Voor Anton ben ik best "hard to get". Hij moet zijn prachtige bus vol pakketten parkeren aan de overkant van mijn straatje, een plein oversteken, een trappetje aflopen en bij het tuinhek staan wachten bij een blaffende hond tot ik eraan kom. Maar Anton doet het allemaal voor mij. Omdat ik nooit precies weet wanneer Anton tijd heeft voor mij, dat hangt van de impulsaankopen van de rest van het dorp af, heeft Anton mij al in vele hoedanigheden mogen aanschouwen door de loop der jaren heen. Met keelontsteking in badjas en wintersjaal, met vogelnest op mijn hoofd en rubberen handschoenen aan, gehuld in de lucht van WC eend, met een stress-sigaret op mijn lippen nog vloekend tegen mijn virtuele baas, en als een witte rollade op de eerste lentedag gehuld in mijn uitgerekte bikini van vorig jaar zomer, die ik niet lang genoeg uitgespoeld na het (hieperdepiep) chlooravontuur van zwemdiploma A. Maar Anton blijft altijd vrolijk en zegt nooit "mens, wat zie jij eruit". Nee, Anton zegt altijd lachend "hoi alles goed? wil je hier even tekenen? is goed zo hoor! en fijne dag nog he!" Dat zijn teksten waar je op zit te wachten. Of het nu 37 graden is, of 15 onder nul: Anton komt in korte broek of met Noorse muts en handschoenen mijn dag goed maken.
Nu ben ik niet altijd thuis wanneer Anton mijn internetopbrengsten komt brengen, die overigens kunnen variëren van 20 kilo varkensvoer tot een borderpakket bollen en stekjes voor mijn tuin, en natuurlijk tig paar laarzen, breekbaar serviesgoed en (ok, best wel leuke) lingerie. Ik weet de weg met internetshopping, voor mij geen geheimen meer. Ik shop wanneer ik wil, waar ik wil, zonder parkeerkaartje of zere voeten. Ik shop alles op het www. Laatst was ik in de grote stad en kreeg bijna acuut pleinvrees, zo lang was ik er niet meer geweest. Maar ik moet ook werken om te kunnen shoppen, en als Anton op werkdagen mijn kadootjes komt brengen, regelt hij alles zelf hier op het erf. Ik kan er niet teveel over zeggen, maar Anton en ik weten waar de pakketjes liggen en ik heb gezorgd dat de administratie klopt voor Anton. Je moet het elkaar niet te moeilijk maken als het niet nodig is, zo denken Anton en ik erover. Manage je postbode: hij is je slagader naar je shop geluk en een van de weinigen die je leven kan maken of breken! Wees goed voor hem, heb interesse in zijn werk en welzijn, complimenteer hem voor zijn nimmer aflatende top-humeur en vertel hem hoe belangrijk hij voor je is. Wens hem een goede vakantie maar zeg er eerlijk bij dat je nu alweer uitziet naar zijn thuiskomst. Anton verdient het!
