het avondeten klaar is, is mijn vaderdag echt begonnen. Ik voel me niet verdrietig maar gruwelijk dankbaar en een echte mazzelaar.

England for dinner

"Pete komt naar Nederland!" appt Ketelbinkie. "Ik ga koken, komen jullie ook?". Wij hebben al zoveel over Pete gehoord dat het lijkt alsof een oude vriend van ver ons komt bezoeken in plaats van Ketelbinkie. Hij komt deze keer op de fiets met zeven Engelse maten naar Nederland en blijft een dag of tien. Onze nieuwsgierigheid betekent dat Ketelbinkie die avond voor zestien man pasta's zal gaan koken en als de brandweer een gigantische houten tuintafel in elkaar zet. Als de tuinpoort open gaat drommen er acht licht aangeschoten bezwete mannen doorheen met fiets, olijke kop en fonkelende ogen. Ik weet niet wat dat is met Engelsen. De beleefdheid en bescheidenheid (hooligans not included) blijft bestaan, ook al zitten er teveel zonnige biertjes voor een rugzak in. Ze stellen zich voor, nestelen zich aan de tafel van Ketelbinkie en verhalen over hun dag. Dat ze in een naastgelegen dorpje zoveel mooie vrouwen hadden gezien dat ze niet konden kiezen of ze nou naar de bar moesten kijken om hun bestelling in ontvangst te nemen, naar het grote scherm op de markt waar de Giro op te zien was, naar de zangeres van de band, of naar vrouwelijke figuranten in dat feesttafereel. Ze waren er moe van. Hoewel ze allemaal vrolijk vriendelijk en beleefd waren, haalde je Pete er zo uit. Hij voldeed helemaal aan de beschrijving van Ketelbinkie, die (zoals het een man betaamt andere mannen omschrijvend) totaal niet over zijn uiterlijk was gegaan. Een voorkomend man "pur sang" (I am sorry England). Pete heeft een grote passie: de Tweede Wereldoorlog. Werkelijk alles wat zich in onze buurt heeft afgespeeld heeft hij uitgezocht. Iedereen die er iets over kon vertellen of herinneren heeft hij gesproken. Geen knotwilg, bos, weg, rivier, weiland, heuvel of oud gebouw kent voor hem nog geheimen rond de WO2. Ik vraag hem waarom hij zo geïnteresseerd is in onze leefomgeving tijdens de WO2. Deels had Ketelbinkie dat ons al verteld, maar nu vertelde Pete het ons zelf. Hoewel, de rest was al afgehaakt vanwege het bier of het Engels en Ketelbinkie kende het natuurlijk al en was druk 16 gasten te bedienen en verwennen. Hij had er een boek over geschreven, over zijn reden en de vondsten van zijn onderzoek naar de oorlogsfeiten uit deze omgeving, "Stanley", in Ketelbinkies bezit. De rest van de avond vulden we met goeie grappen, Engelse spraakverwarring en lekker eten en..........Ketelbinkies Moonshine, die vanavond ook weer echt op zijn plaats bleek. Hij werd gehuldigd door acht Engelsen vanwege zijn noeste arbeid aan de moonshine en de smaaksensatie die dat opleverde. Cheers mate! Op Ketelbinkie en zijn bijzondere vriendschap met Pete, waarvan wij allemaal mochten meegenieten.

Vandaag zat er een boek bij de post, met een allerliefst kaartje. "Stanley". To be continued.

zwembad

Ok, ik was wat laat met zwemles. Op mijn 11e kon ik bij klas 1 en 2 aanschuiven bij de schoolzwemlessen omdat ik in tussenliggende jaren van de KNO arts absoluut geen chloor in mijn oren mocht krijgen. Dus hees ik na die dramatische zwemlessen steevast samen met de juffen alle kleuters weer in hun plakkerige maillots (nadat ik mijn  #$%^@!!#$ badmuts snel weer in mijn zwemtas had gestopt). Ik heb geen idee waar mijn zwemdiploma A ligt maar waarschijnlijk heb ik het ding destijds tot een prop gemaakt en weggegooid. Dus zwembaden en Tess gaan al sinds den beginne niet zo goed samen. En dat is zo gebleven. Maar nu onder de vlag van voetschimmel en andere micro organismen en restanten. Heb je enig idee wat er allemaal leeft op de vloer van een kleedkamer, die van de douches en rondom het zwembad? Hoeveel mensen er ongewassen door dat lauwwarme water lopen met hun blote voeten? Zonder een douche te water gaan? Soms zo uit hun bed? Wat er allemaal met het zwemwater tussen die voegen blijft hangen in dat poreuze cement? Kijk eens naar de contactpunten tussen de vloeren en de muren. Als je denkt dat daar niets te zien is, schraap dan eens een centimeter of tien met je nagel door die voeg. En krul van voetschimmels zal je oogst zijn. Kijk eens in die vrolijke Ola prullenbakken....zwemluiers. Zwemluiers tussen de raket papiertjes en de lege chips zakjes. Hoeveel blote billen zitten er op die bankjes in de kleedkamer? Hoeveel onderbroeken liggen er binnenstebuiten op de vloer en bankjes? En welke druppels zijn van wat in vredesnaam in die toiletten? 's Morgens zwemmen de ouderen en de baby's. Echt waar, die zwemmen 's morgens vroeg. Moet ik het nog uitleggen? Kijk eens onder water zonder duikbrilletje voor de onderwaterlampen....gewoon eens doen. Je ziet alles behalve water. Echt, een hele biotoop drijft in het zwembad. Stukjes Zwemluier, nagels, tamponpluisjes, (schaam)haren, baarmoederslijmvlies, restanten wondkorstjes en onderdelen van voet wratten. Zie maar eens zonder oogontsteking je hoofd weer uit het water te trekken. Gelukkig kun je lekker even douchen, op een vloer vol voetschimmel, want anders zou het maar een vieze bedoening zijn dat zwemmen. En dan lekker je kleding van die onderbroekenbankjes aftrekken en gauw je bacteriële feest weer in de lingerie hijsen. Jakkes. Ik ben blij dat de KNO arts me tot mijn 11e vrijgesteld heeft van die gezondheidsrisico's en ik mijn zwemdiploma kwijt ben. Al kun je zwemmen, een zwembad is en blijft een levensgevaarlijke broed- en pleisterplaats van smerig en ongewenst lichaamsafval in een warm vochtige ambiance met de verdubbelaar erop. Mij kom je er niet tegen. Uitbesteden die hap.

tattoo

In ons schattige dorp zag ik laatst twee dissonanten lopen. Een stel dat helemaal onder de tattoo's zat. Hij in korte broek en mouwloos t shirt (brrrr) en zij in minirok en hemdje. Op slippers die nog geen millimeter zool hebben, waardoor de complete platvoet op het asfalt sjokt, moe van het ophalen van de bijstand, geïrriteerd door de administratie van het declareren van het buskaartje om die bijstand op te halen. Hun hele lichaam is ongeveer voor 5500 Euro per dissonant getatoeëerd. In de guldentijd een gulden of 7000, want de inkt is inmiddels zo bleek als hun grijze doffe haar (ik schat ze midden veertig). Op haar rug staat moeilijk leesbaar "only God can judge me". Niet "only God will judge me", nee "can judge me". Dream on baby! En verder nog een hoop klimop, jongensnamen, engeltjes, ankers, prikkeldraad en doodskoppen. Ik heb hem niet meer bekeken, ik was al misselijk genoeg van haar.
Tattoo's zijn voor mij een vlaag van verstandsverbijstering. (Piercings ook maar die zijn herstelbaar. Hoewel: tongpiercings werden laatst in de wachtkamer van de tandarts uitgelegd met een complete foto collectie uit de praktijk. Daar was te zien hoe tandplak zich om de piercing nestelt en het gat in de tong uitvreet. Een grijze klodder smerigheid om een zilveren knopje randdebielliteit. Hak het er maar weer eens af op zo'n lap roze zenuwen. Excuses smaakpapillen! De tandarts werd er ook niet vrolijk van) Een stampertje op jonge leeftijd wordt een Vlaamse reus na je veertigste waarvan dan inmiddels minimaal een konijnenpoot in de cellulitis is gezakt. Een Tribal Mark is integreren in de Afrikaanse binnenlanden, maar eenmaal in de stromende regen op schiphol bij bagageband 02 slaat het als een vlag op een modderschuit (en dan zeg ik het nog netjes). Bovendien zit de Tribal eerst strak om je bovenarm, maar na een paar jaar train je je suf om er geen golvende concertina van te krijgen, zon ingezakte rol prikkeldraad. Bij Sleeves hebben ze nagedacht over "bezint eer ge begint". Een Sleeve loop van  je schouder tot je pols of korter. Er bestaan quarter sleeves, half sleeves en wtf sleeves. (Sleeve is mouw, duhuh) Die Sleeves verkopen ze als thema. Je mag thuis nadenken welke mind-map je op je tot dan toe onaangetaste mooie arm wilt hebben staan voor de rest van je sleeve-less life! (op internet staan voorbeelden van gokken, popconcerten, etc....voor volwassenen he!) OMG, heb je al gezien hoe zo'n arm van spijtoptanten eruit ziet? Een arm vol brandwonden na minimaal 150 pijnstillers per week. Dus als je voetbalcarrière erop zit, kun je stage gaan lopen in Beverwijk. Mij lijkt een taakstraf als clinic clown bij kinderen met brandwonden heel therapeutisch, zowel voor hen als voor jou. Hoe voller de arm, hoe leger het hoofd. Dat is niet racistisch, dat is statistisch. Als ze zoveel inkt verbruikt hadden met lezen van boeken in plaats van het te Black en Deckeren in hun lichaam, dan waren we maatschappelijk al flink veel beter af. Tattoo's, what a waste of society.

Benjamin

Laatst zat ik in de kerk. Daar was een reden voor. Voor mij zat een klein jongetje. Zijn stoel leek wel zes keer groter dan de mijne. Maar het was dezelfde soort stoel natuurlijk, er stonden er zeshonderd van. Het jongetje was zo klein. Benjamin droeg een klein groen t shirtje en een versleten spijkerbroekje. Zijn haartjes glansden blond en zijn roze zachte oren staken wijd vanaf zijn hoofdje. Hij had ongelooflijk grote blauwe ogen die nieuwsgierig om zich heen keken. Onder zijn groene t shirtje vandaan stak het slangetje van sondevoeding. Aan zijn neus hing een slangetje voor zuurstof. Zowel de zuurstof als de sondevoeding waren weggewerkt in een mooie mobiele tank die naast zijn stoel stond in het gangpad. De opa van Benjamin schuift aan in de rij. Hij loopt langs Benjamin, pakt hem bij zijn flapoor, geeft hem een zoen op zijn blonde haartjes en zegt "Hey knul, goedemorgen, hoe is het met jou?". Benjamin straalt. Zijn grote blauwe ogen zijn ape trots dat zijn opa hem als knul aanspreekt en hem een gezonde vraag stelt. Opa is direct mijn held. Die kan niet meer stuk. Zat ik mijn tranen al weg te drukken zodra ik de slangetjes uit Benjamin zijn hoofd en buik ontdekt had, opa weet beter. Opa is een kanjer. Benjamin heeft wat aan opa, niet aan mij. Ik snuf zachtjes mijn traan op en probeer anders naar Benjamin te kijken. Zijn fragiele schoudertjes niet te zien, te bedenken dat spelen in de zandbak niet zo'n must is voor een kind, dat een huisdier aaien echt niet perse nodig is en dat ie waarschijnlijk later heel goed zal kunnen leren sporten met twee tanks achter zich aan sleurend voor zuurstof en voeding. Maar het lukt me niet. Ik blijf verdrietig om het leed van Benjamin en wat hij moet missen. Het is niet eerlijk. Het enige wat ik kan doen is mijn zegeningen tellen. Laat ik daar nu net voor op de goeie stoel zitten. Ik knipoog naar Benjamin als ie achterom kijkt en trek een rare snuit. Benjamin lacht hardop door de dominee heen. Benjamin, wat leren we toch veel van jou, "knul".

2-0 voor de Kapper

Laten we zeggen dat ik van mijzelf nogal een hang naar het leven heb. Mijn moeder en ex schoonmoeder (die ik al dertig jaar een warm hart toe draag, wij zien elkaar nog steeds met alle hoogte en dieptepunten in het leven en nog een paar keer per jaar tussendoor) vertalen dat in "geen zitvlees hebben" (figuurlijk dan, want ik heb wel degelijk zitvlees, don't worry). Naar de kapper gaan betekent voor mij dan ook altijd afzien. Een tandarts maakt haast, dat weet je. Daar zit een begin en eindtijd aan en een efficiency van klinkende munten. Een goede kapper verwent je met zijn zorg en aandacht en geeft je het gevoel dat het nu even "tijd voor jou" is. Maar ik zit daar eerlijk gezegd niet op te wachten. Ik word daar ernstig ongeduldig van. Mijn kapper is een topper. Beroemde vrouwen (van) en beroemde mannen strijken er neer. Daar kan ik niets aan doen, dat zag ik vele jaren later pas nadat ik voor mijzelf besloten had dat het een super kapper is en mij dat minder stress oplevert dan een minder goede kapper. En hij is ongelooflijk lief ook nog. Vandaag moet ik er weer heen. Ik heb er totaal geen zin in, maar heb een briljant idee: Ipad en oordopjes mee en even "wij, Moszkowicz" kijken. Gewoon vooraf even uitleggen dat ik mij gedurende de "verwennerij" even terugtrek en graag een koffie met water drink.
Ik kom om stipt 9 uur binnen in een zweem van een betoverend parfum. Dat er luchtjes hangen bij een kapper begrijp ik, maar dit was werkelijk iets bijzonders. Als je "geen zitvlees hebt" roep je dan zonder het je bewust te zijn "OMG wat ruikt het hier zalig, wie is dat?". Mijn kapper wijst stil en stiekem op het hoofd van de man die hij aan het knippen is. De rest van de klanten in aluminiumfolie gewikkeld kijkt inmiddels verstoord (of vermaakt) achterom. Ik kon moeilijk mijn spijkerjasje gaan ophangen met rode wangen, dus zeg ik maar "mag ik heel even snuffelen?". Tuurlijk mocht dat. De man grijnst en ik snuffel. "Hermes is het". Ik dacht nog even te grappen dat het maar een letter scheelt maar vele malen beter is, maar dat verdient ie niet. Een alleraardigste mijnheer, een tikkie sociaal aangedaan door de spontane parfumkeuzebewondering die hem ten deel viel. Even later rekent hij af, wenst me een leuke dag en stapt in de allerduurste Porsche die ik ooit gezien heb. Ik kras mijn vooroordeel door dat elke extreem rijke vent een lul is. 1-0 voor de kapper. Dan zak ik weg in "wij, Moszkowicz". Het pakt meteen en voor het eerst sinds maanden zie ik weer eens iets prachtigs van TV zonder dat ik de Band of Brothers in de DVD player heb geshuffled. Als er anderhalf uur voorbij is, staan naast mij de lege kop koffie en een half leeg glas water, en voor mij zie ik een vrouw met hang naar het leven, geen zitvlees (figuurlijk), een uitstekende hairday en een ontspannen glimlach. Ik geef mijn kapper een dikke kus en zijn centen en stap blij en uitgerust de mini in. 2-0 voor de kapper.