slachtofferhulp

Op mijn voordeur hangt een bordje: Home is where the hugs are. Op mijn voordeur hangt niet: pak je koevoet en sla je slag. Er schijnen nog veel analfabeten te zijn in Nederland. Eentje ervan had blijkbaar mijn huis gevonden. Dat vond ik niet zo tof zeg maar. Laat ik er verder niet teveel over zeggen, maar mijn grootste zorg lag bij de kleinste uiteraard. En dan krijg je in dit land slachtofferhulp aangeboden. Die bellen je een soort van "vanzelf"  als je alle partijen van koffie hebt voorzien voor een dag of wat en alle formulieren correct hebt ingevuld en ondertekend die ook maar enigszins betrekking hebben op je drama. En dat was het (geloof me).
Als ik eindelijk weer aan werken toe ben gekomen word ik gebeld. 'Met Antoinette van slachtofferhulp, schikt het even?' Ik vertel Antoinette dat het er van af hangt hoe lang ze me wil spreken, of het even schikt. 'Schikt het nu wel of niet?' antwoord ze me. 'Nou dat is me toch ook wat uw verhaal he. Ik moet zeggen dat mijn man een week weg is en ik de balkondeur nu 's nachts ook niet meer open laat staan hoor. Ik weet niet, maar het voelt toch onveiliger als hij er niet is, dan heb ik de boel liever afgesloten, begrijpt u? Hoe is het nu met u? Was het nu ook in de Jacobstraat gebeurd? Dat is toch bij u in de buurt, is het niet?' OMG Antoinette, WTF is jouw beroep in vredesnaam..... Ik probeer haar ter zake te laten komen door te zeggen 'Heeft u nog tips voor kinderen?' Nou, die heeft ze wel: 'Op onze site kunnen ze chatten, dat past wel bij de kinderen van tegenwoordig. Moet u onze site maar eens bekijken, daar staan goede adviezen op. Vergeten zal ze het echt nooit meer helaas. Ik heb zelf een fietser aangereden. Dat is goed afgelopen hoor, maar ook alweer 15 jaar geleden. Elke keer als ik dat kruispunt benader, ga ik langzamer rijden, nog steeds'. Ik ben echt helemaal klaar met Antoinette. Ze gaat gewoon verder. 'Wat zullen we afspreken? Ik ben nogal lastig telefonisch te bereiken want we hebben geen telefoon van de zaak, dat komt allemaal nog. Ik check wel elke dag mijn email, dus als u mijn mailadres even opschrijft? Is dat een idee? Dat u mij mailt als ik iets voor u kan betekenen?' Antoinette? Wat je voor mij kunt betekenen is beloven dat je je nooit meer met slachtoffers gaat bemoeien. En wel omdat je er zelf een bent. Ga lekker in je blote kont op het balkon liggen nu je man even weg is en neem het er lekker van. En als je er genoeg van hebt, blaas dan in je bolide met je ogen dicht met 80 km/u over betreffende kruising en zoek het lekker uit. Mij hoor je niet meer. Bedankt voor je hulp.

ISBN 9789048440399

Yeah, beschuit met dikke muisjes! De bundel met 100 blogs Dikke Muis is naar de drukker en telt 176 pagina's. Ze is te bestellen via http://www.freemusketeers.nl/boekwinkel en vanaf volgende maand ook via de boek- en webwinkels van je (boeken)keuze onder het ISBN nummer 9789048440399.

De Dikke Muis gaat uiteraard door hier op Blogger, want zonder jullie valt er immers niets te beleven. Zonder jullie was het nooit van een bundel gekomen. De teller van lezers staat inmiddels op ruim 9.500 en is verspreid over 14 landen, hoe gezellig is dat.....!

Veel leesplezier en dank!
Liefs,
Tess

reaniMini

Zaterdag is klusjesdag. Alles wat het systeem doordeweeks in de lucht houdt, wordt bij mij in principe op zaterdag bijgevuld, geserviced en gesmeerd. Mini is dan ook aan de beurt. En vandaag echt even goed. Zoveel zon op je lak, dat verdient een chique waxbehandeling. En ook even optoppen met je 5W40 liefje (houd nou toch eens maat....!), de bandjes op spanning brengen en de tank vullen voor maandag. Voedselverpakkingen eruit, opladers weer bundelen en dan gauw naar de Praxis voor Ben en Jerry. 'ABS!' zegt ze. Ik druk de rem voorzichtig in. Niks aan de hand gelukkig maar toch even van de weg af het bos in om even het boekje te checken. "Zo snel mogelijk uw remsysteem laten controleren, auto remt wel". Deal. Jij remt nog het hele weekend en ik bel maandag de garage, goed liefje? Ze zegt niets, het valt haar misschien even tegen dat ze geen voorrang op mijn weekendplannen krijgt. Dat snap ik ook, ze is er al anderhalfjaar onvoorwaardelijk voor mij, vraagt nu even onverdeelde aandacht en dan laat ik haar wachten tot maandag. Ze pikt het ook niet, want......ze start niet meer. Mini zegt niets meer als ik de sleutel omdraai, behalve een troosteloos 'tik-tik'.
Voor 184 Euro ben je dan weer het vrouwtje bij de ANWB. Tot het moment starten-lopen dan welteverstaan. Dat je al 55 voor je scooter betaalt doet aan dat geluk niets af. By the way: ik scheen nog geluk te hebben want het was actieweekend, normaal kost het 245 Euro. 'Als ie dit weekend dan nog maar komt' snuif ik nog voordat mijn melding op de lijst gaat. Jan is er vrij snel moet ik zeggen. Jan is rustig. Jan pakt een stalen pijp en begint Mini op haar dynamo te slaan. Een corrigerende tik zal het wel zijn, ik kijk het met lede ogen aan. Ze reageert niet. Jan zegt dat het de dynamo is. 'Hebben wij die liggen, Willem?' Ik rijd achter Jan aan naar het keuringsstation, dat gelukkig zaterdag en zondag in bedrijf is. En daar moet ik haar achter laten. In afwachting op de beschikbaarheid van een passende dynamo en de vaardigheid van Willem. Nog geen nacht gescheiden geweest van elkaar, behalve tijdens de vakanties over zee, en nu bij twee vreemde mannen haar uitgebluste ABS, accu en dynamo achter laten valt mij zwaar. Maar het moet. Trusten Mini, mama komt morgen terug en dan drinken we een 5W40 op de goede afloop, ok? (De man die een nieuwe accu voor zijn spiksplinternieuwe Volvo afrekent, ziet me benepen gaan bladeren in mijn telefoon. 'Pak je koffie en stap in, ik breng je wel even thuis hoor. Waar moet je heen?')

ik verrek (2)

Loet en Jeltje hebben het niet zo breed in Nederland zeggen ze. Bijna verbolgen zeggen ze in de camera 'dat ze in de toekomst zelf de huisarts moeten gaan betalen'. Loet is klusser en Jeltje werkt in de zorg. En ze zijn boos op Nederland. Iedereen wordt er slapend rijk behalve zij. Daarom hebben ze op een avond besloten naar Hongarije te gaan en daar een minicamping te gaan beginnen. Dan kunnen zij ook rijk worden namelijk, en dat is wel zo eerlijk. Hoe Loet en Jeltje elkaar hebben leren kennen laat zich raden, maar niet door zonneschijn en een voorspoedig leven. Hoewel ze niet klagen, druipt het slachtofferschap van elke stap die ze zetten. Symbiotisch aan elkaar gegroeid uit barre ellende. Barre ellende in het kwadraat maakt weer voorspoed en geluk, hebben ze onthouden. Binnen 45 minuten hebben ze een oud huis met landgoed gekocht in een land dat ze nog nooit gezien hebben en gebaseerd op slechts 1 foto van de achterzijde van het huis. 17 papegaaien moeten eerst door een Europese keuring van vogelziekten zien te komen, alvorens ingepakt op de achterbank plaats te mogen nemen, maar dan is de portemonnee ook echt leeg en kan de pot met goud in Hongarije uitgegraven worden. Op naar de makelaar en de notaris in Hongarije. Die verwelkomen hen met volle asbak en warme glimlach. 'We zitten nu eenmaal in Hongarije, dus het koopcontract is in het Hongaars, daar doen we niets aan" zegt de makelaar. De Notaris sluit aan met "alles in ordnung'. Loet en Jeltje geven elkaar van ontroering een bejaardenzoen (brrrr) en tekenen vol trots iets wat ze niet kunnen lezen. Daarna volgt de bezichtiging van hun aankoop met de makelaar. Dat vinden ze een prima volgorde. 'We zitten nu eenmaal in Hongarije, daar zal het net even anders gaan schat', zegt Loet.
Na ongeveer een tiende deel van de bezichtiging stort Jeltje in elkaar en gaat jankend in de auto zitten. Loet is de sterke factor binnen de relatie en vervolgt de bezichtiging van zijn varkensschuur zonder de twee opstallen waar hij wel voor betaald maar niet voor getekend heeft. Hij bedankt de makelaar 'voor alles' en gaat naar Jeltje met de warme woorden 'het valt mij alles mee hoor schat'. Nou lieve lui, ik zou zeggen dicht strikken maar die stalen neuzen en zoek een aannemer voor het krantenpapieren dak met aluminiumfolie. Je moet het dak immers repareren als de zon schijnt!  Die oude dakpannen zijn leuk om een amuse op te maken voor het welkomstdiner bij de openingsceremonie van de minicamping, maar zover is het nog niet. Eerst maar eens zorgen dat je er over twee maanden net zo vorstvrij bij zit als je in Nederland zat. Heel veel succes, jullie relatie kan alles aan! PS: pas op met stress en de papegaaien he, zijn ze gevoelig voor!

holiday blues

Ik mis de geur van factor 30, de strooptocht naar een droge bikini in de ochtend, en de ban van de lange broek in de avond. Ik mis het 'mama, kijk eens' vanuit het zwembad, dat me dwingt mijn ogen op te slaan uit mijn boek of Spotify uit m'n oren te trekken. Ik wil mijn voeten weer verbranden aan de hete kiezels of het fijne zand uit mijn hardloopschoenen gieten aan de vloedlijn. In een paar weken tijd ben ik een verwend nest geworden. Nu moet ik weer terug klunen naar een bestaan waarin ik zelf mijn koffie weer moet zetten en niet meer op teenslippers kan lopen. Eigen schuld, dikke bult. Dat is de prijs van onbegrensd genieten. En wat hebben we dat goed gedaan. Wat een prachtige weken tel ik terug. Er is veel gebeurd. Soms ogenschijnlijk onbelangrijk, maar van grote waarde. 'Collect moments, not things'. Ik blijf erbij. Terwijl mijn huis en haard vertroeteld werden door vrienden en vriendinnen, kon ik genieten van mijn rust en vrijheid. Het lijkt vanzelfsprekend, maar dat is het niet. Veel dank lieverds. Heb ik jullie planten niet verzopen? Ik ben er niet zo goed in, maar beter teveel dan te weinig toch? ps Joni: ik wist niet of je die klokhuizen wilde bewaren, daarom had ik ze maar in die bierglazen laten zitten op de trap. Wat was het fijn weer een biertje te doen gister met je!

De Dikke Muis ligt bij de uitgever om gedrukt te worden en de nieuwe schoolboeken staan in dozen in de kamer, klaar voor meters kaftpapier. Outlook telt 462 ongelezen mails en ik gniffel opgelucht omdat ik blijkbaar voor de vakantie de tegenwoordigheid van geest nog had om de eerste werkdag als "administratie" af te strepen en geen afspraken te plannen. Deze grijzige zondag gaan we maar weer eens oefenen in nuttig en effectief bezig zijn: de cottage weer op orde brengen en de minderjarigen enthousiast zien te krijgen voor de start van het nieuwe schooljaar. Als dat gelukt is: vanavond nog een goed en dankbaar glas wijn. Ik weet al wat ik aan trek ; )