Katjes

Ineens heb ik er de katjes van. Van dit hele gebeuren. Als ik frisgedouched met keurig ge-after-sun-de  benen aan de nep leren bijrijdersstoel van de stoffige Mercedes blijf plakken bij het uitstappen na 15 euro afgetikt te hebben voor een schamel ritje van 10 minuten, heb ik er helemaal de katjes van. Het olie-lampje brandde al bij instappen, de muziek was er een uit een minaret (waar ik toch al een analfylactische shock van krijg) en het mens kon alleen maar Engels als er wat te klagen viel over de verdiensten op het Griekse eiland en de psychiatrische status van Erdogan. Ik zou zeggen gooi er nog een aardbeving overheen en een boot met vluchtelingen en je ziet hier nooit meer een toerist, domme inteelt troela. Haar voorruit is zo stoffig dat er in het donker nauwelijks wat door te zien is. De witte verf van de strepen langs het ravijn is inmiddels versleten of met olie bevlekt. En dan de airco aan en de ramen open en ik maar snotteren en niezen. Bij die ontzettende k muziek. Want je kiest hier niet zelf je taxi, nee, je moet nemen welke aan de beurt is. Want ze zijn namelijk allemaal zielig, dus ze verdelen de ritten. Als je je zielig gedraagt, dan blijf je je hele leven zielig. Als je dat maar benadrukt wordt het een lange rit, je leven op het olijvenparadijs in de hete adem van Erdogan bedolven onder Turkentassen. Zelf weten. Ik heb vakantie, ik leg deze week niets, maar dan ook helemaal niets uit! Thuis gekomen scoor ik nog gauw een caffee latte to go bij Plaisir, de Starbucks van de arme landen. Prima spul. De WiFi werkt weer eens niet, de powerbank is aan de warmte overleden en lakens liggen opgevouwen aan het voeteneind: het wordt weer doe-het-zelven. OK muts, dan morgen geen 3 euro op mijn kussen, ik vond het een prima tip om een bedje op te maken maar als jij er nog geen laken van uit kunt vouwen: zoek het uit.
Waarom moest ik mijn glimmende Euro's eigenlijk naar dit verloren oord brengen? Op die gloeiende plaat kletteren? Van oktober tot april hebben we hier geen mens om voor te werken, heel zwaar, zei de taxitroela. Wat dachten jullie van Internet? Export? Een boek lezen? Of stoppen met kinderen maken en dit zware leven met een sisser af laten lopen als er toch niets van te maken is voor je? Wat een gezeik zeg. Je voelt je al schuldig als je geen negende sneeuwbol met de driehoek van Pythagoras koopt, of een zesde duikbril van k kwaliteit. Dat suicidale smoel erbij als ze je zuchtend uitzwaaien met de asbak in hun hand. Ik krijg helemaal de katjes van dit gezeik. Ik wil Holland. Ik wil frisse lucht, een fatsoenlijke taxi voor 15 euro, ik wil mijn eigen ganzendonsdekbed en non stop WiFi. Gewoon Starbucks en vangrails langs de wegen. Een geen continentplaten onder mijn kavel door aub, geen aardbevingen. Aardbevingen zijn voor arme landen. Zodat wij weer gossie gossie kunnen roepen en kunnen storten. Volgend jaar blijf ik gewoon lekker thuis. En nu ga ik eerst mijn bed opmaken. En mijn koffer vast inpakken. Je kunt maar klaar zijn voor de terugreis. Liever gisteren dan vandaag. Apeland.

Lulu Wang

De zon brandt op mijn kuiten. Mijn handen rusten in de kiezels. De blauwe zee slaat haar golven tegen de onderkant van mijn voeten. Lulu Wang is gekomen met haar flesje olie en haar spierballen. Ze sleurt me met strandbedje en al bij de parasol vandaan en begint zo hard mijn rug te masseren dat alle verhuisdozen, cementtegels, laminaatpakketten en terrastegels accuut weer voor mijn ogen verschijnen. Er zijn mannen die uitleggen hoe te tillen, er zijn er die helpen tillen en er zijn er enkele die daadwerkelijk tillen. De rekening van Lulu gaat naar de eerste groep uitverkorenen. Want Lulu gaat het niet redden in een half uurtje. Lulu gaat het absoluut niet redden in een half uurtje. Ik hoest en ik nies en werkelijk al mijn spieren zitten aan elkaar geknoopt. Ze zal wel denken "wat is dit voor hoopje Hollandse vuilnis". You go Lulu, maak er weer iets van, en rap een beetje.
Het was een veldslag. Ik had het al lang niet meer gedaan maar verhuizen is een veldslag. Het is niet alleen een emotionele rollercoaster, ook financieel-juridisch is het een thriller (om over de praktische invulling nog maar te zwijgen). Als ik ergens in de afgelopen jaren mijn hersens bij nodig had, was het wel bij deze verhuizing. Maar wat heb ik genoten. Hoewel mijn nekharen soms rechtop hebben gestaan, was er altijd weer een moment waarop er iets moois, iets liefs, iets onverwachts gebeurde wat me zo weer naar de volgende dag tilde. En elke minuut dat er pauze was of nacht, genoot ik al van de plek die mijne was geworden en steeds meer werd. Ik kwam thuis, zonder me ooit gerealiseerd te hebben dat ik dat nog niet helemaal was. De dag van de overdracht met champagne in de vensterbank, de dag van de verhuizing (met vier mafketels die me gierend van het lachen er doorheen sleepten) en de dag van het "ikherstelallesvoorjebehang" waren de absolute hoogtepunten. Maar ook de trouwe vorige generatie die kwam poetsen en tuinieren op de oude stempel methode, warm eten achter de deur zette en 's avonds bloemen uit eigen tuin op je nachtkastje gezet bleken te hebben was een verademing. En trouwe vrienden gezellig samen klussend voor slechts koffie en een limoncello in de tuin. De buurtbewoners en passanten, nieuwsgierig en openhartig, verwelkomend en zich verbazend over het contrast met de vorige bewoner. Babette kwam schilderen met een van haar drie mooisten en legde haar Fred de la Bretonniere gewoon even bij de verfrollers voor me. Joni kwam kwasten en behangen en bracht een bijzondere fles mee die we uiteraard alleen maar samen kunnen opdrinken. Er kwam zoveel liefs en liefde op mijn pad dat de veldslag een dierbare herinnering aan het worden is met een prachtig resultaat. Als Lulu nog drie keer langs komt deze week, ben ik weer helemaal klaar voor de laatste twintig dozen en 18 klussen op mijn lijstje. Met stip de behanger op een, en de winterschilder als goeie tweede. Lulu draait de dop erop en sluit mijn bikini. Ik graai een vette fooi en zeg "zondag, zelfde tijd, zelfde meid". Namaste, glimlacht ze gelukkig. "See you Sunday".