Harold zoals het hoort

Hapje eten met Harold. Harold zoals het hoort. Harold zoals het hoort behoort tot de top 3 best geklede mannen die ik ken. Dus als ie me zijn nieuwe broek laat zien zeg ik luchtig "Je ziet er altijd leuk uit hoor". Maar in feite ziet Harold er altijd smashing matching uit. Harold matched alles wat ie aanheeft op een niet voorspelbare manier en toch vloeiend. Je bedenkt het niet, maar als je het bijelkaar ziet kan het nooit anders bedoeld zijn dan zoals Harold het gematched heeft. Behalve als ie aan zijn huis aan het klussen is. Dan is ie wit van het stof en draagt ie zijn verwassen polo's af. Communicerende vaten, want dan wordt het huis van Harold zoals het hoort smashing matching. De trap naar de woonkamer van Harold zoals het hoort is naadloos bekleed met massief eikenhout en de traptreden geven warm zacht licht per trede waarop ik mijn voet zet. En geen snoertje of lampje te bekennen.  Zoals het hoort. "Nu moet je even niet bewegen, dan gaat ie uit tot gedimd licht". Ik blijf stokstijf staan en mompel of je ook je lippen op elkaar moet houden. "Dat kan ik niet van je vragen" zegt Harold zoals het hoort. Uiteraard hebben we het leukste tafeltje in het beste restaurantje, zoals het hoort. Ik hoef niets met de menu kaart, want Harold heeft alles al geregeld. Heerlijke wijn (die ik wel zelf mocht kiezen, zoals het hoort) en gang na gang verschijnen tussen ons in. Hij vertelde dat ie een anoniem smsje van de GGD had gekregen, dat ie zich moest laten checken. Of dat een geintje van mij geweest was? Trots op de humor die hij me toedichtte, vroeg ik of de GGD op de rand van faillissement verkeert, dat ze op die manier klanten sommeren te komen. Harold was gewoon maar gegaan, zoals het hoort. "Waar bent u allemaal goed in?" vroeg het meisje bij het invullen van het intake formulier. "Nou, wat denk je, waarom zou ik hier staan?" Harold zoals het hoort bij de GGD is als een giraffe in de alpen, benzine in je diesel. Ik ga tot op de bodem uit rechercheren wie Harold zoals het hoort dit geintje geflikt heeft. In ieder geval is de GGD nu ook verblijd met zoals het hoort. (Dezelfde avond had ie een vrijgezellen feest. Bij binnenkomst kondigde hij aan: net bij de GGD geweest, niets aan het handje!) "Heb je nog meer gangen voor ons? Ik zit bomvol maar heb zulk goed gezelschap" zegt Harold zoals het hoort. Bij het afrekenen vraagt de eigenaar of het klopt dat ik maar 1 glas wijn heb gedronken en Harold zoals het hoort 3. Ik zeg "Ja, ook voor de volgende keer kun je die verhouding gewoon aanhouden hoor: staat er bij mij 1, dan bij Harold 3. Gewoon de verhouding 1:3, hoef je nooit meer te vragen". "Ja", zegt Harold zoals het hoort, "zo werkt dat bij ons, als ik er 1 verdien, geeft zij er 3 uit, gewoon in de verhouding 1:3". En hij brengt me netjes bij mijn hondstrouwe Mini. Harold. Zoals het hoort.

oogappel

Frank en Lucie zijn dol op elkaar. Dat steken ze niet onder stoelen of banken. En waarom zouden ze. Ze zijn Hip and Happening. Ik heb mezelf ermee verwend, of eerlijk gezegd: laten verwennen. Een tasje met deugd, afgestemd design, zelfrespect en kwaliteit. Handmade Frank en Lucie. Het is inderdaad de oogappel onder haar soortgenoten. En het is de mijne geworden. Geen gênante momenten meer met spreadsheets op tafel en “in de tweede kolom zien we….”. Herstel, in de tweede kolom zien jullie, ik niet! Met Frank en Lucie zie ik ook. En dat scheelt, als wij allen zien. Dat scheelt tijd en een heleboel geld. Dankzij Frank en Lucie heb ik in 14 minuten 3,1 miljoen gevonden. Daarmee is ze per minuut alleen al 5.678 keer over de kop gegaan, dus ik zat er financieel lekker bij vanmiddag. Maar wat natuurlijk nog veel belangrijker was, was dat ik er esthetisch “lekker bij zat”. En dat zat ik. En als je er met Frank en Lucie lekker bij zit, leidt dat niet af, maar trekt dat aan, business wise. Dat heb ik al snel ontdekt. Ik denk dat mijn baas hem graag betaalt voor me. 5678 keer per minuut en dan een 50 urige werkweek, kniesoor als ie daar niet voor gaat. Moet ie zelf maar gaan kijken. Kunnen we samen op miljoenenjacht. Het is eigenlijk gewoonweg jammer om te stoppen met lezen, dus die 50 worden er vanzelf 60. Eens kijken of ie kan rekenen…(I do!)

The eyes are the beholders of the soul, so thanks Frank and Lucie, for sharing your lovable product with me. May Lucie’s fresh vision guide your way(s)!

https://www.mijnleesbril.nl/merken/frank-and-lucie/

full house

Ik plof neer in het zachte stoeltje bij de bank naast de koffie automaat. Ruim op tijd. Voor mij zit een dame van minstens 90 met een iel grijs vlechtje achter de pc van de bank te knokken met een e-dentifier. Naast haar, onder de tafel, staat haar boodschappentas op rekje geparkeerd. Haar jas zit nog onverminderd om haar knokkige lijfje geknoopt. Een mooi camel kleurig manteltje met goed geruite wollen sjaal. Ze nipt aan haar koffie en wappert in de lucht met haar andere arm voor hulp. Een donkerblauw kostuum schiet te hulp. Naast mij staat een dobbeltafeltje met twee grote dobbelstenen. Ik doe een gooi. "Laptop" en "Gestolen" is mijn worp. Dat klopt. Alweer een paar maanden geleden, maar niets aan gelogen. Mijn laptop vol dierbare foto's reed op klaarlichte dag naar de plaats van heling, zo zag ik heterdaad op find my Iphone, en ondanks de achtervolging door bevoegde instanties is ie tot de dag van vandaag nooit thuisbezorgd. Dus. Verdringen Tess. Helpt niets tegen. Ik gooi nog een keer. "Huis" en "Onder water". Dat is klinkklare onzin gelukkig. Dat helpt tegen de gestolen laptop. Ik zit hier met nogal grootse plannen. Hans van de Bank gaat me helpen die te verwezenlijken. Maar hij is er nog niet.  "Wij kennen geen Hans waar u een afspraak mee heeft" zegt het donkerblauwe kostuum. "Dan komt daar waarschijnlijk over 10 minuten verandering in" zeg ik. Inmiddels is de hoogbejaarde vrouw klaar met haar zaakjes. Ze pakt haar spullen bijelkaar, trekt haar boodschappentas onder de tafel vandaan en komt mijn kant op. "Zo, zit jij even lekker uit te rusten?" zegt ze. "Is de koffie goed hier?" vraag ik. "Uitstekend" zegt ze, "ik neem er nog een mee voor onderweg". Ze tapt haar karntonnen bekertje nog een keer vol met cappuccino. Ik kijk op mijn horloge. Hans had er nu toch wel moeten zijn. Of mij minstens even moeten bellen dat ie later was. Ik heb Hans blauw-oranje opgeslagen, maar hier is alles groen....shit! Verkeerde bank! Snel sneak ik met mijn groene cappuccino het kantoor uit en trap de Mini naar de blauw-oranje vestiging.  "Tess, mooi op tijd. Koffie?". "Ja, lekker Hans. Ik druk eerst even de groene button van "klant tevreden" in, ok?".

KKKKKMA

De K stond voor mij voor Koude. Ik mocht mijn innig gewenste opleiding starten in februari van dat jaar. KMA is vooral in het begin veel buitenlucht inhaleren. Veel zand en veel groen. En in februari dat jaar ook veel wit. Ik heb het sindsdien nooit meer zo koud gehad als toen. Hoeveel perfecte kleding ik ook in mn plunjebaal mocht stoppen voor bivak, die ene nacht in het pubtentje dacht ik dat mijn bloed zou bevriezen en mijn kisten naar de volgende vaandrig zouden gaan. Hoewel de berenlul uit een flanellen binnenhoes, een donzen berenlul en een waterdichte buitenhoes bestond, had ik het na drie ritsen nog net zo koud als zonder. Mijn pyjama in de drielaagse berenlul bestond uit: een groen sloggi-like hemd met bijpassende groene sloggi-like onderbroek (en als ik zeg onderbroek, geloof me, dan is het echt een onderbroek). Daarover een groen thermo shirt lange mouw, een groene thermo onderbroek lang (tot aan de enkels), een camo t-hirt, een camo jekker, een camo broek met teddy voering, een camo jas met teddy voering, een groene col en wollen kniekousen (variant winter) en een veldpet met teddy voering. Daar kun je half Afrika van aankleden. Ik mocht het allemaal hebben en houden en aandoen naar behoefte. Het was die nacht nog geen 10% van mijn behoefte. Ik had zelf nog bij de bergsportwinkel een op kolen gestookt handenwarmertje gekocht. Gaf geen licht, wel warmte. Lekker tactisch. Kwestie van goed sluiten (!) en in je broekzak doen. Maar echt, er kwam geen eind aan die nacht. Ik leek wel gek. Voor wat? Thomas Hijgend Hert sliep allang in een pubtentje verderop natuurlijk. Zeer waarschijnlijk gewoon in zijn boxershort in de berenlul zonder regenhoes, omdat het immers lekker droog was. Die zal morgenochtend wel fluitend een wak hakken om zijn scheermesje af te spoelen. Ik had gewoon zijn pubtentje op moeten gaan zoeken. Een meisje hoort niet zo buiten in een slaapzak te liggen, een meisje moet gewoon binnen zijn als het koud en donker is. Basta.

postnatale koffie

Ik wacht op Joni in het plaatselijke koffiehuisje. Buiten sneeuwt het hard en de raampjes zijn beslagen. Dat is de beste marketing voor een succesvol horeca-get together: beslagen ramen. Kan geen happy hour tegenop. Het is er zo klein dat het onmogelijk is je af te sluiten voor gesprekken door anderen. Er zitten 4 vrouwen en 1 "man" in de hoek. Een vrouw ken ik, we knipogen als ze doorheeft dat ik het gesprek kan volgen. Ik weet genoeg. Het gaat over het zindelijk worden van 5 jarige kleuters. Werkelijk, 5 jaar en in de luiers. Jack Nicholson's "medicatie time!" (one flew over the cuckoo's nest) klinkt in mijn hoofd. Als je je fysiek en mentaal gezonde kind met 5 jaar nog niet uit de luiers hebt gekregen, moet je zelf even een APKtje op "loslaten" doen. Nee, we praten over "poep-apps" (........) voor op de iPad. "Leuk hoor, dan kunnen ze het toiletrolletje door het doolhof naar de wc brengen om op te hangen". En er is ook een "poep-poli" in het ziekenhuis, schijnt. Daar zijn ze heeeeeel deskundig en weten ze alles over hoe je je kind op de plee krijgt. Ik word echt niet goed van dit gesprek. Er was er eentje die het geplas op de bank zat was na twee keer en de luier gewoon weer aangedaan heeft. En nu anderhalf jaar verder is sinds dat moment. De anderen vragen aan elkaar hoe ze de beloningsstructuur en de incentives hadden ingericht. Ik wilde dat Joni er was. Ik heb hier zo geen zin meer in. Er is zoveel geschreven over dit soort trucjes, dat je echt aan jezelf moet twijfelen als het niet lukt  je kind speen of luier te ontzeggen (en niet aan je kleine kleutertje dat zich alleen maar richt op jou als voorbeeld, jouw onderduikgevoel bij wat er van hem of haar verwacht wordt). De poep professor van de poep poli gaat je dat nooit vertellen, dan is ze haar baan kwijt. Liever elke zes weken even kijken of de pampers al voor EMDR doorverwezen kunnen worden naar haar collega, met haar coole stempeltje eronder. Overdracht is er niet alleen tussen peut en patiënt, nog veel meer tussen mams en kind. Prik dat even aan je prikbordje naast de kindertekeningen. En stop met zeuren. Je wordt er zo lelijk van.

remancipatie (2)

Nieuwjaarsbijeenkomst. De zoveelste. In het getrapte systeem ben ik nu aan de beurt om mijn team (waarin, in tegenstelling tot de laatste decennia van mijn loopbaan, de vrouwen ver in de meerderheid zijn) van een pitch te voorzien voor het komend jaar. 'In 2017 staat remancipatie op de agenda. Alle andere doelstellingen zijn daaraan ondergeschikt, wat we ook in december hebben afgesproken. De man moet terug naar zijn oorspronkelijke essentie, zijn evolutionaire bestemming, zijn oergedrag. En het is vijf voor twaalf. Als we er niet snel werk van maken gaan we allemaal ten onder. We moeten toegeven dat we het niet redden zonder hem, niet sterk genoeg zijn, teveel zeuren, en dat gevoelens geen doelen realiseren op de werkvloer, we bang zijn in het donker en bang voor zakelijke kritiek die we altijd op ons uiterlijk projecteren. We niet weten hoe je met sneeuw en je auto moet omgaan (zowel met rijklaar maken als op de weg) en daardoor onze afspraken niet na kunnen komen als het sneeuwt, we niet kunnen rekenen, geen enkele autoriteit uitstralen met een vrouwelijke verschijning (evolutionair onmogelijk, wat dachten we nou....), en eigenlijk in het huishouden en op het schoolplein het beste af zijn. We zetten de man weer terug in de voorste linie dit jaar. Hij vangt de kritiek af, omdat ie simpelweg het beste verweer heeft tegen krenking van zijn superego. Hij vertelt ons wat we moeten doen (en niet andersom, zal even wennen zijn dames), hoe we dat moeten doen en wanneer dat klaar moet zijn, en wij stellen geen 'waarom?' vragen. Dat kost tijd, dat levert discussie op, dan dreigt het gevaar van gevoelens: dat moeten we allemaal niet hebben. Hij maakt de auto sneeuwvrij (omdat ie geen sneeuwplof op je zitting veroorzaakt, want hij haalt wel sneeuw van het dak) en legt je nog een keer het gebruik van versnellingen met gladde wegen uit. Jij belt hem of je goed bent aangekomen, en hij jou niet. Want hij is aan het werk. Maak die fout niet: zo werkt het. En vanavond heb jij het eten op tijd klaar en zorg je dat de kinderen thuis zijn en hun bende opgeruimd hebben, zijn biertje ontkroond is en je naar zijn oogst van vandaag informeert. En je vraagt of hij even hout wil hakken en de kachel aan wil maken, omdat je het koud hebt. Of je opvliegers hebt of niet: boeit niet. Je hebt het koud, ok? Vraag hem wel even of ie eerst zijn beenhammetje wil, of eerst wil houthakken. Hij moet het gevoel hebben dat hij kan kiezen, invloed heeft, de baas is. De rest van de avond kun je zelf wel invullen neem ik aan en anders behandelen we dat deel volgend teamoverleg. Wie niet mee gaat in de remancipatie moet voor 1 maart een ander team gevonden hebben. Er zijn er vast genoeg waar over kleren gekletst wordt, over was geklaagd en het huishouden getipt. Tijdens werk. Wij zijn namelijk vrij innovatief met onze nieuwe doelstelling. Afgestemd met de raad van bestuur overigens, die was er ook helemaal klaar mee'. 'Tess? Iedereen is er. Zullen we beginnen?'

mars en venus

Als ik net de wimpers zwart heb, stormt Joost binnen en roept "bakkie, Tess?". Ik gil vanuit de badkamer dat ik eraan kom. "Moet je zien, zelf gemaakt, cool he?". Ik bekijk het ding. Ik pak het vast als een schorpioen en vraag wat het is. "Een katrol"! Ja, dat zie ik. "Waarom heb je die zelf gemaakt, die liggen toch bij Praxis?" Niet deze, dit is de lichtste katrol die er bestaat". (Het ding weegt inderdaad niets). "Meer dan 1000 kilo sterk Tess, misschien wel 4000! Ook het carbon heb ik zelf gemaakt en natuurlijk de torque rope, gaaf he?". Ik zit nog te twijfelen welke parfum ik pak, maar dat lijkt ineens nutteloos en onbelangrijk. Het is geloof ik innovatie-feest vandaag. "Carbon zelf gemaakt?" vraag ik, als een kind dat denkt dat melk initieel uit een pak komt. En zo wordt mij het geheim van carbon onthuld bij een espresso, alsmede de torque rope. Het is een sterk dingetje en een heel licht dingetje. Ik heb 'm. En roestvrij. En nu? "En waar ga je het voor gebruiken? Dode paarden verslepen in het nieuwe jaar? Vervangende sleepkabel vanuit je bekerhoudertje?" "Voor de spriet! De boegspriet". Nu heb ik de boegspriet de afgelopen weken ook geboren zien worden. Ik moet zeggen dat ik daar wel van onder de indruk was. Hoe je zonder gebruik van schuur of werkbank zulke technische hoogstandjes kunt fabriceren is mij een raadsel, maar het gebeurt. Joost zeilt in een zeilbootje regelmatig Europa uit. Een zeilbootje, piepklein. "Grote schippers, kleine boten Tess". Zo is dat. Ik krijg echt de kriebels als ik die filmpjes later terug zie van het ruime sop in aardedonker met huizenhoge golven. We sluiten speciaal voor mij altijd af met een fragment zonnige "windstille" dag en dolfijnen. Komend voorjaar zal de vuurdoop zijn van de boegspriet en de katrol. Ergens op een oceaan. Succes witte muizen. Gelukkig heeft ie altijd vuurpijlen bij zich. En zijn Apple (voor de dorst). En nu mijn badkamer uit met dat carbon.

flatje flatscreen

Tijdens een van de nieuwjaarsborrels die ik bezocht, kwam mij het concept "flatje flatscreen" ter ore. Er waren wat slachtoffers van golddigsters, die zichzelf opnieuw slachtoffer hadden zien worden. Golddigsters zijn er genoeg, dus dat kan wel. En van fouten hoef je niet perse te leren als je daar geen zin in hebt of simpelweg niet met het talent bedeeld bent. Waar is de tijd dat negers voor het geld een blanke vrouw wilde trouwen om hun dubbel-wear-stay-in-luxury-brevet veilig te stellen voor een beter en westers leven? Het westerse leven lonkt inmiddels niet meer zo. Gelijk hebben ze. Tegenwoordig diggen we blank en onderling, meestal vrouwen bij de mannen. Vooral in het begin, als de liefde nog blind is en Sjakie niet kan zien, gaat het prima. "Wat veel geld kost zal wel goed zijn", galmt het nog na van zijn opvoeding. Maar na verloop van tijd blijkt het toch gewoon een vrouw te zijn, en nog een van de gemakzucht ook. De stofzuiger niet weten te vinden en te klagen hebben over de poets, nog nooit een jaaropgaaf ontvangen en na sluitingstijd van de winkels klagen dat haar man zo weinig thuis is om haar tv series mee te kijken. Manlief staat al in maart op de nieuwjaars borrels, en borrelt lekker door tot ver in februari. Geef hem eens ongelijk. Als ie thuis drie volzinnen deelt over zijn werk, is zij de weg volledig kwijt en knikt als een fazant in het natte gras, grabbelend naar haar smartphone om nog even de meest succesvol ogende foto op haar FB te zetten. Of ze interrumpeert hem met een nieuwe vurig gewenste aankoop, voorzien van plaatjes en argumenten. Als zijn grens van leegte eindelijk bereikt is, schijnt er een goed concept te zijn: flatje flatscreen. "Gezeik met het wijf. Ik ga haar flatje flatscreen geven, dat heeft ze niet eens door. Heeft ze thuis ook, gaat ze zo verder maar dan drie hoog. Ben ik er vanaf. Zonder make up en push up panty was het trouwens nog niet de helft van wat het leek. Biertje?"

Ivoorkust (3)

De volgende morgen vroeg stond Emad in zijn glimmende bruine vel op mij te wachten met een oude pick up. Weekendtasje achterin en op naar de grens met Togo. Het is wel gezellig dat je dan Engels kunt praten. We reden over een plak asfalt tussen de cassave door en magere koeien. Er was verder niets of niemand te bekennen. Tot er opeens een touw over de weg gespannen was en we vol op de rem moesten. Vanuit de cassave sprongen twee mannen naar onze pick up waarvan er een de loop van een geweer in mijn raam stak. Hij vertelde dat we te hard hadden gereden en daarom nu zwaar moesten betalen. Achteraf had ik kunnen zeggen dat hij teveel had gezopen en nu heel snel zijn roes uit moest gaan slapen. De kegel vulde de cabine van de auto, een slechte combinatie met een geladen geweer. Ik keek Emad aan, die gebaarde naar mijn tasje met doekoe's. Leve Thomas Cook. Voor 50 gulden aan Ghanese papiertjes kochten we ons leven terug en vervolgden onze weg. Nooit meer over gesproken. Ik ook niet gek genoeg. Toen we aan kwamen in een soort van dorpje, betrokken we het huisje van de stamoudste. Deze man heb ik nooit gezien, maar zijn zes vrouwen stonden voor het huisje en bogen diep, hun slaapplaatsen afstaand aan ons. Emad zei dat het heel normaal was dat zij de komende nachten buiten zouden slapen, omdat wij kwamen. Een van hen was zwanger, ik vond het alles behalve normaal, maar ja er was niet heel veel hier wat leek op NL. Een hokje met kunstmestzakken werd mijn slaapkamer. Mijn klamboe, meegenomen vanuit Accra, weer aan het plafond en een kaars op het kunstmest geplakt naast mijn bed. Buiten was een waterput en stroom was er niet. We gingen er eerst op uit om een locatie te zoeken waar we vluchtelingen konden registreren om ze daarna te voorzien van voedsel per gezin. Oude scholen en oude loodsen met vogelspinnen en Phytons: er werd geen dier verjaagd, hooguit met gratie uitgezet. Ghanezen doen aan voorouderverering: zij geloven dat je voorouders gereïncarneerd kunnen zijn in een Phyton of een vogelspin en geef ze eens ongelijk : ). Ik wachtte wel even in de auto tot alle voorouders het ruime veld rustig hadden kunnen betreden. Mij niet gezien. Alleen dat beeld al van driehonderd vogelspinnen tegen het ingezakte plafond die schrokken van het intrappen van de deur, jakkes. Dan gaan er een paar naar beneden hangen omdat ze zich niet goed vasthielden, of ze vallen op de grond vlakbij jouw blote voeten, nee bedankt. Liever een kegel en een loop van een geweer. Toen we tafels en touwen gespannen hadden voor de vluchtelingen, kwam de Ghanese media om de hoek: een jongetje van 10 jaar met een fiets en een regenpijp. De "gongong". Hij kreeg de opdracht tot zonsondergang rond te fietsen en de voedseldistributie van de volgende dag bekend te maken in de verre omstreken van ons spinnenhol. En hij had zijn werk uitstekend gedaan. Waar ze vandaan kwamen weet ik niet, maar de volgende morgen om 6 uur stonden er 8.000 Togolese vluchtelingen op ons te wachten in de zon.

Ivoorkust (2)

Het werd natuurlijk nooit 10 uur. Nog voor de zon op kwam had ik gedoucht (als ik me drie maanden lang door de zwarte-over-de-zeik-kever op mn kop zou laten zitten zou het een lastig kwartaaltje worden had ik bedacht) en een Sultana en thee ontbeten onder toeziend oog van twee hagedissen. Doekoe's, geld moest ik hebben. Tijd genoeg besloot ik eens buiten de muur van de compound te gaan spieken. Daar was het leven al in volle gang. Een grote vlakte van rode stoffige aarde met hier en daar een asfalt ader. En een postkantoor. Even 100 pop Thomas Cook inwisselen. Dat bleek voor een halve vuilniszak papiergeld. Een wit vrouwtje met een halve vuilniszak papiergeld leek me niet zo heel handig combineren op de rode aarde. In de toilet van het postkantoor alles weggestopt liep ik Obese weer naar buiten. Dikke vrouwen zijn cool hier. Hoe dikker hoe welvarender. Zo is dat. Winkel! Lassie toverrijst, chicken tonight, bananen, Hollandse oploskoffie en eieren. 34 pop (toen nog). Zo, dat slankt lekker af, maar diner is geregeld. Terug door de muur, goed gesprek met de hagedissen (als je er aan komt, trakteer ik je op mijn Mobile terminator) en wachten op de blanke man. Even een luchtpostje naar Freddy en thuis want een telefoon was nergens te bekennen, zelfs niet op het postkantoor. Toen de blanke man arriveerde, gromde hij goedemorgen en liep me voor naar "het kantoor": dwars door de buitenwijken van Accra in een moordend tempo tussen greppels met dode kippen, mensen zonder ledematen, wuivende palmboompjes en kauwgom verkopende kindertjes door. In het kantoor zat de rest van het noodhulp team. Allen Ghanezen. Toen ze van de blanke schrik bekomen waren gingen ze koffie zetten voor me, ik kreeg een stoel en een tafeltje en een zwerfhond kwam onder mijn tafeltje liggen. Het werd met het uur gezelliger. Ik dropte de luchtpostjes bij de secretaresse, die daar ontzettend trots bij glimlachte, en ging aan de slag. Tekenen. We moesten een verdeelmethode bedenken voor voedsel en dekens, eerlijk en met minimale kans op rellen. Aan een bevolking die analfabeet was en wel geregistreerd moest worden. We hadden twee dagen de tijd voor de eerste actie. Een dag ontwerpen en materialen verzamelen, en een dag om een locatie te zoeken en de voedseldistributie bekend te maken (zonder media). Logboeken, pennen, inktkussens, touw en tafeltjes. Dat werd de boodschappenlijst. En daar winkel je in een stad als Accra nog een uurtje of zes over. Maar dan heb je het ook. Morgen het binnenland in. Emad zou me ophalen om 6 uur voor een reis van twee uur over de asfalt ader richting Togo. Daar was het hommeles, daar kwamen duizenden vluchtelingen de grens over. Terug in de compound waren de hagedissen wel geinige huisgenootjes geworden en de kevers totaal onbelangrijk. Eigenlijk lag het bed best lekker en ik kon zelfs even douchen. Dat ik nog een zak met geld over had, zou nog van pas komen morgen. Het zou vele malen spannender worden dan duizenden zwarte kevers in je blootje. Maar daarvan nog geen weet viel ik na de Lassie toverrijst met ei en banaan in slaap, raam of geen raam, slot of geen slot.