Maar hoe sterk de golddigers ook geloven dat zij de enige ware opluchting zijn na de strakke leiband van het huwelijk: ook zij worden weer ingeruild en de doorloopsnelheid wordt korter met de jaren. Dan zijn de moppies boos. Alle bezittingen die ze van zijn creditcard hebben aangeschaft worden in de eerste weken, nadat ze weer bij de andere golddigers in de 'pool' zijn teruggezet, boos in vuilniszakken gedaan. Het laat zich raden dat dit geen notebooks, ski's of hoge drukreinigers zijn, nee, we hebben het hier over kleding en schoenen, sjaals en tassen, bontjassen en stoute leren handschoentjes waarvan er geen enkel item onder de 500 euro aanschafwaarde ligt. Boos zijn ze. Stampvoetend roepen ze dat ze met lege handen (?) blijven zitten en dat ze dit niet verdiend hebben.
Tja, en dan komt het moment dat ze de vuilniszakken naar ons winkeltje brengen. Het winkeltje waar Joni en ik soms op zaterdagochtend, na koffie bij het koffiebarretje, heel eventjes gaan struinen. Wij glippen daar naar binnen en nemen botox voor lief. Het kan ons niet schelen dat we worden aangesproken met opgespoten lippen en het intellect van een kip. Wij struinen lekker even tussen de vaak ongedragen hebbedingetjes van de in de steek gelaten golddiggers. En die zijn mooi............! En ook nog voorradig en beschikbaar. En we betalen ze uit eigen zak. Van het geld dat we zelf binnengesleept hebben door er gewoon lekker voor te werken en daarvan te genieten en onszelf te ontwikkelen. En zo lopen wij er tip top bij. Van ons jurkje is er dan maar een in het dorp en van onze broek zie je geen tweede. Moschino verkopen ze hier niet, maar wij laten er de hond mee uit. Voor weinig van wat het de minnaar van de golddigger gekost heeft. Eigenlijk willen we er een kaartje aan van de oorspronkelijke gulle gever. Niet om met hem het bed in te duiken en alles te doen wat hij van ons vraagt, maar gewoon om te zeggen dat we hartstikke veel fun hebben van zijn kado's en hem hartelijk te bedanken.
