Toen Serge zijn laatste adem had uitgeblazen, had hij nog net zoveel verrassingen voor ons in petto als bij zijn leven en welzijn. Serge was van het type “geen zorgen voor de dag van morgen” en “als het leven geen feestje is, maak ik er wel een feestje van”. Daarom was het altijd goed toeven in de buurt van Serge. Hij wist van weinig veel te maken. Het woord “nee” vond hij maar een dom woord, ik heb het hem nooit horen zeggen (en ik heb hem toch een jaar of dertig bewust meegemaakt). Serge had veel vrienden, de meeste typeerden zich door wat je noemt een hoge omloopsnelheid. Enkelen gingen zijn leven lang mee. Bij ons had hij een speciaal plekje, juist vanwege zijn optimisme, zijn altijd half volle glas (niet alleen figuurlijk) en zijn enorme gunfactor. Als kind kon je geen betere verjaardag beleven dan die van Serge. De frituurpan stond permanent ter beschikking van (alleen) de kinderen, evenals de schalen met Milky Ways en Marsjes, de cola en het ijs. Als verrassing had hij na de friet een zoekopdracht voor ons: zoek jullie kadootjes maar, ze kunnen in het hele huis verstopt zijn! Serge was jarig en wij vierden feest. Alleen al dat gegeven deed hem stralen van geluk.
Zijn gunfactor werd groter naarmate de jaren verstreken. Dat zorgde nogal eens voor verrassingen. Er komt een moment dat er effe niets te gunnen meer is, en als je dan doorgaat met gunnen, gun je jezelf in de problemen. Zijn zonnige humeur veranderde niet, maar laten we zeggen dat de sfeer in zijn brievenbus wat veranderde....daar kwamen we achter toen Serge zijn laatste adem had uitgeblazen. Dat deed hij net tussen onze shifts aan zijn bed door, om ons niet te ontvrolijken. Die Serge toch.
Serge moest een waardig afscheid krijgen. Maar waarvan? Ik had geen tijd een rommelmarkt te organiseren met de souvenirs uit Serge zijn leven in kraampjes uitgestald. Of om met al zijn verloren vrienden in gesprek te gaan dat het nu toch echt tijd werd ook een steentje bij te dragen. Dus kroop ik achter mijn laptop en goochelde “crematie via internet”. Helaas niet onbekend met het fenomeen begraven en cremeren en redelijk thuis in de prijzen daarvan, gloorde er licht in een van de crematoria: Online uitvaart regelen, vooraf betalen, achteraf geen kosten. (Als Serge zich daar nou eens wat vaker aan gehouden had....) Het werd zo ongelooflijk simpel: ik klikte en sleepte naar mijn winkelmandje hoe de uitvaart geregeld moest worden. Crematie: check. Kist: check. Bloemen: check. Rouwcentrum: check. Koffie (hell yes): check. Nog geen 1900 Euro. Betalen met Ideal. Klaar! Ik was twintig minuten verder, had nog geen Dela gezien, geen zwarte colbert of hoge hoed, geen blablabla van zo’n moderne persoonlijke begeleider die iedere dag wil aanschuiven voor de koffie met “wat erg voor u” en "hoe was hij?" (nou, als ie jou nooit op de borrel heeft gevraagd wil ie vast niet dat je dat weet). Nee, mijn huis was nog steeds voor onszelf en alles was geregeld.
De uitvaart was top. Zo gezellig en knus, warmer en persoonlijker kon het niet. Precies wat Serge leuk had gevonden. Er waren alleen geen kadootjes meer verstopt. De uitvaartonderneming, daar heb ik geen last van gehad. Alleen als ik dacht “ehhh...” dan stond er iemand van hen ineens naast me en vroeg me of hij het even zou oplossen voor me. Geen zwarte kraai, maar een keurige man met warme glimlach en in een leuk pak. Ik kan hem verder niet herinneren, want hij had blijkbaar door dat hij niet degene was die in de kist lag die dag.
Na een paar weken werd ik gebeld. Of alles naar wens was geweest. In de geest van Serge was ik laaiend enthousiast (hij zou het niet anders gewild hebben). Het bleek dat zij de eerste aanbieder waren van internetuitvaarten en ik een van de eerste landgenoten die hun uitvaart digitaal geshopt had. Ik blijf erbij: geen parkeerkaartjes, geen zere voeten en geen Dela aan de deur. Je moet het elkaar niet moeilijker maken dan nodig is. Serge ligt gewoon fijn bij ons in de tuin. Alweer zes jaar.
