Ineens is de zomer voorbij. Nog voor de kledingkast-wissel is de zomer voorbij. Ik deel mijn zorg hierover met Juul op de Franse stoeltjes voor de winkelpui, die inmiddels met hun gietijzeren pootjes in de goudgele blaadjes staan. Ik vind het wel wat hebben, maar dat ga ik niet toegeven. Ik heb het niet op kou. Niet op koud weer en koud water, niet op kille mensen en niet op koude koffie. Juul haar thee is altijd snoeiheet.
Ze vertelt me dat mijnheer Lief er gisteren was. Mijnheer Lief kwam haar winkeltje binnen met de boodschap: “Ik zoek iets heel lekker warms voor mijn vrouw”. Mijnheer Lief is 91 jaar. De tranen springen ons in de ogen. Bij Juul al voor de tweede keer, gisteren ook waarschijnlijk. Mevrouw Lief lijdt aan de ziekte van Alzheimer. Mijnheer Lief zorgt voor haar. Door dik en dun, in voor- en tegenspoed. Dat hebben mijnheer en mevrouw Lief vroeger afgesproken en bezegeld. Dus dat doet mijnheer Lief. En hoe. Juul en ik weten wat het is om te zorgen voor iemand die lijdt aan mist in het hoofd. Iemand die elke dag een klein stukje verder afdrijft van de wereld en de dierbaren daarin. En dat er tijden zijn waarin iemand dat zelf ook zo voelt en hoe volslagen in paniek je dan kunt raken. Om in een functionerend gezond lijf je gevoelens, herinneringen en plannen uit je eigen hoofd te voelen glijden. Dat mijnheer Lief daar behalve enorm veel verdriet ook heel veel werk van heeft, om mevrouw Lief haar leven te blijven geven zoals haar dat zo lief was met mijnheer Lief. Mijnheer Lief werd ook overvallen door de herfst en ging snel naar Juul, voor iets heel lekker warms. Warm wol en ajour, van uitzonderlijke kwaliteit. Voor mevrouw Lief.
Hij kwam ook wel eens met mevrouw Lief en hun hondje, zo vertelt Juul. Ze laat me een foto zien van hun bezoek. Mijnheer Lief zit op de Chesterfield, zijn schoot is bedekt met prachtige jasjes en truien en zijn grote handen presenteren het aan mevrouw Lief. Hoe charismatisch hij daar zit, het charisma van een zorgzame echtgenoot met een opgewekte warme glimlach, zich zo bewust van de kwaliteit van het moment. Hij lijkt wel de enige echte “King” Louie. Mevrouw Lief kijkt naar wat haar man haar presenteert. Hun hondje krult om hen heen, bij Juul mag dat. Mijnheer en mevrouw Lief zijn “in control” en gelukkig, ondanks de Alzheimer van mevrouw Lief en het verdriet en de zorgen van mijnheer Lief, 91 jaar.
Mijnheer Lief is er niet meer. We zijn twee weken verder en mijnheer Lief is heengegaan. Zijn grote handen en zijn grote hart zijn niet meer onder ons. We moeten hem allemaal loslaten, zelfs mevrouw Lief. En dat willen we niet, dat verdommen we eigenlijk, al was het maar voor mevrouw Lief. Want mijnheer Lief heeft ons laten zien wat Liefde is. Zo duidelijk dat hij ons met een enkele zin aan het janken kreeg: “Ik zoek iets heel lekker warms voor mijn vrouw”. Dank U wel, mijnheer Lief. U blijft onze grote Lief.
