Nou, dat waren we. Man wat hadden we uitgekeken naar deze dag. Vanwege het gelijkheidsbeginsel eens een keer geen koehandel over zakgeld, snoep en frisdrank voor in de rugzak. Iedereen gelijk dus niemand mag ook maar iets meenemen behalve zichzelf. Op zich een goed principe en niet in de laatste plaats omdat dat ons ochtendritueel verkort met 1,15 minuut (voor de ervaren moeder dan he, in den beginne ben je daar 3,40 minuut druk mee).
De kinderen ontmoeten elkaar in kleding voor 18 graden bij 5,5 boven nul op ons navel-niveau. Wij zijn ze allang vergeten, wij hebben veel om bij te praten. En rap bijpraten, want dadelijk begint onze dag, een dag zonder verantwoordelijkheden, zonder taxi-bordje op de auto, zonder "mama, mag ik"! Een dag waar we vreselijk veel zin en de hele week naar uitgekeken hebben. Maar zij denken er ineens anders over. "We hebben het koud. We zijn moe. We hebben niet zo'n zin meer mama". De bus van Evenweg.nl staat al klaar met (natuurlijk) Ali erin (wie rijdt er anders op zaterdagochtend om 0830 uur). Niemand wil zijn kind als eerste de bus in duwen. Dat lijkt net of je er van af wilt. Dus wij gaan het gesprek aan op ons navel-niveau. "Het is een graad warmer waar jullie naartoe gaan en het wordt een hele mooie zonnige dag! In de bus kun je lekker samen kletsen of nog ruim een uur slapen en er is misschien wel een wc in de bus voor als je moet plassen. Het wordt echt hartstikke leuk, en bovendien heb je van de week mijn Ipad al stukgegooid dus je gaat zeker die bus in!". Ze kijken ons verbaasd en rillend aan. Dan mogen ze de bus in. Er wordt 6 keer geteld. We vertrekken 20 minuten te laat en we tellen 6 keer of alle kinderen er zijn. Volgens mij is die telmethode die van de terugweg, maar hey: ons hoor je niet meer, wij halen rustig adem nu het erop lijkt dat het er echt van gaat komen. Het zou wel cru zijn om de kinderen nu weer de bus uit te zetten met de boodschap "verrassing! jullie gaan vandaag weer lekker met jullie mama's mee!". De bus rijdt weg, wij strooien uit alle macht handkusjes naar het ene raampje waar twee witte kopjes achter prijken. Gelukkig zwaaien ze nog terug. Wij kijken elkaar aan en er is op onze gezichten weinig meer te lezen over eigen belang. Van ons gezicht lees je "als dat maar goed gaat en ik wilde dat het alweer 1830 was". Dan herpakken we onszelf. "ennugauweffewegwezen.nl! Fijne dag he, tot vanavond!". Niemand weet wat wij gaan doen, maar wij wel!
