Ik ben sinds 0600 op, en nu is het 1855 en 545 kilometer en 6 uur vergaderen op drie locaties in drie steden later en loop ik E3 in. E3 is het lokaal voor de ouderavond op locatie 4 in stad 4. Ik lijk wel autistisch, en zo voel ik me ook. Ik plof neer naast de moeder van een vriendinnetje van mijn kind, uit ons dorp. Ze is bezweet en knalrood, ik vraag haar wat er is. 'Gefietst!' zegt ze. 'Nee joh, gekkie.....' zeg ik. (onze kinderen fietsen het 2 maal daags, 5/7). 'Wat een respect zul jij oogsten morgen aan het ontbijt!' 'Nou, ze vinden het doodnormaal hoor, omdat ze het zelf allemaal al jaren fietsen'. 'Oh ja, tuurlijk', zeg ik. Ik ben duidelijk van de Euro 95. De mentor komt ons even stickeren. Hij ziet meteen wiens moeder ik ben. Dat komt of door mijn gezicht, of door mijn gekletst. Dan wordt er uitgelegd hoe de mentor zijn werk doet. Hij is het jaar begonnen met 10 door de klas zelf geformuleerde doelen over de sfeer in de klas in een contract te schrijven voor ze. De eerste drie luiden 'wij zijn zuinig op elkaars spullen', 'wij komen voor elkaar op' en 'wij roddelen niet over elkaar'. Ik ben een watje. Ik krijg daar kippenvel van. Ik ben er trots op dat mijn kind en de klasgenootjes dit belangrijke normen en waarden vinden voor het komende schooljaar. Elk managementteam kan daar een voorbeeld aan nemen. Ik zie haar in gedachten de Raad van Bestuur van ING al voorzitten: 'Heren, wij zijn zuinig op elkaars spullen, komen voor elkaar op en roddelen niet. Kun u zich daar niet aan houden dan onthef ik u uit uw functie op laste van vernieling, samenscholing en smaad'. Laat die van mij de mores maar weer terugbrengen in het bedrijfsleven. De klas drinkt elke week een uurtje thee met de mentor om met elkaar te overleggen of de regels nog goed nagekomen worden. Wat een briljante mentor. Hij is 24 denk ik en weegt 55 kilo hooguit. Daarvan schat ik zijn IQ op 47 kilo. I like him. Dan komt de geschiedenis leraar. Hij zegt onze kinderen zelf te willen leren laten nadenken over hun verleden en onze toekomst. Hij belooft het van Rijkswege voorgeschreven programma te volgen voor de lessen, maar vindt dat veel teveel censuur op het denken van de kinderen. Het leven is nadenken, zegt hij. Nadenken over wat je wilt met je leven en waarop je die wens baseert. Om te kijken of je keuze zinvol is, kun je je verleden bevragen. Werkelijk: ik heb 545 kilometer gereden om uiteindelijk bij de beste meeting van de dag terecht te komen. Ik vraag of er nog vacatures op school zijn. Of die vraag even tot in de pauze kan wachten. (dat zal ie mijn kind vast ook af en toe vragen)
We sluiten af met de ouderadviescommissie. 'Er komt een koffie avond bij een van u thuis dit jaar, u hoort daar nog meer van'. Ik kijk de klas rond. 54 ouders. OMG. 54 ouders in mijn cottage, waar je met drie personen al moet inschikken om bij het koffieapparaat te komen en je niet op de teckel moet gaan staan, want dat is zijn favo hoekje. 'Krijg je als ouder eerst bericht voordat jullie komen?' vraag ik. 'U brengt mij van mijn 'a propos', nu weet ik niet meer wat ik nog wilde vertellen, even in mijn telefoon kijken'. Ik vond het zelf wel een vraag die je kon verwachten met zo'n boodschap, maar goed. In real (school) life had ik waarschijnlijk alweer bij de conrector gezeten......
