Vrouwenweekendjes herinner ik me echter als risico's voor burn-outs, nog ver voordat ze aangevangen zijn. Ze doen geen concessies aan hun prive-agenda om het weekendje überhaupt te plannen, ze zijn het nooit eens over de prijs en de kamerindeling, de een eet alles en de ander niets, "te ver rijden" versus "lekker echt even weg", gaan we uit eten of koken we zelf, en wie doet dan de boodschappen (wie deed het vorig jaar?), wie is het leukst aangekleed en wie verdient het meeste geld? Wie rijdt er en hoeveel nachten durven we van huis.... Vooral als eerste aan komen op bestemming om de tas als een handdoek in de vroege ochtend aan een zwembad in St Tropez op het beste bed te kwakken. Is er iemand aan het lijnen of kunnen we lekker even borrelen en Franse kazen zonder schuldgevoel? Worden we nou dronken of is dat belachelijk en doen we dat morgen pas. En gaan we shoppen of moet je dat zelf thuis al hebben gedaan? Stellen we een corvee-rooster op voor het aanrecht en de wc of doen degenen die het in hun genen hebben het weer, zoals ieder jaar?
Als in zo'n weekend uiteindelijk alle verantwoordelijkheden gedeeld, de gevoeligheden omzeild en de aanvaringen gemanaged en gesust zijn, is het tijd om huiswaarts te keren. En dan wordt er nog weken over gesproken, liefst buiten de vrouwenclub om. En bij de eerstvolgende kerstborrel komt de oude koe weer uit de sloot...."we moeten ook weer gauw ons weekendje plannen!"
