Op weg naar Edvard en Vincent in Amsterdam, word ik ineens een soort van uitgelaten. Het bezoek stond al een tijdje gepland en ik was er niet zo mee bezig tot deze dag begon. Vincent ken ik al wat langer en veel beter dan Edvard. Edvard heb ik leren kennen door mijn grote vriend die in het westen woon, aan "see". Hij is kunstschilder en nog veel meer. Zijn huis is een oase van impressies en weerspiegelingen van wat was, is en altijd zal zijn. Ik zou er het liefst een etmaal met een glas of wat Faustino IV in een mobiel warm bad gaan liggen om me langs de muren van de vertrekken in zijn huis te verplaatsen. Als Edvard daar op handen gedragen wordt, wordt het tijd hem beter te leren kennen.
We hebben afgesproken aan het Museumplein. Edvard is naar het Van Gogh museum gebracht. Vincent was er al. Buiten staat een rij van honderden mensen maar vanwege (eindelijk eens wat) planning mag ik zo doorlopen. Gauw de oordopjes in en de Ipod aan. "Van Gogh en Munch". Vanaf dat moment zie of hoor ik niets anders meer dan de naakte waarheid over de heren. Hoe vereerd maar ook hoe kwetsbaar hangen zij zwaar beveiligd aan de muren met hun worstelingen, hun depressies en psychoses, hun ongelooflijke instincten, hun visionaire intelligentie, hun innige verlangens en diepste teloorgang. Ineens vraag ik me af of ze dit werkelijk wilden delen. Delen met zovelen. Van Gogh arm, Munch rijk, noord en zuid, beide overspoeld door de beleving van angsten, emoties en onzekerheden, die blijkbaar in de kunst een uitweg vond omdat zij de weergave en expressie ervan nog enigszins mogelijk maakte. Ik vertel mijn kind tussendoor dat die kleine Zaaier van Van Gogh ongeveer vijftien keer het huis van de niet onvermogende ouders van een van haar klasgenootjes waard is. Ik schuif vervolgens op naar de gelijkenis in automutilatie van de beide grootheden. Een oor tegen een vinger. Beide vervolgens door hen zelf visueel vastgelegd. Ergens voelt het zo niet-integer om zo in hun diepste "zijn" te belanden, maar de schilderijen komen er wel door tot leven, tot doorkijk en tot een soort van diep respect voor de manier waarop zij hun wereld hebben "gemanaged" met zulke hoofden, zulke zielen. Het pakt je een soort van "bij de strot".
Buiten schijnt de zon. We laten ons fotograferen bij de letters van Amsterdam tegenover het Rijksmuseum. Ik vraag mijn kind welk schilderij het mooiste was vandaag. Gelukkig is het antwoord "de zonnebloemen".
