Davidster

Vandaag heb ik weer het genoegen daar te werken waar nood en hulp elkaar ontmoeten. Waar leed en medeleven samen gaan. Waar jong en onervaren matched met oud en beschadigd (geen understatement). Dat kan ik wel gebruiken na een weekje massa terrorisme en familiedrama's van de eerste orde (en dat is wel een understatement!). Goof woont hier. Goof heeft in voormalig Indië gevochten. Hij was 17 of 18 en wist niet wie de vijand was en waarom het de vijand was, maar slachtte ze op commando. Omdat hij 17 of 18 was en dacht dat dat zo hoorde. Omdat zijn ouders trots op hem moesten zijn en hij zijn familie moest beschermen. Vrouwen en kinderen geen probleem. Goof klaarde de klus. Tot Goof decennia later gillend wakker werd. Voor de rest van zijn leven. Zich klem zoop omdat hij zijn angst van toen vergeten noch verdragen kon, die elke (en ik bedoel inderdaad elke) nacht weer terugkwam in zijn vroege slaap en waar hij met niemand over kon praten. Goof ging zich ontfermen over foute vrouwen. Hoe fouter hoe groter het plichtsbesef van Goof. Want mensen in de steek laten, dat zou hem nooit meer gebeuren. Dan zou hij nog meer angsten krijgen en nog meer moeten zuipen. Goof heeft me alles verteld, meteen op de eerste dag dat ik hier binnen liep. We hadden eigenlijk niets met elkaar te maken, maar misschien houdt Goof van blond  omdat hem dat niet aan Indië doet denken, had ik zo bedacht. Uiteraard was Goof in een relatiecrisis terecht gekomen, en niet zo'n kleine. Daar helpt beschermd samenwonen niet tegen. Hij heeft me huilend verteld dat hij afscheid van haar moest nemen omdat ze opgeteld samen met wel 45 levensbedreigende trauma's op een kussen lagen en dat net even iets teveel bleek voor vredelievend samenwonen en beminnen. Sinds die dag krijgt Goof altijd een knuffel van me als ik hem zie en vraag ik hoe het met hem gaat. Goof geeft altijd eerlijk antwoord en praat geen mooi weer. Soms zegt hij "ik ben net op de derde verdieping geweest maar er zijn er maar twee". En vandaag zegt ie "wat fijn dat je nog niet met vakantie bent, kom hier, dan krijg je een knuffel". Om zijn nek hangt een houten Davidster. Ik heb een vreemd soort voorliefde met Davidsterren waarvan ik de herkomst nog niet begrijp (van die voorliefde dan), maar ik weet dat ze voor iets staan dat diepgeworteld is, en lang voorspeld. De betekenis huist in het midden tussen de verbinding tussen hemels en aards en die van tussen man en vrouw (de richtingen van de punten). Als ie me weer los laat zeg ik "Goof, wat draag je om je hals?". "Van mijn ex gekregen" zegt ie. "Ik vind m mooi Goof, en zo is ze toch een beetje bij je. Trouwens wat zie je er mooi uit vandaag, wat ga je doen?". "Ik ga koffie schenken bij de oudjes. Nou ja, ik ben zelf ook al 76 maar zo voel ik me niet". Ongelooflijk. Zoveel leed verstouwd en je nog geen 76 voelen. "Je bent een kanjer Goof, ga maar gauw, ze wachten vast al op je". En daar gaat 'íe, hij zwaait nog even als hij het terras oversteekt. Niet het vele is goed, maar het goede is veel.

Roderik

Het is weer gezellig in ons kroegje "in de Jordaan". Er wordt gekaart en gebiljart en als we binnenkomen hebben we ons koelgespoelde glas en vaste biertje alweer voor onze neus voordat we de sleutels en de Iphone een plek op de bar hebben gegeven. Joni laat me Tinder zien. Tinder is een vleeskeuring op GPS niveau. Iedereen die binnen je coördinaten valt verschijnt in beeld. Die swipe je naar "weg ermee" of "match", al naar gelang je keuze respectievelijk links of rechts het scherm uit. Ik tik een kale aan die in het scherm komt. "Nee, niet doen gek! Nu heb ik een match!" zegt Joni. "Oh, sorry, gaat dat zo ongelooflijk snel?" zeg ik beteuterd. "Geeft niet, ik unmatch hem meteen wel weer even". De knul ziet een date met Joni aan zich voorbij gaan binnen 30 seconden en wij voelen ons niet meer dan 3 seconden verantwoordelijk voor zijn ontstane enthousiasme. Hij is naar links ge-swiped en kan het verder uitzoeken met de rest uit de straat. De polo-player die Joni aanwijst is defenitely biseksual. Gearmd met zijn polo maten draagt hij reservesokken in zijn witte broek en glimlacht breed. Hij wil wat drinken met Joni en zegt dat ie van de "fine things in life" houdt. Ik raad Joni aan even terug te berichten "what exactly do you mean with "the fine things of life" darling?". Dat wil ie uitleggen onder het genot van een drankje nu hij toch in Nederland is en binnen onze GPS coördinaten. Daar hebben wij geen behoefte aan. We zetten de telefoon uit en daar stuift Roderik binnen. Hij moet en zal sigaretten hebben en heeft met drie temazepammen en vier flessen wijn in zijn mik de halve provincie doorgefietst van benzinepomp naar benzinepomp voor sigaretten en nu ziet hij licht aan het einde van de tunnel in "onze" kroeg. Roderik biedt ons meteen wat te drinken aan. Hij is 29 en kan niet slapen zegt ie. Ik zeg "waarom kun jij niet slapen op je zorgeloze 29e, Roderikje? Hij vertelt ons dat ie 6 maanden geleden op de IC lag dood te gaan aan een embolie en longbloeding en het zo vreemd vindt dat ie er nu nog is. Ik bind meteen mijn grappen assortiment in en zeg "Roderik, dat is niet tof, ken jij EMDR?". "Ja", zegt Roderik, "dat heeft me fantastisch geholpen, dankjewel". "Roderik?" zeg ik. "Ja?". "Ga jij kappen met die slaappillen en helemaal met zoveel drank erbij kerel. Het gevaar is weg, het was je tijd nog niet en het gebeurt niet weer, ok? En fiets gerust nog eens langs die EMDR knakker, is goed voor je. Waar is die R van op je been? Van Rot op?". Roderik kijkt naar zijn tatoeage op zijn scheen. "Nee, van Roderik" zegt ie. "Nou zeg, daar had ik nou nooit aan gedacht en ik heb niet eens drie temazepammen op". Roderik is een leuke knul. Achter elk huisje een kruisje. Poor guy. Gelukkig treft ie twee wakkere wijven vanavond die het goed met hem voor hebben. Trusten Roderik, slaap lekker straks.

in or out

"Heb je daar nu ook al verstand van?". Ik trek mijn hoofd onder het motorkapje van mijn Mini vandaan en draai me om. Achter me staat een collega die ik al een paar jaar niet gezien heb. We hebben hele spannende klussen geklaard samen, die me ineens weer met een flits voor de geest staan. "Ik heb haar gewaarschuwd dat ze nu echt maat moet gaan houden", antwoord ik lachend met twee flessen 5W40 in mijn zwarte handen. Ik heb me vandaag echt aan mijn haren uit mijn eigen bed moeten trekken om aan het werk te gaan. Ik ging zelfs de olie even controleren (zeer ongebruikelijk voor een vrouw is mij wel eens verteld) om het werk nog even uit te stellen. Maar nu rol ik door deze ontmoeting toch weer gemotiveerd de werkdag binnen. Na een half uur zijn we weer van elkaars reilen en zeilen op de hoogte en vervolg ik mijn weg naar de dichtstbijzijnde vestiging om mijn email van de afgelopen weken grondig te beantwoorden en de agenda bij te werken voor na de vakantie. De dichtstbijzijnde vestiging is een uitvoeringsvestiging. De werkvloer pur sang zeg maar. Ik ben daar graag. Toen ik bij de organisatie kwam werken begon ik bovenin de boom. De afstand tot de werkvloer bleek onmetelijk groot. Toen ik het bedrijf en haar context na 3 jaar goed kende, ben ik "under cover" gegaan op de werkvloer. Dat had ik goed voorbereid. En het werkte. Niemand herkende mij. Ineens was ik een "jij" die koffie moest halen voor het hele team omdat ik nieuw was. Ik kreeg klapdeuren in mijn gezicht in plaats van dat ze open gehouden werden en moest kopiëren en gegevens invoeren. Als de groepjes met dagklussen uiteen gingen had ik geen groepje. Niemand zat op mij te wachten want "wat wist ik er nou van". Zo was het dus om als nieuwe collega in het bestaande nest te klimmen. Het voordeel was dat ik geen sociale prestatie druk voelde en dus alle tijd had mijn klus goed voor te bereiden, immers niemand lette op mij en bracht mij op andere gedachten. Veel kan ik er niet over zeggen, maar aan het eind van de eerste dag had ik een succes geboekt door in alle rust een hardnekkig raadsel op te lossen en daarmee "een lang verwachte vis aan de haak te slaan". Vanaf die dag, nog steeds onbekend voor een ieder, mocht ik met "the guys mee". Het was een ongelooflijk leerzame tijd. Ik heb 1:1 gezien en gedaan wat zij zien en doen. Ik kan het niet, maar ken het nu wel. En dat wilde ik graag. Want vanuit een ivoren torentje over het primaire proces beslissen zonder je handen vuil te maken of vuil gemaakt te hebben, kan nooit tot de beste beslissingen leiden. Het is als aas voorschrijven zonder te weten welke vis er in het water zwemt. Toen ik na een paar weken ontmaskerd werd door een wakkere collega, zat ik allang in het nest. En eigenlijk ben ik daar nooit meer uit gegaan. Daarom rijd ik op een dag als deze even naar de uitvoeringsvestiging. Even lekker no nonsense, waar het echt om gaat. Thanks guys, take care of yourselves!

Ove

Ik ben wat je denk ik noemt een forens. Als ik wakker word, rijd ik het dorp uit om te gaan werken en als het etenstijd is kom ik weer terug. De hond is je redding. Als je een hond hebt en die regelmatig uitlaat, leer je de buurt kennen. Zo leerde ik ook een man kennen die in een straatje achter mij woont. Hij heeft een bruine Labrador. Elke avond kwam ik hem steevast tegen op mijn route en nooit groette hij. In ons dorp is het vrij normaal elkaar te groeten, maar hij liep altijd stil langs me op in het donker met zijn chocoladebruine Labrador en zei geen woord. Een paar keer per jaar kwam hij met collectebussen aan mijn voordeur, uiteraard rond etenstijd. Nieren, hart, kanker, hij maakte zich overal sterk voor. Maar ook dan zei hij niets. Hij gromde iets wat op bedankt leek en klom over het gesloten hek terug. Ik denk dat ik wel 6 jaar heb gepraat tegen die man, zonder ooit een woord terug te krijgen. En op een dag groette hij en zei hij zelfs "ga jij maar voor" toen we tegelijkertijd een trapje op wilde naar het plantsoen. En tijdens de collectantenweek vertelde hij aan de voordeur waarvoor hij collecteerde, in plaats van me de sticker op de bus onder mijn neus te drukken. "Dankjewel en een fijne avond verder", in plaats van een grom onder zijn snor vandaan. Tijdens de opvolgende winter heb ik ontdekt waardoor hij is gaan praten. Het is heel simpel. In het schijnsel van zijn (foeilelijke) schemerlamp zag ik niet een hoofd boven de vensterbank uitsteken zoals eerder, maar twee. Ze waren samen aan het lezen, beide een bril op en een boek onder de lamp houdend.
Laatst heb ik een verfilming van een boek gezien. "Een man die Ove heet". Niet echt een hip and happening titel voor een film. Maar de film was de mooiste die ik gezien heb dit jaar, afgelopen jaren zelfs. Ove is een man van rond de zestig die iedere ochtend zijn ronde door de wijk doet, de kliko's opent, vloekt als er een pot met deksel in zit en vervolgens het glas van de deksel gaat scheiden en de klep van de kliko dichtsmijt met 115 PK, nummerborden noteert van mensen die scheef geparkeerd staan, katten opjaagt uit hun schuilplekje en niet-buurtbewoners de stuipen op het lijf jaagt als zij per ongeluk door de straat lopen zonder de buurt als eindbestemming te hebben. Ove is niet blij. Ove is niet happy in dit leven. Ove heeft een strop geknoopt om aan zijn plafondhaak te gaan hangen. Ove heeft zijn dubbelloops jachtgeweer uit de kast gehaald om onder zijn kin te zetten en zijn autoramen vast afgeplakt. Maar Ove knijpt er niet tussenuit. Hij heeft zelf niet door wie of wat hem stopt dat te doen. We zien hoe Ove geworden is wie hij werd, maar ook hoe zijn omgeving op een echt hele subtiele manier zijn leven redt, de moeite waard en zelfs tot een feest maakt. Kosteloos, moeiteloos, maar alles behalve achteloos. Blijf praten tegen stille mannen met snorren of chagrijnige gesloten vrouwen. Op een dag geef je ze de zon, misschien wel zonder dat je het weet. Echt even Ove kijken!

teva

Hoe vaak moeten we het nu nog zeggen mannen, dat Teva’s in de top drie van libido-killers staan? Hoe kan het dat er nog steeds aangebeld wordt met Teva slippers aan? Moeten we nu echt de deurbel zo afstellen dat jullie op Teva’s 220V terugkrijgen? Zouden jullie misschien thuis heel even kunnen kijken wat die autobandsandalen met de rest van je outfit doen, voordat je besluit dat ze lekker lopen? Ze mogen dan misschien lekker lopen, maar verder doen ze niets meer “lekker”, geloof ons. Het prijken van witte lange tenen met te lange teennagels op een zwart stuk rubber onder klittenbandjes door in kinderlijke nylonkleurtjes is echt misselijkmakend. Om over het geluid van dat lostrekken van die inmiddels gekrulde klittenbandjes maar niet te spreken, het gaat ons door merg en been. De warme maaltijd komt acuut terug naar de slokdarm en dan zonder maagsappen.
Als je geen bevalling op de snelweg hebt gedaan waarbij je je Van Bommels even geruild hebt met de Teva’s uit de startkabelkoffer uit de achterbak omdat de vliezen op knappen stonden, als je niet minstens twee Christelijke bejaarden aan je arm de piramides van Giseh in helpt bij 45 graden Celsius na een dag door de woestijn sjouwen, niet de dakgoten van je huis aan het schilderen bent of je sleurhut aan het hogedrukken, geen gebroken voet hebt en graag contact houdt met de vrouwelijke helft op deze aarde, gooi ze dan alsjeblieft bij het restafval en heb het er niet meer over.

coup?

Als ik op mijn werk “cappuccino” in wil drukken verschijnt er een grote hand over mijn schouder die het voor me doet. Op mijn andere schouder rust zijn andere grote hand. We besluiten ons rustmoment even samen te pakken en hij vertelt over zijn zoon Jesse. Jesse is de laatste weken steeds vergezeld van een soort schaduw genaamd Brenda. “Op zich nog niet zo erg, maar zodra ik koffie voor mezelf ga zetten, ploft zij op mijn plekje in de hoekbank neer en neemt de afstandsbediening over. Echt elke stap die ik wegloop van mijn plek wordt door haar ingenomen. En als ze drinken pakt, pakt ze alleen voor haarzelf. Het is een echte Brenda ik ben er helemaal klaar mee”. Ik zeg “Hemel in prijzen hoor, dat vindt ie dubieus. Het kan nooit zo zijn dat pa mijn vriendin leuk vindt, dan is er echt iets mis aan haar. Immers, dan is ze waarschijnlijk degelijk, preuts, verstandig, slim en beleefd. Dat moet ie helemaal niet hebben, dan is het snel exit met Brenda”. “Nou, ze gaan zelfs op vakantie. Eerst gaat Brenda twee weken met haar vriendin, en dan komt ze om 01:00 s nachts weer aan op Schiphol en vliegt ze om 05:00 weer terug met Jesse, of ik effe de vuile was mee terug wilde nemen van Brenda en de nieuwe tas met kleren ophalen bij haar moeder voor de volgende week vakantie. Ik heb gezegd dat ik daar niet aan ga beginnen. Dat ik hem naar Schiphol breng voor vertrek en daarmee klaar. Mama Brenda mag het verder zelf regelen met de tas navelshirtjes, de pil en zeven kruiden shampoo”. Jesse had gezegd dat dat prima was, maar dat ie dan wel om 01:00 op Schiphol wilde zijn al, zodat ie Brenda van de plane kon halen en nog even 4 uur met haar op Schiphol kon wachten. “En dan kan ik daar ook een uurtje of wat staan wortelschieten totdat ik jou kan uitzwaaien? Trouwens, waar gaan jullie eigenlijk heen?”. “Turkije” had Jesse gezegd. “Daar is het momenteel niet zo veilig kerel, dat lijkt me een slecht plan”. “Niet waar wij zijn hoor pa!” “Waar ga je dan heen?”. Dat moest Jesse nog even precies uitzoeken, had ie gezegd. Dat wist ie uit zijn hoofd niet te liggen. “Weet je dat daar vandeweek een coup gepleegd is?”. “Een coup? Wat is dat dan?” Nadat ie uitgelegd wat een coup was, had ie Jesse verzekerd dat papa zelf bepaalde of Jesse kon gaan of niet. En dat, mocht het zover komen dat Jesse de plaats kon aanwijzen op de kaart van Turkije en er op dat moment nog sprake was van een coup of haar gevolgen, hij dan Jesse zijn reis terugbetalen zou en Jesse niet naar Turkije ging. Dan kon Brenda gewoon in haar eentje gaan, met haar schone navelshirtjes en uitgezwaaid door haar moeder. Ik zei “Dat lijkt me een prima scenario! Well done papa!”

"speciaal plekje"

“Kwartiertje later, laatste uitstel!” “OK, tot zo!” Ik druk op de bel bij Joni en ze komt met haar broek op haar knieën de trap af van haar bovenwoning. “Het maakt me niet uit wat je aan hebt, als je je broek maar aanhoudt” zeg ik. Wat ons bindt is dat we beide bekaf zijn van onze dag-beslommeringen. We zijn een soort familieopstelling begonnen in ons plaatselijke Jordanese kroegje. Rood licht achter de bar, tapijtjes op de tafeltjes, voetbal aan de muur en onzin op de barkrukken. Heerlijk om de dag mee af te sluiten (heel) af en toe. De familieopstelling is niet zwaar (hoewel) en betreft nieuwe biersoort in varianten die de naam hebben van familieleden. We zijn mild begonnen met de witte dochter en moeder, maar inmiddels al aan de opa toe. Een donker bier van stevige gisting. Joni zegt “wat vind jij nou van echtparen die apart slapen?”. “Eerlijk of fatsoenlijk?” vraag ik. “Belachelijk, koffers pakken en moven. Er is geen gezonde zuivere vent die niet naast zijn naakte vrouw wil liggen denk ik”. En dan verklaart Joni me het hele verschijnsel van apart slapen binnen je huwelijk. Ik ga het niet verklappen om niemand in diskrediet te brengen maar mijn ietwat ongezouten mening onderstreepte haar filosofie. Af en toe kijken er wat mannen onze kant op. Deze keer niet zo toeschietelijk als toen we de andere keren met de familieopstelling druk waren. Opa hakt er flink in merk ik, maar dat zeggen we natuurlijk niet. “Wat vind jij dan van een “speciaal plekje”?”vervolgt Joni. “Oh ja, die is ook hilarisch, een speciaal plekje. Nog steeds benieuwd waar dat plekje dan zit hahahaha!”. “Ja, dat laat zich raden” zegt Joni. “En aan welke aantallen moet je dan denken bij speciaal plekje?”. We gniffelen in de bescheiden schuimkraag. De mannen vinden ons ineens niet zo leuk meer. Ze delen hun pinda’s niet meer met ons (wat geen straf is na ettelijke toiletgangen en ongewassen handen) en kijken een beetje betrapt en benepen. “Ja, jij hebt bij mij ook een speciaal plekje, samen met de rest van je jaarclub whahahaha!”. He wat zijn we weer lollig. We gieten als kerels opa ad fundum achterover. “Jongens, wij gaan tandjes poetsen en onze pyjama uit de pyjama-zak halen. Komen morgen even betalen want zo laat kunnen we niet met portemonnee over straat. Welterusten en tot gauw weer hé!”

he?

Oom Barry heeft ons uitgenodigd om samen met hem en tante Sjaan pannenkoeken te gaan eten. Half zes moeten we in het pannenkoekenrestaurant zijn. Oom Barry houdt van ons gezelschap en van jenever en ook al bijna 50 jaar van tante Sjaan. Beide zijn ze dik 80 jaar en al flink doof. Ze hebben allebei nog een goed oor, maar dat zit net aan de verkeerde kant van hun hoofd om efficiënt naast elkaar te zitten. Tegenover elkaar werkt het beste, zeggen ze. "Dat hebben we natuurlijk allang uitgeprobeerd Tess!". Neemt u mij niet kwalijk. Mijn oudste zit met haar telefoon haar tijd wat op te leuken, waarop oom Barry zegt "Zeg, denk jij dat ik een Pokemon ben soms? Ik lijk er wel op maar ik heb de verkeerde kleur, dus doe dat ding weg". We hebben de jenever aan hem gegeven met de boodschap "voor straks als u weer thuis bent met tante Sjaan". "He?" zegt oom Barry. "VOOR STRAKS THUIS" zeggen wij. Dan gaan we pannenkoeken eten. Ze vinden het reuze gezellig. Als we praten moeten we allemaal naar het midden van de tafel buigen met onze hoofden en oren. We hangen met onze borsten en stropdas in de stroop, maar we kunnen elkaar wel redelijk verstaan. "Lekker gekookt oom Barry, we hadden er thuis al zin in!". "He?" zegt oom Barry. "WE HADDEN ER THUIS AL ZIN IN!". "Zeg, hoe gaat het eigenlijk op je werk Tess". "Goed oom Barry, veel te doen nog maar fijne collega's en mooi werk". "He?" zegt nu ook tante Sjaan "ik versta jullie niet als jullie zo zacht praten hoor". Ik lig met mijn spulletje in de stroop, heb een rood hoofd en dito keel van het harde praten en probeer te blijven lachen. "DAT ZE TOE IS AAN VAKANTIE" helpt oom Barry. "Zeg, ik wil straks een Selfie met jou hoor!" zegt hij tegen mijn oudste. "Oke oom Barry, dat is goed!". "He?" zegt hij met volle mond pannenkoek. "JA DAT DOEN WE, LEUK" roep ik. "Nee, met die daar!" schreeuwt oom Barry. "Wat willen jullie na gebruiken?" zegt oom Barry. "He?" zegt mijn oudste tegen mij. "Of je nog een toetje wilt" leg ik uit. We kiezen luidkeels van de kaart en zijn verwonderd dat de bestelling er al aankomt zonder dat we besteld hebben. "Hoe weten ze dat nou?" zegt tante Sjaan. "He?" roept oom Barry. "HOE WETEN ZE DAT NOU?" herhaalt ze met rode wangen en een schaterlach met spetterende pannenkoekresten. Wij duiken weg en gieren van het lachen. "HET WAS GEZELLIG HE!" roept oom Barry als we alles opgegeten hebben en naar het slagveld op de tafel kijken. "Nou zeker oom Barry, nu gaan we de Selfie nog even maken". "He?" zegt hij. "DE SELFIE OOM BARRY!". Samen gaan ze op de Selfie. "IK WEET NIET MET WIE JIJ LATER VERKERING KRIJGT, MAAR KNAPPER DAN DIE KEREL OP DE SELFIE GAAT IE ECHT NIET WORDEN HOOR!". Eenmaal buiten gekomen wordt het tijd voor afscheid. "HARTELIJK DANK VOOR HET GEZELLIGE DINER OOM BARRY" zeg ik. "Je hoeft niet zo hard te praten, ik versta je prima hoor meid" zegt ie, en geeft me een dikke knuffel.

onuitwisbare liefde

(don't try this at home)

Dit is een bericht voor iedereen die een onuitwisbare liefde (O.L.) heeft. En iedereen heeft er wel eentje, Freud zei het al. (De man was zijn tijd ver vooruit). Je moeder heeft er een, je opa, je kind, je man, je postbode, je kapper, je baas, je schoonmoeder en jijzelf dus zeer waarschijnlijk ook. Een O.L. is iemand die nooit meer uit je systeem gegaan is sinds de dag dat je acht sloeg op diegene, je er een woeste of juist leien-dakje relatie mee had, of al die tijd gedroomd hebt er een mee te hebben. Een O.L. is een verloren, bedankte, verboden of onmogelijke liefde, maar onuitwisbaar is ie sowieso. En dan van de soort die je je leven lang achterna blijft zitten in je hart. “Als ik geweten had wat ik nu wist, had ik toen nooit het hazenpad gekozen” of “had ik kunnen voorkomen dat mijn lief me verliet en durft hij of zij me wel weer onder ogen te komen?”. De verboden of onmogelijke liefdes zijn van een andere orde maar minstens zo aanwezig. What if......monogamie niet langer in de grondwet staat geschreven? What if.......ik mijn quasi zelfstandigheid eens loslaat en onthul dat ik niet meer verboden wil zijn of onmogelijk ben? Wat als de ander je op een dag die boodschap stuurt? De O.L.’s houden ons uit de slaap, ze reizen met ons mee door de dagen, de maanden, ja zelfs de jaren van ons leven. Ze trekken onze vingertoppen naar onze smartphone en weer terug, doen ons stil staan bij waar we zijn en of we daar op het juiste kruispunt staan. Veelal in stilte, zonder het van elkaar te weten. Iedereen heeft een O.L. Maar behalve een O.L. hebben, ben je er zelf waarschijnlijk ook een. Ooit aan gedacht? Dat jij ook iemands O.L. bent? Dat als jij in stilte aan je O.L. denkt en je jezelf op de mooiste plekken op aarde met de grootste schaterlach of de meest mooie momenten inbeeld met je O.L., jouw O.L. hetzelfde met jou doet? Dan wordt het tijd om af te spreken.

24 uurs kamer

Lunchafspraak met Thomas. Heerlijk. Zijn gezelschap is tegenovergesteld aan de smakelijkheid van de lunch (biologisch bruin brood met onbespoten salade en kunstmatige smaakstoffen vrije zongedroogde tomaatjes met scharrel Serranoham). De ambiance daarentegen is zo ontzettend Thomas, en hou ik geheim. Thomas staat midden in de essentie van het leven. Daarom ben ik graag bij hem. Hij verdient er ook zijn geld mee, omdat hij er gewoon vreselijk goed in is en onvoorstelbaar veel van weet. We hebben elkaar schaterlachend leren kennen onder voor mij vrij barre omstandigheden (voor Thomas een koekie) en dat bleek een goede basis. Hij vertelt me over een 24 uurs kamer. Ik begin al een beetje te grijnzen maar Thomas vervolgt zijn verhaal met een serieus gezicht. Booming business, de 24 uurs kamer. Het is een kamer die je kunt huren van een rouwcentrum waar de overledene kan worden opgebaard en waartoe je dan 24 uur toegang hebt. Die kamer is dan de ruimte van de nabestaanden zolang ze hem gehuurd hebben, te gebruiken naar eigen inzicht. Ik zeg “wie krijgt er dan een sleutel? Alleen de testamentair executeur?”. Thomas gniffelt kort en zegt “dat weet ik niet Tess, een of twee nabestaanden. Misschien is er wel een sleutelkastje met code ofzo”. “Kun je de code ook op de rouwkaart laten drukken alvast? Handig tijdens het EK, dan redt iedereen zich er maar mee. Wij kijken de penalty's even want dat vond oom Gerrit ook altijd zo spannend, dat snapt ie wel”? Thomas voelt hem aankomen en begint glimlachend aan zijn biologische bruine brood. “Mag je tante Toos ook een andere jurk aantrekken en als verrassing een bos heliumballonnen aan haar stijve vingers knopen? Of de (let op!) duim, wijsvinger, ringvinger en pink van opa Gierst-van Ooipolder terug knikken naar binnen, als "dank" voor zijn goede komaf (die hem veel ellende bezorgd heeft)? En lijm je dan alle sieraden vast aan betrokkene met al die inloop? Zet je er een camera op verbonden met je Iphone om orgaandiefstal te voorkomen? Mag de popcorn mee naar binnen en is de frituurpan niet te warm zo vlak bij de koeling? Kan de zonnebank nog even aangesloten op een timer omdat buurvrouw Breedvanstof zo witjes heengegaan is?”. “Tess, in een 24 uurs kamer mag je doen wat je wilt. En nu je het zo zegt, ben ik ook benieuwd waar dat allemaal nog toe gaat leiden. Hoe is het eigenlijk met jou? Koffie?” 

delsey 4wd

Ik snak ernaar om in het holst van de nacht op mijn koffer te gaan zitten, de uitpuilende jurkjes naar binnen te proppen en mijn zilveren “expandable hip and happening Delsey 4wd trolley” dicht te ritsen. Uiteraard weer boven de 25 kilo voor een week, maar wat kan het schelen. Het voordeel van ‘s nachts vliegen, is dat je nagellak goed kan drogen in de paar uurtjes voorafgaand aan het uitpuilende koffermoment. Iedereen slaapt alvast in schoon ondergoed en alle chaos heeft een plek achter een deur, containerdeksel of stofzuigerklep gevonden. Instructiebriefjes liggen op het aanrecht en het hondenpension heeft er een kanjer bij. Just me, myself, and I. En de maan. En 25 kilo in een kubieke meter om de trap af te wroeten. Straks nog even een paar uurtjes zweten in de lijnvlucht, afgesloten door weer een of andere shitlanding op een te korte landingsbaan van een te klein vulkanisch berotst eilandje in een te grote zee, en dan ben ik weer helemaal het vrouwtje. Dan begint het weerzien van vertrouwde en gemiste gezichten, van hartelijkheid en verwennerij. In het idyllische dorpje tegen de voet van de berg en vanuit het mediterrane appartementje met vijf kleine privé balkonnetjes rondom. Haar voorzijde aan het zwembad en haar achterzijde aan het strand, waar het beste restaurant van het eiland de meest verrukkelijke ligbedjes heeft en het meest fantastische personeel. In een cultuur waar kinderen nog echt kostbaar zijn en vrouwen wonderschone schepselen die je in de watten moet leggen tot je scheel ziet. Waar alles brandschoon en overgoten met bloemen is. Waar in de warme zomernachten bij het ruisen van de zee mooie gesprekken worden gevoerd in gebroken Engels, aangemoedigd door de local drinks en de zonnebrand van de dag. Waar je alles met je slippers voor je bed laat vallen en morgenochtend alleen maar hoeft te checken op welke van je balkonnetjes die dag het uitgebreid ontbijt is neergezet met de tekst “goedemorgen, heb een fijne dag”. Ik snak ernaar.

timing

"Hey Tess, sta jij hier de hele avond al?" roept Koen over de mensen heen, terwijl ik net in gesprek raak met iemand die ik heel graag wilde zien (en dat was vice versa). Ik was zo te zien de enige ouder die op het afgesproken tijdstip haar kind van het feest kwam ophalen. Dat was namelijk een half uur voor afloop van de voetbalwedstrijd Italië-Duitsland, vandaar. De rest zat nog aan de buis gekluisterd terwijl ik de was, de stofzuiger en de dweil nog even gezellig ter hand had genomen op de zaterdagavond. In de door de rookmachine gevulde woonkamer vol restanten van party poppers en Ronnie Flex, bestormen de kinderen me met een slinger van 300 neon party sticks en draperen het ding om mijn schouders. Trots op de kwaliteit van hun party. De vader van de jarige geeft me ondertussen een glas Pouilly Fume en grijnst "ik schenk alleen maar goede wijn, schat". Ik heb "schat" nog nooit gesproken maar blijkbaar zie ik er schattig uit na een avondje house keeping. Ik kan niet anders zeggen dat het een vrolijke vent lijkt met een goede vleug omgang met uitgepoetste vrouwen. Helemaal ok. De Pouilly Fume is trouwens mijn favoriete witte, en mijn kind zit nog volop te Flexen dus toe maar. Er komen steeds meer ouders binnen. Verlenging, iedereen stapelt in de hang-out voor de tv en de temperatuur loopt op tot een graad of dertig door de penalty's. Koen roept "Tess, kun jij bij de fles?". Dat rijmt vindt iedereen. En dat is ook zo. Echt goeie gesprekken ga ik hier niet hebben vanavond, maar gezellig kon het nog wel eens worden. Dan is daar meteen iemand die aan mijn broekzak trekt. "Mam, ik wil naar huis, ik ben zo moe!". "Dat is goed schat, het is ook al laat. Ga maar even dag zeggen en bedanken, dan gaan we". Met honderd stappen zijn we thuis. Ik laat de hond uit, schuif de knuffel onder het dekbed en zeg "weltrusten lieverd" tegen een al slapend gezichtje. Dan draai ik de voordeur achter me dicht en loop terug naar Koen en consorten. "Waar stond mijn glas, het was nog niet leeg" zeg ik. "Hier schat, ik vul het nog even bij. De Pouilly Fume toch?" zegt de papa weer onverminderd gastvrij. "Klopt, anders had ik mijn schoenzolen niet verpest aan de terugweg", glimlach ik bijdehand. En het werd een heerlijke avond om de hoek. Laat, onverwacht en hartstikke leuk. Toen ik thuis kwam was er gestofzuigd en gedweild, de was hing en de hond sliep. Wat wil je nog meer. Kon in een streep door naar boven. Alles onder controle. Kwestie van timing.

door bitch

Einde van de werkweek, de laatste dag. Margot ik reizen in alle vroegte uit verschillende windstreken naar het "hoofdkantoor". Sterre zal haar momentje hebben, haar officiële momentje. Samen met honderd anderen. Er is niemand van op de hoogte behalve de organisatie, Sterre zelf en wij. Gewapend met bloementaart en feestelijke make up, stappen wij in vrijdagochtendkreukels het hoofdkantoor binnen, scoren echte koffie in het restaurant en haasten ons ermee in hand via de toiletten naar de feestzaal. "Waar gaat u naar toe?". Weg feestvreugde. Voor ons staat een opgewarmd lijk dat aangekleed is alsof ze het land gaat toespreken met haar derrière in de hermelijnen mantel. Haar waterperoxide haar is eind 2012 overleden maar hangt wonderwel nog aan haar hoofd, haar lippen zijn knalroze gestift en lijken wel het "andere uiteinde” van haar voedselverteringskanaal, zoveel rimpels zitten erin. Ze is halverwege de veertig schatten wij, en ze mag de telefoon aannemen van het algemene nummer waar het huisnummer van het hoofdkantoor wordt opgevraagd. Voor alle overige vragen moet ze doorverbinden naar haar collega. Margot en ik blijven staan op onze hakjes met onze armen vol bloemen en echte koffie. Recht voor haar neus. “Wij komen van ver, horen hier erg welkom te zijn, willen even koffie voordat we een paar uur verstoken zijn van plee en koffiemachine en gaan nu naar binnen. Tenzij jij zegt dat dit niet de goede zaal is en datgene wat er op die grote beamer staat allemaal niet waar is. Dan raden we je ontslag en een psychiater aan. Sowieso wel handig, en fiets even langs een Bergman kliniek ofzo, jullie zitten hier toch zo lekker centraal”. Door bitch. Schande voor ons bedrijf.