KORVP (SVP)

We gaan gezellig naar Frozen 2 samen. We konden niet langer wachten en zijn ruim op tijd. Op tijd om nog even in de bak met filmposters te snuisten. "De Brief voor Sinterklaas" is een van de eerste die we uitrollen. "Huh? Mam, het is nog niet eens december en hij zit nu al bij de weggooiposters....!" Ja schat, ze waren het vast zat hier, dat gediscussieer van de bezoekers over de kleuren die zwarte Piet op de poster moet hebben, mag hebben, zou moeten hebben gehad of in de toekomst nog gaat krijgen. We rollen de poster uit. "Even tellen hoeveel foute zwarte pieten erop staan mam...1, 2, 3 eh nee, dat is geen piet dat is een vrouw met lichtbruine make up, en die is gewoon blank met een Pieten-muts dus dat zal wel een gekke vader zijn, oh daar is nog een echte (we gniffelen tegelijk), gelukkig. Nou, weg met die poster, wat een gezeik zeg". De Brief aan Sinterklaas gaat weer terug in de bak, met een elastiekje erom. Voor wie nog zin heeft in dit kinderfeest met volwassen trauma's en pure projectie. Voor wie KOZP tot levensdoel heeft gesteld en de Einstein is geweest in het bedenken van de RVP. Heeft trouwens iemand een ZP geinterviewd om te vragen of hij ZP wilde zijn of moest zijn? Of ZP intrinsiek gemotiveerd was de kinderen te verblijden en de Sint en zijn paard te bewaken en beveiligen, of dat dat een dienstopdracht was? Of Piet onder dwang zijn ID heeft moeten inleveren als onderpand voor een kussensloop met glutenvrije pepernoten? Of hem verboden is zijn familie te contacten gedurende de maand December? Of ie na de intocht gewoon met zijn maten naar de kroeg of met zijn gezin naar de dierentuin mag, of dat hij een enkelband heeft en zich meteen weer op de boot van Sinterklaas moet melden zodra zijn zak leeg is?

Olaf is wit als sneeuw en zijn kop rolt ook. Als het te heet onder zijn voeten wordt blijft er zelfs niets van hem over. Hoe vaak die zijn winterpeen niet moet zoeken na geleden schade....! En we zien ook hem graag in de schijnwerper. Relativeren, verbinden, grappen en grollen en niet opgeven. Dat is Olaf. En dat was zwarte Piet ook (tot aan de Brief voor Sinterklaas). KORVP. Alsjeblieft Piet, blijf jezelf. Speel anders lekker mee in Frozen 3. Ik heb nog wel een lange onderbroek voor je.

Dora 12

Leven op de boerderij brengt veel hooi met zich mee. Hooi aan je jas, hooi in je auto, hooi in je schoenen, je haren, en uiteindelijk ook "in de ruif". Dat hooi haal ik bij mijn hooi dealer. Die heeft kapschuren vol met hooi uit eigen land en veel uit Frankrijk. Ik wist niet dat hooi massaal geïmporteerd wordt. Dat er schaarste is in droge zomers en je dan een euro per baal meer betaalt. Het interesseert me ook niet, hooi moet ik hebben. Steeds maar weer hooi. Nooit genoeg hooi.

Het leuke van hooi halen is toch wel Dora 12. Dora 12 schijt namelijk in de winter op stal en dat ruikt echt zo verrukkelijk. Dora haar stoelgang maakt een mens op slag relaxed. Ik snuif altijd even vlak voor haar neus de stallucht tot aan mijn navel naar binnen en mijn ogen beginnen te fonkelen, mijn haar zit meteen goed, mijn nagels splijten niet meer, mijn tanden bleken twee tinten en mijn wangen worden op slag poederroze. Gewoon van slechts een ademteug Dora 12 in haar stal. Dora is de Moeder Theresa van de boerderij, de Majoor Bosshardt (God hebben haar ziel) van de loopstal. Koeienstront: ik hou ervan. Bij mij zou Dora geen melk hoeven geven, geen vlees hoeven kweken. Bij mij zou Dora alleen maar STRONT hoeven te produceren.

Hooibalen zijn best flinke dingen om in de achterbak te leggen. Met de achterbanken plat gaan er net twee in de Mini, maar dan stuur je wel met de knieën boven de aansteker terug. De boer gromt steevast "gewoon weer in de auto?". Ja, gewoon in de auto. Ik kom net van Dora, mij maak je de pies niet meer lauw.

paradijsvogel

Vandaag kregen we opnieuw bericht van een collega die uit het leven is gestapt. Een grote vent met een briljant stel hersenen. Een welbespraakte kerel met een mooie bos haar en een goed verhaal. Iemand die ons echt verder heeft geholpen en als we wat sneller hadden geluisterd nog veel verder dan we tot nu toe gekomen zijn. Een man die altijd bereid was tot werken en de koppen bijelkaar steken. Een mens die het ver geschopt heeft. Is vastgelopen in een fuik van leven. Een fuik  zonder gat. Een fuik zonder emoties, zonder licht. Een duisternis van oneindige wanhoop. Op zoek naar een stop knop voor het verblijf in die fuik.

En we wisten het niet. Want hadden we het geweten, dan hadden we gauw een gat in de fuik gesneden, de kachel opgestookt, de lamp aangedaan en de muziek aan gezet. Maar we wisten het niet.  En nu kan het niet meer. Nu is het te laat. Nu is deze paradijsvogel niet meer. 

Let op je paradijsvogels. Soms zijn ze kleurrijk en aanwezig, soms grijs en bijna onzichtbaar. Soms lachen ze hun eigen tranen droog, soms overschreeuwen ze hun "eigenwaarde". Bij twijfel doorvragen. Niet bang zijn. Nooit bang zijn. Het gesprek aan kunnen gaan is wetenschappelijk bewezen voor paradijsvogels in nood de allerbeste preventiemaatregel tegen de desastreuze gevolgen van een fuik als dit. Zonder gesprek geen kans het woord "help" te horen. Je brengt niemand op het idee, hooguit op het idee dat er over gesproken mag worden. Rust zacht paradijsvogel. Ze missen je.

kerstfallus

Ik kan me eigenlijk geen drukkere week herinneren in 2019 dan afgelopen week. Als ik erover schrijf begin ik al te schuimbekken, dus laat maar even. Het was een week met werk, studie, vertraagde treinen, gemiste vluchten, vorst, gezeik, slaap tekort en haast, heel veel haast. Ontzettend veel haast. Zoveel haast dat je eigenlijk sportschoenen aan moet. Ik ga hierna eerst sportschoenen met luipaardprint googlen. In de opruiming, want niemand loopt er meer mee. Prima. Spuit elf komt eraan.

En aan het einde van zo'n week komt je familie eten. De neven en nichten die je alleen tijdens begrafenissen ziet en als die ene neef uit Verweggistan een tussenstop maakt om ons allemaal weer eens in een andere kleur dan zwart te zien. Goed dat ie dat doet. Ik had precies 3 minuten om de lampen en de verwarming aan te doen, de zakken soep open te knippen en leeg te knijpen in de pan (en onvindbaar weg te gooien) en een paar blaadjes kervel op het fornuis te strooien voor de suggestie. En dan.....hebben ze mee gedacht! In plaats van een bos snijbloemen die je "schuin-over- een-lengte-van-minimaal-7-centimeter-moet-afsnijden-en-in-lauwwarm-water-met-suiker-en-het- zakje-huttemetut" op de vaas moet zetten voordat zij gaan zitten om het een beetje dankbaar en attent te houden, krijg ik een rode knol op een stuk ijzerdraad. "Hoef je alleen maar ergens neer te sodemieteren met het puntje omhoog. Verder echt NIETS mee doen. Nu niet, nooit niet. Gewoon afwachten". Het is een heuse kerstfallus. Zo'n ding die elke moeder en oma krijgt in de zak van Sinterklaas, zodat ze rond de kerstdagen een rode of witte fallus in de vensterbank heeft staan. Zo'n enorme staande, met een trompet er bovenop, met van die mega stampers eruit. Een F....Amaryllis. Schatten! DANK! Ik ben er hartstikke blij mee, en dat meen ik. Eindelijk iets waar je niets aan hoeft te doen.

Bananendoos

Feitelijk woonde ik in een bananendoos. Alles wat gebruikt en antiek was, vormde mijn leefomgeving. Niets was strak en krasvrij, glimmend of fancy. Dat kan ook niet als je binnen mag rolschaatsen en wave-boarden, maar ik wilde het ook niet. Tussen de kroeg en de kerk gepositioneerd in een huisje uit 1882 hoorde er naar mijn idee echt niets van deze tijd te zijn, behalve de inhoud van de koel- voorraad- en kledingkast. En zo was het ook. Dus toen ik ging verhuizen waren de opmerkingen niet van de lucht. Nu is dat verhuizers wel toevertrouwd maar net zoals dat met advocaten gaat, kreeg ik de verhuizers die me "toekwamen". Hoeveel kinderen wilt u nog mevrouw? Ik heb nu al drie kinderwagens en twee maxi cosi's in de vrachtwagen. Kunt u niet beter een container bestellen voor deze oude troep en lekker opnieuw beginnen? Deze stekkers zijn echt levensgevaarlijk tegenwoordig hoor, denkt u straks aan uw brandverzekering? Zet u altijd twee kunstkerstbomen op? (nee, er was er in 2006 eentje op de loop en ik moest wat, eikel!) Is de koffie straks net zo oud als uw huisraad?

Er kwam geen einde aan de inboedel uit de bananendoos. Vrachtwagens vol verzamelde emoties uit 22 jaar woon- en leefgenot. Ook met de verhouding 2 vuilniszakken mee = 1 vuilniszak weg, was er nog genoeg om voor in therapie te gaan. En dan ook echt psychodynamisch. Het hielp ook niet om een overbrugging(shypotheek) van 6 weken zonder verlofdagen te hebben. In 6 weken tijd moest het ene huis winddicht en leefbaar worden en het andere huis leeg en schoon. Ik dacht dat ik voorafgaand aan mijn werkdag de ploegen aan het werk kon zetten om ze na afloop ervan na noeste arbeid door ons beide (en ieder op onze eigen plek) weer te spreken en uit te zwaaien tot de volgende dag. En in de avonden het een opknappen en het ander afbreken tussen avondeten en slapen door, technisch-nummeriek gezien moest dat gewoon mogelijk zijn. Dat was toch niet helemaal zo en van gestructureerd opruimen van oude inboedel kwam het dan ook niet echt. Echt niet. Proppen en stouwen was de enige optie. En opschieten.

Maar ik ben blij dat het allemaal (!) weer om mij heen staat. Heerlijk. Het snuffelt en snuift naar de bananendoos, het IS de bananendoos, alleen nu staat het in een vogelhuis. Er moet nog een gat in en een stokje voor, en dan hoef je niet meer achterom te lopen. Dan hups je gewoon vanaf de straat naar binnen. Het voordeurtje van mijn bananendoos staat nog in mijn geheugen gegriefd, maar op een dag verwisselt dat beeld voor een stokje. Een stokje met hakkensporen en hondenpoten, kerstverlichting en madeliefjes. Gewoon lekker thuis. En thuis staat op de prairie, dat is wel het mooiste van alles. Daarover komt nog genoeg. Even de kachel aan. Ja, die tweedehandse uit de bananendoos. Zweeds dingetje. Stookt als een nieuwe.

She's Back!

Ruim twee jaar geleden alweer had ik er de katjes van. Niet van schrijven, niet van jullie, maar van mijn vakantie-oord destijds (dat ik normaliter een warm hart toedraag). Inmiddels is de verhuizing achter de rug, het stof neergedaald en de inlogcodes weer gevonden. We gaan weer verder alsof we nooit gestopt zijn, we doen of onze neus bloedt, alsof een goede vriendschap nooit verwateren kan en ieder moment de draad van toen weer oppakt.

De Dikke Muis treft tegenwoordig af en toe een dikke bruine rat en ze heeft er ook al een paar achter zich gelaten. Over het leven op een boerderij, het leven in een pubergezin en het (over)leven in een mannenbedrijf is veel te delen waarin ze allesbehalve uniek zal zijn. En daar waar toch....mag je er hartelijk om lachen of een traan om laten. Geen 2019 likken of liken maar de rauwe werkelijkheid. Let's go! Morgen zelfde tijd, zelfde meid. Ik kijk er naar uit!

Lieve groeten,
Tess