door bitch

Einde van de werkweek, de laatste dag. Margot ik reizen in alle vroegte uit verschillende windstreken naar het "hoofdkantoor". Sterre zal haar momentje hebben, haar officiële momentje. Samen met honderd anderen. Er is niemand van op de hoogte behalve de organisatie, Sterre zelf en wij. Gewapend met bloementaart en feestelijke make up, stappen wij in vrijdagochtendkreukels het hoofdkantoor binnen, scoren echte koffie in het restaurant en haasten ons ermee in hand via de toiletten naar de feestzaal. "Waar gaat u naar toe?". Weg feestvreugde. Voor ons staat een opgewarmd lijk dat aangekleed is alsof ze het land gaat toespreken met haar derrière in de hermelijnen mantel. Haar waterperoxide haar is eind 2012 overleden maar hangt wonderwel nog aan haar hoofd, haar lippen zijn knalroze gestift en lijken wel het "andere uiteinde” van haar voedselverteringskanaal, zoveel rimpels zitten erin. Ze is halverwege de veertig schatten wij, en ze mag de telefoon aannemen van het algemene nummer waar het huisnummer van het hoofdkantoor wordt opgevraagd. Voor alle overige vragen moet ze doorverbinden naar haar collega. Margot en ik blijven staan op onze hakjes met onze armen vol bloemen en echte koffie. Recht voor haar neus. “Wij komen van ver, horen hier erg welkom te zijn, willen even koffie voordat we een paar uur verstoken zijn van plee en koffiemachine en gaan nu naar binnen. Tenzij jij zegt dat dit niet de goede zaal is en datgene wat er op die grote beamer staat allemaal niet waar is. Dan raden we je ontslag en een psychiater aan. Sowieso wel handig, en fiets even langs een Bergman kliniek ofzo, jullie zitten hier toch zo lekker centraal”. Door bitch. Schande voor ons bedrijf.