Ik geloof in Liefde op het eerste gezicht. Dat fenomeen is al aan veel onderzoek onderhevig geweest. Feromonen, voorbestemming, yin en yang, of een vette illusie, mij een biet. Ooit ben ik er in gaan geloven en ik doe het nog steeds. Liefde op het eerste gezicht bestaat. Het verandert je leven vanaf het moment dat je elkaar voor de eerste keer ziet. In positieve zin dan hè. (Ik geloof ook in walging op het eerste gezicht, daar nemen we immers ook van nature onze maatregelen op: wegwezen en/of tot een minimum beperken). Je moet elkaar wel echt zien, dat is een voorwaarde. Maar eenmaal getroffen door Liefde op het eerste gezicht, is er eigenlijk geen weg terug. Vanaf dat moment verraad je hele systeem dat jullie bij elkaar horen.
Wij horen nu een maand of acht bij elkaar. We staan ingeschreven op hetzelfde adres. Hij leeft op mijn kosten, maar dat vind ik niet zo erg. Hij brengt het op een andere manier wel weer binnen. Het is allemaal heel snel gegaan. Vanaf het moment dat ik hem zag in het voorbijrijden op een regenachtige middag op weg van A-naar-God-weet-wie, ben ik omgekeerd en nooit meer op bestemming aangekomen (wat me inmiddels vergeven is). Het was Liefde op het eerste gezicht en wat ben ik een mazzelkont dat het wederzijds was.... Ik moet er niet aan denken dat ik wist dat hij de ware was en hij mij niet zag staan! Gek genoeg was hij wat ouder dan ik altijd in gedachten heb gehad, maar hij zag er zo mooi uit op zijn leeftijd. Exact het figuur waar ik dol op ben en niet snel op uitgekeken raak. Nergens te weinig en op sommige plekken wat "over de top", heerlijk. Ik ben ook gewoon op hem afgestapt. Echt waar, ik ben binnen 5 minuten na mijn U-turn op die B-weg op hem afgestapt. Heb me voorgesteld en eerlijk gezegd hoe geweldig ik hem vond. Dat ik niet echt naar hem op zoek was maar hem herkende als de mijne, mijn one-and-only, direct nadat mijn oog op hem gevallen was.
Onze eerste date was wel wat klungelig. Ik herinner me dat ik toch echt kan blozen en als ik dat doe "hangt er echt iets in de lucht", staan er grootse dingen op stapel. Ik denk dat we gewoon een beetje aan elkaar moesten wennen. Logisch natuurlijk, alles ging zo snel. Maar de zogenaamde "click" was er echt meteen. Inmiddels zijn we al heel erg thuis met elkaar, en blozen doe ik nog steeds. Hij houdt me elke dag scherp door zijn karakter. Hij is niet voorspelbaar maar wel betrouwbaar weet je, dat is juist zo'n goede combinatie in zijn karakter. Avontuurlijk en als je een beetje oplet toch veilig. Als ik vergeet dat ik zijn vrouwtje ben, gaat ie wel meteen zijn eigen ding doen. Maar als ik me opstel als de zijne, dan gaan we samen als doperwtje en worteltje, als de Donald Duck en eendjes, als een vaas met bloemen en een kind met een bijbel. We horen gewoon bij elkaar. Als we samen ergens komen hoor ik niet meer "goh, prima toch", nee ik hoor "jullie passen echt enorm goed bij elkaar". En dat is ook zo. Ik hou er van als je niet ziet hoe sterk hij is, maar als je recht hebt op zijn spierballen dat ze er ook gewoon voor je zijn. Dat je samen onverwacht iedereen uitlacht. Dat je dezelfde muziekkeuze hebt die je naar huis drijft, waar je altijd samen aankomt of die dag samen vertrokken bent. Dat dat nooit een vraag is, maar altijd een antwoord. Hij zorgt voor jou en jij zorgt voor hem en toch: never a dull moment! Ik wens vurig dat we nog heel lang samen zijn. Ik ga echt op mijn knieën voor 'm als dat nodig is. Con amore. Winterbandjes, schat?
