Het is 23:54 uur. Hij is nog zes minuten jarig. Ik ben laat dit jaar, maar ik heb er nog zes. Hoe oud is ie nu geworden? Ineens ben ik terug in de sportschool in mijn studentenstad. Ik ben zowaar ramen aan het zemen aan de buitenkant van het kantoor. Binnen staat hij te kijken en zegt door het enkele glas heen "ik ben elf jaar ouder dan jij Tess". Ik glimlach en zeem lekker verder op mijn trapje. Nog vier minuten, gauw een app. "Gefeliciteerd met je verjaardag, liefs Tess". Als ik een uur later mijn tanden poets en op de rand van mijn bed zit, krijg ik terug "Tess, jij was en bent mijn allerliefste. Ga je mee naar New York?".
We hebben elkaar 20 jaar niet gesproken of gezien, maar mijn (inmiddels ook al vervangen) Samonites sluiten allen nog met de slotcode van de dag waarop we verkering kregen, 172. Zijn ring is tot nu toe nooit een dag van mijn vinger geweest. Wij leerden elkaar kennen aan de bar van het sportcentrum. Zodra onze ogen elkaar ontmoetten begon Jaap van Zweden Vivaldi's vier seizoenen te spelen, zomaar uit het niets, dwars door de aerobics muziek heen. Ik had hem nog nooit gezien maar gevraagd naar de "baas" omdat ik een baantje zocht in de buurt van mijn studentenkamer, om voor aanvang van de colleges nog even wat geld te verdienen. Ik kreeg de wereld.
Onafscheidelijk en vol avontuur waanden wij ons vanaf dat moment door de dagen, jaren achtereen. Allebei (af)studerend, werkend, reizend, maar aan het einde van de dag en na alle zakelijke toekomstinvesteringen was ik waar hij was, en hij waar ik was. En het was feest. We hadden niets en we hadden toch alles. Gaf ons 9 vierkante meter of een vijf sterren hotelkamer: we waren overal even uitgelaten en gelukkig. Mijn grenzen werden verlegd, ik werd uitgedaagd, beschermd en bemind, ik leerde de echte grote wereld kennen in de veiligheid van een oester en met de allure van een parel. Ik voelde me de vlinder op zijn hand: vrij om te gaan, maar toch "no place I'd rather be"...
"Ben je mal, hoe moet ik dat regelen?" app ik terug. Voor mij doemt een levensgrote uitdaging op. Werk, thuis, school, studie, inmiddels enige maar hardnekkige vliegangst.... "Gewoon doen Tess!" krijg ik terug. Ik nestel me onder het dekbed en zucht. Ik voel heel even de zorgeloze frisse wind van toen weer door de 3 bij 3 kamer gaan, mijn hart slaat over. Waar is de tijd gebleven....
