Snaterdag

Je kunt het meisje wel uit de koorts halen, maar de koorts niet uit het meisje ben ik achter. Als een fazant in het natte gras begeef ik me op weg naar de supermarkt. Daarna even naar de parfumerie. De ergste zeehondgeluiden nog even buiten de deur laten klinkend, zet ik even later mijn tas zwetend bij de kassa. Ik zet geen stap meer. Drie Leni's 't Hart kijken me verbouwereerd aan in een lege winkel. 'Ben je ziek meid?' 'Nee, veel erger joh, mijn mascara is leeg' antwoord ik. 'De combinatie van ziek zijn en door je mascara heen zijn is helemaal niet te verstouwen' licht ik nog even toe. Ze komen meteen in de benen. 'Welke heb je?' 'Extreme somptueus dinges' zeg ik 'van Lauder'. Het wordt geregeld. Nog even mijn pasje langs de scanner. 'Oh, je bent ook net jarig geweest zie ik?' 'Ja, dat was een paar dagen geleden, in zelfde staat ongeveer'. Dat ik uit moet zieken, cognac moet drinken en lak aan mijn werk moet hebben, zeggen de Leni's. Mama's kunnen niet ziek zijn. Dat is het mooie van moeder zijn: je trapt er gewoon niet in zolang het echt niet hoeft. Omdat ik afgelopen week alles behalve het toonbeeld van schoolinspiratie ben geweest, besluit ik warme kibbeling mee te nemen voor thuis. Daar scoor je punten mee. Next stop: visboer. Gelukkig heeft hij ook een toonbank, precies op schouder hoogte. Ik slinger mijn twee armen in de visresten en klets om mijn vermoeidheid heen. 'Mijn moeder zegt altijd dat u zo'n ongelooflijk lekkere visboer bent, mag ik eens kijken?' De visboer kijkt alsof ie in de maling wordt genomen maar vraagt toch nog 'Hoe oud is je moeder?' Hihihihi...... De kibbeling is snel klaar en mijn huis ver weg. Mijn bed nog verder. Maar we komen er wel.