memento mori (2)

Niet voor niets hadden Pien en ik op korte termijn afgesproken naar haar man te gaan met mijn hond. Je kunt prachtige ideeën hebben, maar als je ze niet ten uitvoer brengt bij leven en welzijn, kan er niets van terecht komen. Dus wij hadden, onuitgesproken, een soort van "haast". Ik was er klaar voor en kwakte het restant zwarte koffie op mijn aanrecht en lijnde de hond aan achter de voordeur. Pien had nog een onbespoten appeltje gepakt en haar zuinige auto gestart. We troffen elkaar op het kerkplein. Stil reed ik achter haar aan, een zwarte dopneus in mijn nek, afgewisseld door een witte kwispelende ruwharige staart. Aangekomen bij het verpleeghuis gingen we zwijgend naar binnen. Ik wacht op de gang en zeg Pien eerst maar even zelf naar haar man te gaan om te kijken hoe hij is opgestaan vanmorgen. "Neem je tijd," zeg ik "hij ruikt meer dan genoeg hier om zich nog even te vermaken" wijzend op de strakgetrokken hondenriem. Na een kwartiertje komt Pien terug. Tranen stromen over haar wangen. Er was iets heel naars gebeurd met haar man vanmorgen vroeg. Niet het aller naarste, maar wel verschrikkelijk naar. Pien gaat trillend naast me zitten. "Ik denk dat het nu niet kan" zegt ze. Ik sla mijn arm om haar heen. Haar tranen rollen via haar ingevallen wangen over mijn jas. Na een tijdje zeg ik tegen Pien "Dus jij komt hier iedere dag al vier jaar lang?" Pien knikt en droogt haar tranen. "Maar Pien, wat dacht jij van een weekendje Terschelling? Heb je nog twee vriendinnen die ook een dag naar je man kunnen gaan? Dan neem ik er ook een met de hond. Kun jij drie dagen uitwaaien en alles even hier achterlaten. Moet je zien hoe je er weer staat als je terug bent. Hij kan het je misschien zelf niet zeggen, maar ik weet zeker dat ie zou zeggen "eindelijk schat, ik dacht dat je nooit eens even een paar dagen voor jezelf zou kiezen". Pien lacht weer een beetje. Ik sta op en zeg "Denk er even over na Pien, en wacht niet te lang. Hou je benen eronder. Ik kom gauw weer. Wij gaan eerst even lekker buiten territorium afbakenen voor ons volgende bezoek!"

memento mori

Toen ik vandaag thuis kwam stopte er een jonge vrouw bij mijn tuinhek en zei "Ga je verhuizen? Wat jammer..." Haar gezicht stond triest. Ik had haar wel eens in het voorbij gaan gezien, maar kennen deed ik haar niet. Dus vroeg ik "Waarom vind je dat jammer?" Ze zette haar boodschappentas op de grond en zuchtte. Iedereen was vandaag luchtig en vrolijk gekleed vanwege het mooie weer, maar zij droeg een coltrui met een donkerblauwe regenjas. Haar mooie donkerbruine haar hing om haar vermoeide gezicht. "Mijn man vond uw hond altijd zo lief en stopte altijd even hier om hem te aaien. Hij woont nu in een verpleeghuis". De vrouw was van mijn eigen leeftijd, misschien een paar jaar ouder. Ik vroeg "Is hij dementerende?" FTD is aan de orde van de dag tegenwoordig. Frontale en temporale dementie. Je karakter verandert en je wordt volkomen besluiteloos van FTD. Ook je spraak gaat verloren op den duur. Het houdt zich niet aan "seniore leeftijden", nee hoor je kunt met 30 jaar al in de prijzen vallen als je pech hebt. Foutje hersen-eiwit DNA. "Ja," zei ze "hij woont al 4 jaar niet meer bij mij". Ik vroeg haar om een foto en inderdaad herkende ik de man. Ik had zo met haar te doen. Elke dag je dementerende jonge echtgenoot bezoeken tussen bejaarden in het verpleeghuis. OMG dat is onnatuurlijk en zwaar. En geen van je leeftijdgenoten heeft natuurlijk (nu) al haar echtgenoot dementerend in het bejaardenhuis zitten, dus hoe vaak mag je je verdriet nog kwijt en willen ze nog naar je luisteren..... "Wat zul je moe zijn" zeg ik. Tranen prikken in haar ogen. Ik leg even een arm om haar donkerblauwe regenjas heen. "Vroeger maakten we verre reizen, tegenwoordig zijn we al blij als we buiten dezelfde vogel zien". Gisteravond zou ik dat een dijenkletser gevonden hebben, maar nu niet. We zwijgen in de zon. "Zeg, zullen we samen volgende week naar je man gaan met mijn hond? Mij kan het niet schelen of ie gedoucht is of iets terug zegt hoor. Zullen we kijken of ie weer gaat lachen van mijn flapoor met zijn zwarte dopneus?" En dat spreken we af. Memento Mori.

ik vertrek (zelf)

Ik moet een geheimpje verklappen. Ik vertrek, zelf. Maar.......: ik spreek de taal, heb het huis eerst zorgvuldig geïnspecteerd, alles met bank en makelaar is afgerond en ligt ondertekend in de kluis en niemand hoeft in quarantaine. En ik wil niet op tv. Want ik ben een watje. Ik ga op zeker huilen als ik hier voor de laatste keer de voordeur achter me dicht trek. En dat hoeft niemand te zien, niemand te weten. De verhuisdozen geven nog opgevouwen al een flashback aan mijn allereerste uur hier, alweer bijna twee decennia geleden. Net terug van de overdracht, zat ik met mijn vader al in kluskleren op een tuinstoeltje in de lege woonkamer aan de champagne die we van de makelaar (die ik nog steeds een warm hart toedraag en ook nu weer mijn huis met liefde een goede bestemming heeft gegeven) hadden gekregen. Door het idyllische raam zagen we de meiboom in volle bloei staan. Het is bijna weer mei, de boom staat al op springen. De cirkel is exact rond. Ik ben de dozen weer langzaam aan het vullen. Met weemoed, dankbaarheid en een knipoog naar de toekomst, die goed zal zijn.
Verhuizen staat in de top 3 van heftige incidenten in een mensenleven. Samen met scheiden en ontslag. Ik ben blij dat ik in de prijzen val met verhuizen en niet met de andere twee, maar je merkt wel dat het je gemoed "opschudt", dat je gaat nadenken over wat was, wat is en wat zal gaan komen. In dat opzicht is het een soort renovatie van je leven. Behoud het goede en laat achter je wat zijn tijd heeft gehad, hoe groot de functie ervan ook was. Ik neem mezelf voor de verhouding vuilnis staat tot verhuisdoos van 2:3 aan te houden. Net iets anders dan wijn met Harold, maar ook een prima verhouding had ik bedacht. Voor elke drie gevulde verhuisdozen moet ik twee gevulde vuilniszakken weggooien. Ook daarin ben ik een watje. Geef mij een afgrijselijk kunstwerk met een fantastische intentie en het reist mijn leven lang met me mee. Of schrijf me een kaartje met de juiste woorden en het komt nooit in de vuilniszak. Om over kinderspullen maar niet te spreken. Ik heb nu alvast de inhoud van de koelkast op de dag van verhuizing gerekend voor een volle vuilniszak evenals de inhoud van de voorraadkast. Dat is weer drie volle verhuisdozen memories veiliggesteld. Ik kom er wel uit. Maar nu nog effe niet.