sweet saturday sounds

Het is zaterdagmorgen en ik voel me weer een meisje. Papa's meisje. Het is zaterdagmorgen en buiten klinkt het geluid van de vlakschuurmachine. Er staat een ladder tegen het huis en op het dak van de schuur staat nog een ladder. Onderaan een kartonnen doos met verf en kwasten, terpentine, verlengsnoeren en blikken verf. Zo was het vroeger. Op zaterdagmorgen was alles zo fijn. Niemand moest werken, niemand leidde vergaderingen tot diep in de nacht. Niemand naar school. Papa kluste aan het huis en maakte zijn hoofd leeg van de overvolle week met karrevrachten aan verantwoordelijkheden, en wij speelden aan zijn voeten. Aan de voet van de ladder en de vlakschuurmachine, met de verf en de roerstokjes. En vroegen hem het hemd van zijn lijf over wat ie aan het doen was. Papa was gelukkig op die zaterdagen, zijn kinderen dichtbij en lekker met de handen werken in de open lucht. Ondertussen kregen we opdrachtjes van hem. Even de konijnenhokken schoonmaken, de duiventil uitmesten (in de vorm van een Friese boerderij met uilenbord, papa gemaakt), kijken of de jongen nog voldoende nestbedekking hadden. Papa had altijd leuke opdrachtjes, nooit "ruim je kamer op" of "doe je huiswerk". Papa was de liefste, de leukste en de knapste papa van de hele wereld. Ik mis hem zo.


Nu zit de zoon van Juul op mijn dak. Hij kwam in de vroege ochtend terwijl hij geen ochtend mens is, en hij schuurt en schildert een stuk vervallen daklat voor me, terwijl hij niet van schilderen houdt. Omdat de zoon van Juul sinds den beginne al snapte dat je soms dingen tegen komt die niet zo leuk zijn en je ze dan toch maar aan moet gaan, is het een geweldige vent geworden. Want nu heeft hij echt elk gereedschap des levens in zijn gereedschapskist. Hij kan alles. Echt, Juul haar zoon kan alles. Niet alleen de mannenklussen, maar ook de warme klussen in huis. Die klussen waar we onze kinderen om dood knuffelen als ze ons er mee helpen. (En onze mannen ook) Juul zijn zoon doet ze als vanzelf. En hij hoeft er nooit de credits voor. Daarmee scheidt hij als vanzelf de parasieten van de oprechte medemens. Hoe wijs is dat. Met Juul zijn zoon kun je ook goede gesprekken hebben. Van man tot man, of van man tot vrouw, wat je wilt. Hij heeft mensenkennis, visie op het leven, je zou hem zelfs een creatief visionair kunnen noemen. "Out of the box" denken is geen standaard repertoire van hem, maar hij kan het kiezen als optie, als instrument om zijn doel te bereiken. Dan ben je echt wijs. Ik las vorig jaar een brief van hem aan zijn opleidingsinstituut. Het was halverwege het schooljaar. Het ging zo: "Geachte heer, ik heb mijn studiepunten behaald en alle vakken met goed gevolg afgerond. Omdat ik naast mijn opleiding nog meer interesses en vaardigheden heb, besluit ik de rest van het schooljaar daaraan te besteden. Immers daarmee kan ik mijn kwaliteiten verder ontwikkelen en uitbreiden en ik verdien er ook nog geld mee om weer in mijn toekomstige ontwikkeling te investeren. Ik neem aan dat u hier geen bezwaar tegen hebt, anders verneem ik dat graag van u. Zonder tegenbericht zie ik u komend studiejaar weer. Met vriendelijke groeten, de zoon van Juul". Er kwam geen bezwaar uiteraard, Juul haar zoon is na de zomer weer keurig ingeschoven, vol zelfvertrouwen maar bescheiden en integer. Een parel voor docenten, zo'n vent in je studiejaar. Als ik iemand een wereldwijf toewens (in toevoeging op zijn moeder), is het de zoon van Juul wel.