circus lunch

'Wat is dat ook alweer, "Angus"?' vraag ik Thomas, de dansende letters op mijn menukaart ordenend tot complete gerechten. 'Dat zijn die beesten die bij jou in de uiterwaarden lopen. Dat is biologisch in het kwadraat. Die worden niet bijgevoerd, hun hele leven lang niet. Om ze na een jaar of zes te slachten, worden ze heel rustig gevangen door middel van lokken met hooi. Niks geen gejaag enzo, geen stress in het vlees'. 'Ja,ja, de rest hoef ik niet te horen, dat deel wat na het hooi komt. Ik ga ervoor'. Het was Thomas zijn beurt de lunchlocatie te bedenken. Zijn appje: 'Omdat je zo dol op clowns bent, zie ik je 13:00 uur in het voormalig huis van Toni Boltini, ok? Er is daar ooit een Tijger ontsnapt trouwens en nooit meer terug gevonden!' Ik app terug 'Nou, die zullen ze dan vanaf 13:00 weer de kavel op zien sluipen, likkebaardend. Zie je daar, mits geen Pipo's in wijde omtrek!'
Het terrein is net een stukje Efteling zonder paddestoelen en gelaarsde katten. Een mooie koperen vijver met lekkere goudvissen vormt de entree en in de verte is een bijverblijf waar je idyllisch kunt logeren. Daarachter een kale vlakte waar Toni ooit een veel besproken aantal hectares bos kapte voor het winterverblijf van zijn dieren en een pillilutterdorp dat hij er wilde bouwen. Dat laatste heeft hem zijn populariteit op de kavel gekost: hij kon opkrassen. Naar de mening van de lilliputters is nooit gevraagd. Als het puur voorraad dwergwerpen was, kan ik me de kritiek voorstellen. 'Er zijn trouwens landen waar "pregnant eggs" op de kaart staan en een delicatesse zijn' zegt Thomas. 'Pregnant eggs? Zo'n nat kuiken koken en dan uit de schaal peuteren en opeten? Hoe ziek kun je zijn zeg. Jij brie met honing denk ik?' Ik bestel een droog glas witte, maar Thomas bedankt voor de alcohol. Hij slikt momenteel 4000 mg Paracetamol, 1 Tramadol, 2 langwerkende en naar behoefte 4 a 5 kortwerkende morfinepillen. Per etmaal. The King of Sports heeft een soort van blessure in zijn schouder, die (laten we zeggen) nogal pijnlijk is. 'Mijn' Thomas heeft namelijk nooit pijn. Ik heb het woord pijn nog nooit uit zijn mond horen komen. Dit pijnstillende menu doet overigens ook niet echt veel met hem, maar dat ter zijde. We praten over van alles en nog wat, behalve over relaties, werk en onze weekendplannen. We praten over "niet gister en toen, maar nu en morgen". Lees dat nog maar een keer. Niet gister en toen, maar nu en morgen. En hoe zich dat openbaart in je kansen en keuzes.  En vooral waarop die wijsheid gebaseerd is en wie daar wijze dingen over gezegd hebben en nog steeds zeggen. Het is heerlijk om even de essentie weer te raken met Thomas. Als we buiten komen is er een bruiloft gaande in de tuin van Boltini. 'Kijk, dat is de badmeester' zegt Thomas, knikkend naar een man met een smoking hoes aan zijn hand. 'Grote zwembroek mijnheer!' flap ik er weer eens uit. 'Ik ben daarnaast ook ambtenaar van de burgerlijke stand', zegt ie. 'Dan nog vind ik het een grote zwembroek', antwoord ik. Ik zal vandaag toch ook nog even het laatste woord hebben. Al was het maar om de pillilutters niet te kwetsen met zo'n grote zwembroek.