pick your vic

Ik ben nogal wat je noemt een kletskous. Nou ja, of ik echt klets weet ik niet (ik denk dat het erg mee valt) maar een spraakwaterval daar kan ik rustig voor doorgaan. Die feedback heb ik trouwens nog nooit gekregen, maar soms denk ik het te zien aan de blikken om mij heen. Zo van “jongens, wie haalt de batterijen eruit” of “heeft er vandaag iemand getrakteerd op roze koeken?”. Nu gaat kwebbelen en waarnemen van non verbaal gedrag samen als hardlopend rekensommen maken: nauwelijks of niet. (trouwens: kwebbelend hardlopen kan ik als de beste) Ik denk dat ons brein op een of andere manier niet senang is die twee taken te combineren, anders had ik me dat overlevingsmechanisme zeker eigen gemaakt, al was het maar uit puur lijfsbehoud.

Feedback wil ik altijd het liefst luid en duidelijk hebben. Vertel het mij zo dat ik er niet omheen kan, omkleed dat met redenen en argumenten voor mijn eigen bestwil “and I’ll follow you like a lost puppy”. Maar wie er echt heilzaam te werk gaat met feedback is Victor. Victor gelooft het wel met mijn verbale aanslagen per minuut. Victor wordt daar niet anders van. Victor zit aan de vergadertafel als een kussen in mijn rug, de dampende kop koffie in de vroege morgen naast mijn telefoon. En hij zit er altijd al als ik met de haren in de fik kom binnen rennen en mijn tas (liefst) naast die van hem gooi. Victor praat niet als je binnen komt, maar laat je binnen komen. Hij gunt je die ruimte. Victor is cool. Hij zet je met twee benen op de grond zodat jij kunt vlammen en doet er werkelijk niets anders voor dan er te zijn.
Nu werk ik in een bedrijf waar men nogal graag wat vindt. Eigen mening is goud waard, probeer oneindig te differentiëren van die van anderen (al was het maar om te differentiëren voor je geld) en voeg pas weer samen als je carrière in het gedrang komt. En zend je een ongeluk. Zenden is macht. Victor doet daaraan niet mee. Victor doet mij denken aan het spreekwoord “spreken is zilver, zwijgen is goud”. Aan “jij maakt je werk, je werk niet jou”. Victor praat alleen wanneer het tijd is om te spreken (Victor spreekt). En anders houdt hij zijn mond. Drinkt wat van zijn koffie. Haalt een pluis van je jasje. Heeft tijd voor non verbaal gedrag, vormt zijn mening en maakt zijn afwegingen. En zegt vervolgens wat er gezegd moet worden: datgene wat nog niet gezegd is en er echt toe doet. Over zijn onmetelijke kennis en ervaring spreekt hij zelden of nooit, maar ze komen tot uitdrukking in elke zin die hij de vergadering gunt en doet afstevenen op een rendabel samenzijn in acceptabel tijdsbestek. Ik heb bij Victor altijd nog elke vraag beantwoord gekregen, elke krater in mijn kennis, elke dwaling in mijn gedachten: niets was hem te min of teveel.

Het hoeft niet luid en duidelijk en met redenen omkleed: voor mij is Victor mijn feedback, de confrontatie met mijzelf, de deur naar groei en inspiratie, naar effectiviteit en efficiëntie. Dus ogen open en pick you Vic.