Keu

Tegenwoordig is onze "Jordaan" met Davidsterren en kersttakken straatverlicht. Dat maakt de stappen naar ons kleine kroegje nog gezelliger. Als ik, uiteraard weer te laat, naast Joni op de barkruk plof, zwaaien er achterin het duister twee armen bij de biljarttafel. De handkussen blazen vanaf het biljart naar ons toe, en van ons weer terug naar het biljart. Tim en Tom zijn zo bekend in de biljartwereld dat ik ze niet bij hun eigen naam kan noemen. Dat past gewoon niet in ons kroegje, dat we authentiek gezellig willen houden en waar ook Tim en Tom even vrij van groupies en tactische vragen zichzelf kunnen zijn met hun innig geliefde biljart. Ik vind het wel mooi, dat mannen naar de kroeg gaan zonder de primaire doelstelling van 'wijven scoren' of zat worden. Enkele weken geleden heb ik me door hen laten voorlichten op hun spel. Over de oorsprong van biljart (eeuwen oud, voorheen alleen voor de adel) en over de technieken en spelregels. Tot zover de theorie, nog te volgen . En dan laten Tim en Tom even zien hoe het in de praktijk werkt. Het is alsof ik naar illusionisten zit te kijken. Ze vertellen eerst hoe de bal moet gaan rollen en welke hij wanneer moet raken. Dat moet ik al bijna opschrijven om te kunnen checken of het straks als de keu de route in gang zet geen 'gelul' was. Een soort van loodrecht op Brussel, langs Parijs, via Barcelona-Ramblas rechterzijde Basel aantikken en ongeveer op de A10 rond Amsterdam eindigen. Vandaag nog. Tim en Tom zo gezegd zo gedaan....en niet een keer, wel zes keer. Ze zijn geconcentreerd maar toch ook weer erg ontspannen. Steeds hun eigen stand op het bord bijhoudend. Gentlemen, geen ge-OH of gesteggel. En lekker stil en rustig. Borreltje erbij. De mannen zijn senang. Ik weet zeker dat zij heel veel biljartwedstrijden hebben gespeeld. Dat kan niet anders. Maar geen woord erover als je er niet naar vraagt. Zo zijn ze. Bescheidenheid siert de mens. (Ik heb het natuurlijk wel even gevraagd, zo onbescheiden ben ik dan weer wel). Waar de jachtvlieger "het handje" moet hebben (een onverklaard talent om de straaljager exact te kunnen  besturen), zullen biljartprofs ongetwijfeld "het armpje" hebben, maar daarbij heb ik meteen twee profs bijles wiskunde B in de smiezen voor als eindexamen voor de deur staat. Dankjewel Tim en Tom, voor de doorkijk in jullie sport en talent. En voor jullie mega geduld met mij : ).

Snaterdag

Je kunt het meisje wel uit de koorts halen, maar de koorts niet uit het meisje ben ik achter. Als een fazant in het natte gras begeef ik me op weg naar de supermarkt. Daarna even naar de parfumerie. De ergste zeehondgeluiden nog even buiten de deur laten klinkend, zet ik even later mijn tas zwetend bij de kassa. Ik zet geen stap meer. Drie Leni's 't Hart kijken me verbouwereerd aan in een lege winkel. 'Ben je ziek meid?' 'Nee, veel erger joh, mijn mascara is leeg' antwoord ik. 'De combinatie van ziek zijn en door je mascara heen zijn is helemaal niet te verstouwen' licht ik nog even toe. Ze komen meteen in de benen. 'Welke heb je?' 'Extreme somptueus dinges' zeg ik 'van Lauder'. Het wordt geregeld. Nog even mijn pasje langs de scanner. 'Oh, je bent ook net jarig geweest zie ik?' 'Ja, dat was een paar dagen geleden, in zelfde staat ongeveer'. Dat ik uit moet zieken, cognac moet drinken en lak aan mijn werk moet hebben, zeggen de Leni's. Mama's kunnen niet ziek zijn. Dat is het mooie van moeder zijn: je trapt er gewoon niet in zolang het echt niet hoeft. Omdat ik afgelopen week alles behalve het toonbeeld van schoolinspiratie ben geweest, besluit ik warme kibbeling mee te nemen voor thuis. Daar scoor je punten mee. Next stop: visboer. Gelukkig heeft hij ook een toonbank, precies op schouder hoogte. Ik slinger mijn twee armen in de visresten en klets om mijn vermoeidheid heen. 'Mijn moeder zegt altijd dat u zo'n ongelooflijk lekkere visboer bent, mag ik eens kijken?' De visboer kijkt alsof ie in de maling wordt genomen maar vraagt toch nog 'Hoe oud is je moeder?' Hihihihi...... De kibbeling is snel klaar en mijn huis ver weg. Mijn bed nog verder. Maar we komen er wel.

Birthday Fever

'Dag schatje, gauw terug in bed hoor. Het is nog lang geen tijd...' In het donker ontwaar ik op mijn voeteneinde een kind, een kat en een vol dienblad. 'Mam, het is tijd voor je verjaardag!' Ik haast me overeind en knip het bedlampje aan. Mijn kleine lieverd is al een uur op om ontbijt voor me te maken. Ik moet en zal normaal doen en zelfs een beetje meer dan dat. 'Oh lekker, pepernoten en feestvlokken! Superlekker, kom gauw onder de wol'. We knagen woordloos aan ons ontbijt, warm verknuffeld in de kussens. 'Wat een gezellig begin van mijn verjaardag...' mompel ik. En dan schieten we allebei in de lach. 'Ik heb zin in de zon, mam'. 'Ik ook lieverd, nog een maandje of zeven en we gaan er weer voor! Echt het vliegt voorbij'. We gieren van het lachen.
Even later splitsen zich onze wegen. respectievelijk naar school en terug in bed. Ik voel me hondsziek maar dat ga ik niemand vertellen neem ik me voor. Zolang de postbode en de bloemenman nog niet onderweg zijn, kan ik nog even slapen. Om 11 uur ruk ik mijn badkamerlade open voor de beste foundation (emergency tube), zet Spotify aan en stap onder de warme douche. Ik ga er een fijne dag van maken en Fever krijgt mij er niet van af. En het lukte. Niet in de laatste plaats door de emergency tube. Juist door mijn (bijna) champagne ontbijt en al het liefs dat die dag nog ging volgen. Ik heb gebloosd, gelachen, geknuffeld en een traan geroerd. Taart en bloemen gesneden en me verwend gevoeld. En aan het einde van de dag werd er een glaasje geheven op het blad waarin ook De Dikke Muis haar plaats had gekregen. Met een bandje en oude en nieuwe bekenden. Al whatsappend dreef ik terug mijn dromen in. Wat een heerlijke dag.

NYC blues

En dan is het ineens alweer vrijdag. De zon schijnt door de grote koude ramen van de Starbucks. Mijn laatste afspraak van de werkweek. Ik plof op het leren bankje, kwak mijn tassen neer en vecht me uit mijn sjaal. Buiten schijnt een heldere herfstzon. Er zit nog blad aan de bomen terwijl de vorst zich al heeft aangediend. Ineens ben ik terug in New York City. Starbucks en free wifi. Ook hier hangt de kerst al in de coffee. De muziek is zacht en lieflijk en de bediening aller Amerikaanst, zij het door een gezellige Irish man. Wat een verademing na alle hektiek van de afgelopen week. Alle hardheid en haast wordt ongedaan gemaakt door Cinnamon en Macchiato. Gosh wat was New York City gaaf vorig jaar. Zeven uur tegen mijn zin in gevlogen, bedwelmd door champagne en verstopt achter See Buy Fly een van de mooiste metropolen van de wereld leren kennen. De kerstsfeer in The Boathouse midden in Central Park, de guirlandes om de schouw, de leren feauteuils verwarmd door het haardvuur en Mister Big die dronk als een uitgedroogde dromedaris in de woestijn. Voor het eerst deze week gniffel ik weer. Als ik straks thuis kom, haal ik hem gewoon van zolder. Hup de NYC versiering er weer in en Elvis P en Frank S weer in de CD player. Wat kan mij het schelen. Gluhwein en hout in de mini en een heerlijke Viking op de bank. Ik kom eraan december, wie doet mij wat.