pluis

Ik heb een whats-app groepje met een paar vriendinnen waarin we real-time BZV van commentaar voorzien. Geloof me: het is beter dan lucky tv. Maar ineens komt er een face-time-pje van mijn jongste tussendoor, vanaf de bovenverdieping (waarvan ik dacht dat die al in rust was). "Mam, ik schrok me rot, een heel hard geschreeuw voor de deur en een man op de grond met zijn armen zwaaiend naar mij!" Ik heb niets gehoord terwijl de man dus hemelsbreed 6 meter bij me vandaan ligt, maar dan aan de andere kant van de steens muur. Ik was druk met lachen om BZV met mn vriendinnen. "Oh, dat is Pluis denk ik, ga maar lekker naar bed, ik ga er wel even heen". Ik krijg nog wat appjes van de bovenverdieping "of ik niet goed snik ben" en "ga maar lekker naar bed?" terwijl er geschreeuwd wordt onder het raam, maar die kan ik even niet meer lezen, eerst naar Pluis.

Pluis is de doodlopende straat in gefietst van mijn huis. Daar aan het eind zit een trapje, dus je kunt niet echt verder fietsen. Doe je dat wel, dan is de kans dat je terug veert en op je snavel gaat vrijwel 100%. En Pluis had een voltreffer. Zijn fiets lag bovenop hem, zijn hoofd op de straat, het tasje met chinees op de trap en zijn benen lagen er lafjes bij. "Oei Pluis, blijf even liggen". Ik bekijk Pluis en luister naar wat ie te zeggen heeft. "U heeft me toch wel vaker opgeraapt, is het niet?" "Ja Pluis, ik heb een abonnement op jouw, je fiets en dit trappetje, dat klopt". "En wie helpt me dan als u hier niet meer woont?" zegt Pluis. "Ik zal het aan de volgende bewoners doorgeven Pluis, sterker nog: er komt niemand te wonen die jou niet helpt als het nodig is. Daar zorg ik voor!". Ik zet de fiets bovenaan de trap en hang het tasje chinees weer aan het stuur. Dan ga ik terug naar Pluis. Met mijn telefoon bekijk ik zijn hoofd: schadevrij. Dan vraag ik hem zijn benen te bewegen. Dat gaat niet zo lekker, maar ze liggen weer in normale rechte stand. "Ga maar naar binnen hoor, ik kom wel weer overeind" zegt Pluis. "Ben je mal Pluis, nu maken we het even af samen ook". En Pluis komt in de benen via het muurtje van de trap, "slecht voegwerk" brommend. Pluis is de moker van ons dorp. Je kunt hem maar beter laten liggen want hij slaat in zijn eentje een korps mariniers tegen de vlakte, althans, daarom heet ie "de moker" zegt ie. Aangezien ik geen hijgend hert op mijn spijkerjasje heb, help ik hem toch maar de trap op. "Loop maar ff Pluis, en ga lekker slapen. Tot gauw, en dan weer gewoon op de kruk he?" Zo, nu gauw even lezen welke homo boer welke hetero boerin-in-spee naar huis gestuurd heeft.

scheiden

Ook als je niet getrouwd bent, ben je tegenwoordig druk met scheiden. Voorheen donderde ik vrijwel alles in een bak, omdat na mij toch alles op eenzelfde vuilnishoop gestort werd want de financiering van gescheiden afvalverwerking was nog niet rond. Het scheiden van afval was toen puur ter "opvoeding" van de burger, een voorbereiding op hergebruik. Nu iedereen blauw-, bruin-, en grijsgeklepte containers op zijn erf heeft staan, gaat die vlieger denk ik niet meer op. Dat zou wel een hele kostbare opvoedingsmethode zijn.... In de grijze mag alles, zo had ik bedacht, tenzij je tuinafval hebt, daarvoor is de bruine. De blauwe past hier niet, dus een "ja-nee" sticker op de brievenbus en de krant digitaal: opgelost. En dan maar wachten tot ze geleegd worden. Stampen, stouwen en wachten. Een keer in de drie hele weken komen ze je bende nog ophalen. Niks elke week ding aan de straat, nee drie weken aandrukken en proppen en dan zien dat je ze nog aan de straat krijgt. Het lijkt wel een klysma na obstipatie als je de bakken weer leeg je tuin in sleurt. Gelukkig is er dan nog het afvalbrengstation. Dat is een gezellig zaterdagochtend uitje, althans: dat was het altijd. Maar ook daar beginnen ze na de slagboom door je autoraampje te schreeuwen "geen restafval he, dat is toch geen restafval?" Waarvoor zou ik hier zijn denk je als ik geen restafval bij me had? Om te shoppen? Potje tennis te spelen? Kinderen onder te brengen? "Waar moet ik met de vuilnis heen?" "Daar moet u voor betalen in die automaat, dat kan met uw afvalpasje". Mijn afvalpasje werkt wel op de toegangs-slagboom maar niet op de huisvuilcontainerautomaat. "Dan moet ik het pasje innemen mevrouw", blaast de vuilniswachtmeester. "Nou, dat gaan we niet doen, alle andere containers zijn nog beschikbaar zonder pasje, ik red me wel" zeg ik vriendelijk. "Geen restafval he, geen restafval!" Pffff......ga even naar het klein chemisch containertje, eat your heart out kerel.
Een week later ben ik er weer, met Joost. We rijden naar de slagboom. "Denk eraan: alles is grofvuil" zeg ik, "en dumpen doen we snel en vooral ver in de container. Zet je linkse gezicht even op, vandaag hebben we er wat aan. Oh ja, het woord restafval is vanaf nu uit den boze en jij hebt geen clue wat er in die vuilniszakken zit en ik praat geen Nederlands. Met 30 seconden moeten we hier weg zijn met een lege kar, deal?" Het opvoedingsprincipe werpt al na een week haar vruchten af. Hadden ze toch gelijk.